Árbók skálda - 01.12.1956, Qupperneq 51

49
Kannski er það einmitt þessi undarlega þrjózka þín sem dregur mig að þér,
sagði hann. Það er einsog aldrei sé hægt að eignast þig fyllilega. Einsog þú
búir yfir leyndarmáli sem vonlaust er að vita. Einsog hyldjúpt myrkur sem
aldrei verður kannað.
Hann lagðist í fang henni, þungt og ákveðið, fann til hennar allrar. Hún
streittist á móti en gaf síðan upp alla vörn, tók við honum, eggjaði hann,
læsti nöglunum í holdið, hvíslaði að honum orðum sem hvorugt heyrði . . .
... þau lágu samhliða og horfðu á skuggann leggjast yfir fjallshlíðina
hinum megin dalsins. Golan hjalaði við stráin og nú heyrðu þau niðinn í
ánni. Hundurinn sat niðrá túni og horfði til fjalls.
Ég vildi ég gæti komið með þér, hvíslaði hún.
Alltíeinu rauk hundurinn upp og gelti einsog óður væri. Hann hljóp uppá
hól í túninu og horfði enn til fjalls, gelti og hamaðist svo bergmálaði í hlíð-
inni. Þau stukku uppúr heyinu.
Hann er þó varla kominn, sagði hún óttaslegin. Hann ætlaði ekki að koma
fyrren í kvöld.
Vertu róleg, sagði hann. Ég skal tala við hann. Hann grunar ekkert. Ég
reyni að selja honum snúningavél.
Þau skyggndu hönd fyrir auga og reyndu að sjá hvað um var að vera.
Þau voru lengi að venjast sólargeislunum sem skinu nú skáhallt á móti
þeim. Loksins sáu þau til mannaferða. En það virtust margir í hóp. Hildur
beygði sig niður og rótaði heyi í bælið í múganúm.
Við skulum ganga heim að bæ, sagði hún og þau gengu í áttina. Hann
var góðan spöl á eftir henni. Hún stóð á hlaðinu, hafði hnýtt á sig svuntuna
en vissi ekki hvað hún ætti að taka sér fyrir hendur. Hún forðaðist að horfa
á hann svo hann settist á stein á hlaðinu, lagfærði fötin og greiddi sér. Svo
kveikti hann í pípu og reykti í mestu makindum.
Nú kemur hann með þá alla í kaffi, sagði hún. Ég ætti að fara inn og hafa
eitthvað til.
En áður en hún hafði komizt inn heyrðu þau fótatak þeirra og sáu þá koma
fyrir hornið á hlöðunni. Þeir voru fimm saman og báru þann sjötta á milli sín.
Þeir voru fimm veðurbitnir, kýttir og sigggrónir sveitabændur, órakaðir, klædd-
ir vaðmáli og khaki, sumir á rosabullum. Þeir voru alvarlegir og niðurlútir
á svip einsog strákar sem vita uppá sig skömm. Þeir höfðu útbúið börur úr
göngustöfum og segldúkspjötlu, hnýtt allt saman með snærisspottum. Þeir
lögðu hann niður á bæjarhellurnar klaufskir og vandvirkir í senn einsog
þeir væru að leggja frá sér mjölpoka sem komið var gat á. Svo tóku þeir
allir ofan húfurnar og einn þeirra, herðabreiður, hokinn með stórar hendur
og svarta skeggrót gekk feti framar og horfði á húsfreyju.
Við gerðum allt sem gátum Hildur, sagði hann. Guð er til vitnis um það.
Okkur þótti sjálfum eins vænl um hann einsog hann væri bróðir okkar. Við
erum líka næstum því bræður og systur, fólkið hér í dalnum.
Hildur svaraði engu en gekk að líkinu, laut niður og lyfti rauðdoppótta
vasaklútnum sem þeir höfðu bundið yíir andlitið. Hörundið var blátt og
þrútið, bólgin tungan þrýsti sér útum annað munnvikið. Þeim hafði ekki tek-