Árbók skálda - 01.12.1956, Qupperneq 50

48
Ég get ekki farið frá honum. Hann getur ekki verið án mín.
En þú hugsar ekki um mig.
Það er allt öðru vísi með þig. Þú hefur svo margt annað. En það eina sem
hann á, það er ég.
Hann hefur engan rétt á öllu lífi þínu, þó hann tæki þig að sér munaðar-
lausa og ósjálfbjarga. Hann veit ekki einu sinni hvílíkan dýrgrip hann á.
Þú ert einsog hvert annað húsdýr hjá honum. Hann þekkir þig ekki. Það er
varla að hann viti að þú sért til. Hann getur fengið hverja sem er til að elda
oní sig og sofa hjá sér. Honum væri nákvæmlega sama hver það væri.
Skammastu þín, sagði hún og snökti lítillega. Hún hætti að láta vel að
honum en hélt höndunum'enn um hálsinn á honum.
Fyrirgefðu, sagði hann og kyssti hana mjúklega á gagnaugað. En ég elska
þig.
Þau þögðu um stund og lágu hreyfingarlaus í ilmandi heyinu, sól var
tekið að halla og í fjarska heyrðust gæsir garga. Nokkru síðar sáu þau gæsa-
hóp fljúga oddaflug hátt fyrir höfðum þeirra.
Eftilvill verð ég frjáls bráðum, hvíslaði hún. Við erum bæði ung. Viltu bíða?
Veiztu hvað það er að bíða og vita ekki hvort það verður ár eða eilífð?
sagði hann.
Hún brosti.
Enginn veit betur en ég hvað það er að bíða. Ég geri ekki annað en bíða,
bíða eftir þér. Á daginn meðan hann er úti við heyvinnu og ég sýsla í eld-
húsinu, á kvöldin þegar hann les blöðin og ég sit við sauma, á nóttunni
þegar hann fær mín en hugur minn er fjarri, allan daginn bíð ég. Daga og
nætur, vikur og mánuði, ár. Ég bíð eftir að heyra í bílnum þínum, heyra fóta-
tak þitt í mölinni á hlaðinu, heyra rödd þína þegar þú nefnir nafn mitt, ég
veit hvað það er að bíða. Og þann stutta tíma sem þú ert hjá mér bíð ég
þess að þú farir, því ég lifi í stöðugum ótta meðan þú stendur við. Ég bíð
eftir þeim degi að ég geti farið frjáls ferða minna án þess að skilja eftir blæð-
andi sár.
Hægur andvari innanúr dalbotni bærði stráin. Hinum megin árinnar hneggj-
aði hestur og var samstundis svarað. Litlir skýhnoðrar höfðu myndazt á
vesturhimni. Það var gott að finna kulið leika um hörundið eftir brennandi
hita dagsins, kossarnir urðu sætari og ilmurinn sterkari.
Eftilvill væri ég löngu farin héðan ef það væri ekki fyrir þig. Einmitt vonin
að hitta þig, visaan að sjá þig gerir mér lífið léttbærara og dagarnir líða
fljótar. Ég hefði gefizt upp ef ég vissi ekki af þér, hefði gefizt upp ein í fá-
sinninu, alein með honum sem elskar mig. Veiztu hvað það er að vera ein
alla daga með manni sem aldrei talar en elskar mann brjálað? Að finna vit-
fírrt augnaráð hans á líkama sínum?
Hann reis upp á olnbogann og horfði í augu henni, blá og djúp og skær.
Ef það er ég sem geri þér lífið léttbært hér fæ ég ekki séð hvað hindrar
þig í að fara með mér suður, sagði hann.
Hún greip handfylli í hár hans og sneri því milli fingra sér.
Bíddu rólegur, vinur minn. Sá dagur kemur að ég verð frjáls.