Árbók skálda - 01.12.1956, Page 24

22
bergnuminn og lifi í huganum hin furðulegustu æfintýri með þeim víðförlu
í þessum káta hóp. 1 einni andránni hleyp ég á eftir hlæjandi eskimóastúlku
upp jökla Grænlands eða daðra við kynblending í Portúgal. Ég upplifi líka
glímuskjálfta Hlölla, er hann tekur glæpamann fjölbragðaglímutökum á hóru-
húsi í Marrokkó. Og ég heyri líka að Hlölli, sem ráðið hefur sig sem mótor-
ista á skipið, hefur ekki hundsvit á vélum. Hins vegar hefur hann fengizt við
ýmislegt annað miklu skemmtilegra, til dæmis sveiflað montpriki og klæðzt
hvítum buxum og sólhjálmi á Tokkópillu og Valparæsó. En vélarl Hann vísar
slíku tali á bug með glæsilegri handsveiflu og fer að tala um það, þegar
hann tók greifafrúna í misgripum fyrir gleðikonu á Champs Élyssées. Mótor-
istinn hlær og hártoppurinn dillar fjörlega.
Sól er í hádegisstað og logheitir geislar hennar steypast yfir þúsund skipa
síldveiðiflotans. Huld reykmekki eins og orrustuskip í stríði plægir þessi vold-
uga flotadeild hafið meðfram strandlengju Norðurlands. Alira þjóða skip og
allra þjóða kvikindi heyja hér miskunnarlaust kapphlaup um síldina, hið
fljótandi silfur hafsins. Hér eru Piússar, Svíar, Danir, Portúgalar, Spánverjar,
Norðmenn, Islendingar. Og hraðskreiðir leitarbátar rússneskra móðurskipa
þjóta hér fram og aftur með 30 mílna hraða og blóðrauðan fána Sovéts blakt-
andi við hún; tveir menn standa í lyftingu, klæddir svörtum einkennisbúningi
íshafsflotans, skimandi yfir hafflötinn; glampa slær á sjóngler.
Thule er líkast orrustuvelli ofanþilja, kork, garn, spýtur og herpinætur —
allt í einni bendu; kaðalspottar dinglandi í rám, loftið þrungið tjörudaun og
dekkið logandi undir fótum manns. Skipstjórinn Grímsi æðir fram og aftur
um bátadekkið, líkastur blótneyti ásýndum, rauðhærður og mikilúðugur, sóp-
andi burt með fótunum spýtnabraki, netanálum og garni, nemur svo öðru
hvoru staðar og beinir blóðhlaupnum augum að mótoristanum og Suður-
Ameríkufaranum Hlölla, sem situr makindalega uppi í stjórnborðsbátnum og
kemur ekki vélinni í gang. Skip eru að kasta allt í kring.
„Fleiri rafgeyma," segir mótoristinn og lætur ekkert á .sig fá. Stöðugur
straumur manna, sem klyfjaðir eru rafgeymum, skunda milli stjórnpalls og
bátadekks. Og í hundraðasta skipti leggst skipstjórinn upp á bátinn og fylg-
ist með hverju handtaki mótoristans. „Hvern fjandann ertu að fálma með putt-
ana maður? Það þýðir ekkert að losa og losa; maður verður líka að geta sett
saman aftur. Hvert ætlarðu með þetta skrúfjárn? Hvað á þessi apa- og slöngu-
leikur kringum vólina eiginlega að þýða? Ha? Þú ræður þig hér sem mótor-
ista, en hefur álíka vit á vélum og jötunuxi. Hvað segirðu? Svaraðu maður!"
„Við getum ekki talað báðir í einu," segir mótoristinn kaldur og rólegur og
losar skrúfu, skoðar hana íbygginn, potar í kveikjuna og veltir vöngum.
„Hefurðu heyrt söguna um apann, sem átti að skipta ostinum?"
Grímsi horfði stórum augum á mótorista sinn og sagði síðan með sann-
færingu: „Ég held þú sért ekki með öllum mjalla."