Árbók skálda - 01.12.1956, Qupperneq 13

Kristján Bender:
Galdur
Fornar sögur herma, að þegar Hadrían hinn víðförli kom frá nyrztu byggð-
um, eftir að hafa kannað austur og vestur, hafi hann um stund sezt að í fæð-
ingarbæ sínum við fljótið mikla, sem kennt er við tímann og vötnin ströng.
Fólkið á fljótsbakkanum gladdist mjög við komu Hadríans. Það færði hon-
um ávexti og hnetur í skálum til að votta honum ást sína og virðingu. Það
spurði hann frétta frá hinum miklu víðáttum, sem hann hafði kannað, — og
hann sagði því sögur af fjallahindinni hvítu og af úlfum og refum, og hann
sagði frá fuglum, sem tala eins og þú og ég.
Og Hadrían lét kalka hús sitt innan, og hann lét þétta þakið með leir frá
fljótsbakkanum. Og hann tók fáséða hluti upp úr gylltum kistum, og þegar
hann hafði útbýtt gjöfum meðal fólksins, gekk hann til bústýru sinnar, hinnar
trygglyndu Fatímu, og hann færði henni nýjan kjól og skuplu og men svo
undurfagurt, að fólkið á fljótsbakkanum kom langar leiðir til þess eins að líta
gersemina hennar Fatímu.
En Hadrían hafði ekki lengi dvalizt í hinu nýkalkaða húsi, er hann hóf
langar göngur upp eftir fljótsbakkanum.
Sumir sögðu, að hann væri að leita grasa sérstakrar náttúru, en aðrir töldu
hann vera að svipast eítir óskasteini, en nokkrir vildu halda því fram, að
Hadrían væri sjúkur.
Þá minntist gömul kona þess, að er hún var stödd við dánarbeð móður
Hadríans, hafði hún sagt, að nóttina, er hún ól sveininn, dreymdi hana, að
konur tvær kæmu í skálann. Þóttist hún vita, að þar væru völur komnar,
þær, sem örlögum ráða ævi hverrar. Eigi höfðu þær fyrr litið sparlökin yfir
vöggu barnsins en báðar gripu klæðið og vildu eiga. Varð togstreita á
millum, þar til voðin rifnaði og hélt helmingi hvor. Voru þá báðar reiðar og
skiptu litum, var önnur blá sem hel, hin rauð sem blóð. En er þær höfðu
stungið klæðinu í púss sitt, gekk sú bláa að vöggu barnsins og mælti þeim
orðum, að útþráin skyldi toga svein þenna til endimarka veraldar. Þá sagði
sú hin rauða, að heimþráin skyldi leiða hann til baka yfir fjöll og akra heim
til hússins hvíta á fljótsbakkanum. Mælti þá sú hin bláa, að á þessu skyldi
enginn endir verða fyrr en Hadrían fyndi aftur klæðið góða. Gengu þær síðan
á bak aftur út um skálavegginn og voru horfnar.
Og fólkið talaði mjög um Hadrían, því að aldrei hafði frægari maður verið
í fljótsbyggðinni, enginn svo ríkur af fáséðum hlutum, né fróðari um lönd og
álfur.
En á meðan fólkið talaði um auð Hadríans, sat Fatíma löngum við glugg-