Árbók skálda - 01.12.1956, Síða 53

51
Hildur, sagði hann
Þögn.
Hildur, ég ... ég ... ég samhryggist þér ... innilega, sagði hann loksins.
Hún hló stuttum hvellum hlátri.
Ljúgðu ekki, sagði hún. Ég veit þú ert innst inni glaður.
Hann svaraði engu.
Ég hélt ég yrði líka glöð, sagði hún.
Hann gekk að henni og lagði höndina á öxl henni.
Hildur, sagði hann. Nú ertu írjáls.
Hún sýndi þess engin merki að hún fyndi fyrir snertingu hans.
Ég hélt ég yrði líka glöð, sagði hún. Ég hélt ég yrði frjáls.
Ef þú vilt vera ein um stund skal ég koma aftur seinna, sagði hann. Segðu
mér hvenær þú vilt að ég komi.
Aldrei. Komdu aldrei framar. Nú fyrst er ég fjötruð. Meðan hann lifði vissi
hann ekkert, sá ekkert. Nú veit hann allt, sér allt. Hann starir á mig stöðugt
og veit allt sem ég hef gert, allt sem ég á eftir að gera. Nú fyrst hefur hann
eignazt mig.
Hann tók báðum höndum um höfuð hennar en hún var köld og stirð einsog
það væri hún sem væri dáin. Það var einsog að koma við marmaramynd.
Hildur, ég veit þú átt eftir að koma með mér þegar þú hefur náð þér.
Aldrei, sagði hún. Ég veit það. Þú skalt ekki búast við neinu. Ég ræð mér
ekki lengur. Það er einsog hann hafi hellt bráðnum málmi inní líkama minn
og látið hann storkna þar. Það er hann sjálfur sem er storknaður í mér. Ég
get ekki hreyft mig lengur.
Hildur, viltu að ég fari?
Sem snöggvast sneri hún höfðinu og starði á hann stjörfu augnaráði, taug-
ar og vöðvar í hálsinum voru svo þandir að það var einna líkast strengdum
snúrum.
Og komir aldrei, aldrei framar.
Svo sneri hún sér að líkinu á ný. Eiríkur strauk hendinni niður eftir kinn-
inni á henni. Það var einsog að strjúka lófanum eftir kaldri dauðri marmara-
mynd. Hann stóð upp og gekk útá klaðið. Hundurinn stóð þar, dillaði róf-
unni og horfði spyrjandi á manninn. En hann hafði engan tíma til að sinna
hundinum, hann steig uppí bílinn og ók hægt niður troðninginn, inná þjóð-
veginn og brunaði síðan niður dalinn eftir bugðóttum veginum.
London, 30. 11. '56.