Árbók skálda - 01.12.1956, Síða 15

13
kom niður dalverpið. Á þeirri stundu varð hugur hennar lygn sem fljótið og
feginn þess þunga niði.
Hún breiddi hvítan dúk á borðið, kveikti ljós á þremur kertum og brenndi
berki þar til skálinn ilmaði. En þegar hann nálgaðist, lauk hún upp dyrum
hússins, svo faðmur þess stæði opinn, þegar Hadrían kæmi heim.
Á meðan kertin brunnu, gekk hún um beina, og á meðan hann neytti mat-
ar, horfði hún á hendur hans, virti fyrir sér bjart enni hans og dökkar brúnir.
En þegar hún hugsaði um hinn bratta veg, sem hann hafði gengið, gat hún
ekki lengur dulið hugrenningar sínar og spurði:
— Hadrían, fannst þú nokkuð, Hadrían?
Hann leit upp, og svipur hans var bjartur og augun Ijómuðu af heitri gleði.
— Fatíma, sagði hann, — ég fann perlu, rauða perlu . . .
Hann lagði perluna í lófa henni og mælti:
— Fatíma, hörund þitt er sem geisli, er sem brim við strönd.
Perlan glitraði í hönd henni, og perlan var sem blóð og eldur, og ljómi
hennar bar skin kvölds og morguns.
Og þó hélt hún, að hann hefði ekki enn fundið það, sem hann leitaði, því
byrgði hún andlitið í höndum sér um leið og hún spurði:
— Hadrían, fannst þú ekkert annað, Hadrían?
Hún heyrði nið fljótsins, og þó var þögn; hún sá kertaljósin speglast í aug-
um hans, og þó var þar myrkur.
— Hadrían, hvíslaði hún meðan arinninn kulnaði.
— Hadrían, hvíslaði hún meðan ljósin drukknuðu í heitu vaxinu. Og er
hún leit upp, var stóllinn hans auður. Þá gekk hún út í nóttina og hrópaði
nafn hans, en myrkrið svalg rödd hennar. Hún hljóp milli trjánna, og grein-
arnar rifu klæði hennar.
1 dögun mætti hún gamalli konu, sem kom frá fljótsbakkanum með ker í
hendi, og hún greip um axlir konunnar og sagði:
— Gömul kona, þú heyrðir orð af börum deyjandi móðui', — hvemig var
klæðið góða? — og af hvaða toga voru þeir þræðir spunnir?
En konan mælti:
— Fatíma, hví spyrð þú? — er ekki umhyggja þín sem ára dags og logi
arins. Því segi ég: Hvergi var bjartari vefur sleginn en í húsi þínu, ung kona.
Þá gekk hún inn dalverpið, upp með fljótinu, — og hún þrýsti perlunni
að brjósti sér, breiddi faðminn mót dimmum straumi og hvíslaði nafn hans,
og rödd hennar var blíð og þrungin trega.