Árbók skálda - 01.12.1956, Qupperneq 56

54
og það varð úr, að ekkert var hringt á lögregluvarðstofuna. Gamla konan
sagði, að vel gæti hugsazt, að þjófurinn væri jafnvel búsettur hér í þessu
rólega hverfi og lifði tvöföldu lífi. Kannski bókhaldari eða dömuklæðskeri eða
hver vissi hvað, nema það var heldur óskemmtileg tilhugsun fyrir þau öll.
Samt varð ekkert úr því, að þau hringdu daginn eftir, því að eins og eigin-
maðurinn sagði: við höfum ekkert sem getur komið lögreglunni á sporið.
En nú kom í ljós að frúin saknaði ýmsra annarra hluta: nælonsokkar, silfur-
skeiðar, hringur með grænum safírsteini og meira að segja gullarmband,
allt var horfið á einhvern dularfullan hátt.
Heimilið var í uppnámi í marga daga við þessar óvæntu uppgötvanir. Hver
vissi, hve miklu hefði í raun og veru verið stolið?
Það var ógerningur að komast til botns í því.
Eiginmaðurinn sat við skrifborðið og reiknaði út verðmæti hinna týndu —
hinna stolnu gripa, en þegar eiginkonan kom stöðugt með fleira og fleira,
sem hún nú mundi að hún saknaði og hefði kannski lengi saknað — þá þraut
hann þolinmæðina; hann spratt upp af stólnum og reif allan útreikninginn í
tætlur.
— Þetta er þér að kenna, hrópaði hann, þú ert húsmóðirin. Þú ert alltaf
heima og þú átt að bera ábyrgð á þessu.
En frúin horfði á hann eins og píslarvottur og hann skammaðist sín mikið
og vissi að hann hafði verið ósanngjarn. Hún var með píslarvottssvipinn
allan næsta dag, svo að öll umræðuefni, sem hann reyndi að brjóta upp á,
fengu engan hljómgrunn.
Um kvöldið stakk hann upp á að fara í bíó, þó að hann langaði ekkert,
en hún svaraði kaldranalega með brodd sjálfsvorkunnar í óherzlunum: Ætli
ég verði ekki að sitja heima og ábyrgjast allt.
Þá var honum öllum lokið og hann sárbað konu sína að koma með sér í
bíó, kjassaði hana og gældi við hana, eins og hann væri ástfanginn, og að
lokum lét hún af mikilli náð tilleiðast. ísköld og drottningarleg braut hún
odd af oflæti sínu og fór með honum í bíó. 1 myrkrinu laumaði hann konfekt-
mola í lófa henni en hönd hennar var dofin eins og loppa, og það var ekki
fyrr en á Borginni, að þau höfðu fengið sér ekta franskt koníak með kaffinu,
sem frostherpingurinn þiðnaði í andliti hennar, og hún tók mann sinn aftur
í sátt og varð alþýðleg. Og eiginmaðurinn hét með sjálfum sér, að hann
skyldi aldrei minnast framar á þetta leiðinda þjófnaðarmál.
En atvikin geta stundum gert allar heitstrengingar næsta haldlitlar.
Það var kominn vetur með fjúki og fannburði. Hjónin sátu í snoturri og
hlýlegri stofu sinni við getraunaþátt útvarpsins. Eiginmaðurinn með hand-
bækur og alfræðirit allt í kringum sig, en frúin við símann, því að alltaf var
betra að bera undir aðra, hver væri höfundur lagsins, söngvarinn eða jafnvel
lagið sjálft, sem spurt var um. Frúin var söngvin og kannaðist við allt, en
nöfn hafði hún bara aldrei getað munað. Var það Beethoven, Schumann eða
var það kannski Grieg, nei það mundi hún aldrei upp á hár.
Hún horfði óþolinmóð á mann sinn sem sveittist við að leita í öllum þessum
merku bókum.