Árbók skálda - 01.12.1956, Qupperneq 39

37
Mér gafst ekki tími til umhugsunar né tækifæri til svars, því maðurinn
var horfinn á samri stund í fólksmergð götunnar. — Skyldi þessi vesalingur
ekki ennþá vera farinn að hlakka til jólanna? hugsaði ég og fannst svarið
hljóta að vera neikvætt; og það hryggði mig. Síðan hélt ég áfram niður í
bæ, gleymdi manninum ófyrirleitna og hafði nánast skemmtun af að ganga
úti í þessu góða veðri innan um prúðbúið fólk, baðaður ljósflóði margbreyti-
legu; ég hafði ekki gengið niður í bæinn að kvöldi til um alllangt skeið.
Það var af sem áður var: einusinni hafði ég þó verið ungur, eins og flest
þetta fólk, einnig að árum. Og án þess ég tæki nokkra ákvörðun á þessari
stundu mun undirvitund mín hafa beint för minni að alveg sérstöku veit-
ingahúsi: lítilli krá í gamla bænum, sem ég tíðkaði að sækja á stúdentsár-
um mínum. Þangað mun ég hafa ætlað að fara, endaþótt ég vissi það óljóst
sjálfur.
1 miðjum þessum bæ er torg sem kennt er við Agóra; það nefnist Agóra-
torgið og er mjög virðulegt. Þaðan kvíslast margar götur; og þar standa
við gatnamót uppljómað nýreist kvikmyndahús annarsvegar, og hinsvegar
gömul gotnesk kirkja, lítil og dimm. Himinninn uppi yfir henni er um nætur
bjartari en hún sjálf, svo dökk er hún. Á þetta torg var ég nú kominn. Ég
þurfti að ganga fram með því sunnanverðu til að komast í krána mína,
sem var í gamla bæjarhlutanum. En ég flýtti mér ekki; mér lá ekkert á.
Ég staðnæmdist hjá kvikmyndahúsinu uppljómuðu og beið þess að umferð-
inni linnti, svo ég kæmist yfir strætið.
Ég hlýt enn að hafa verið mjög grænn í framan. Því svo mikið er víst, að
öldurmannlegur maður, svartklæddur með hvítan harðflibba, leit til mín það-
an sem hann stóð skammt frá mér; og augnaráð hans var ekki ósvipað því
er menn rýna í smásjá. Það var enganveginn illmannlegt; fjarri fór því.
Það var miklu fremur góðlegt, kannski vegna þeirrar vipru í munnvikunum,
sem gerði að verkum að hann virtist brosa í sífellu lífsreyndu afabrosi, ef
ekki beinlínis ömmubrosi. Svo gekk hann að mér.
Hann gekk að mér; og þegar hann var kominn alveg þangað sem ég
stóð, hætti hann að líta mig rannsóknaraugum, en beindi þeim að kirkjunni
handanvið, opnum og gamalvotum, og sagði: Magnificat!
Ég hafði enga ástæðu til að ætla, að maðurinn væri að tala við mig frem-
ur en við sjálfan sig, og þó sagði ég: Hvað? Hvern? Hversvegna?
Hann hélt áfram að mæna upp á turnspíru kirkjunnar gömlu, þvert yfir
umferð götunnar, og gamalmennisbros hans varð að bamslegri fagnaðar-
glennu þegar hann hélt áfram: Magnificat anima mea Dominum!
Svo leit hann á mig. Þá fyrst tók ég eftir því, að hann hélt um forna biblíu,
sinaberum barnshvítum höndum, uppivið brjóstið. Hann leit á mig votum
augum, ekki lengur rannsakandi, öllu fremur fagnandi; og sagði, innilega
hrærður: De posuit potentes de sede et exaltavit humiles. — Einnig í rödd
hans var mikill fögnuður.
Ég mun hafa ætlað að svara þessu, eða enn líklegar: ætlað að spyrja
manninn, hvað hann væri að fara; en mér gafst ekki færi.
Lýgi! var hrópað fyrir aftan mig.