Árbók skálda - 01.12.1956, Síða 57

55
-— Æ nei, þú finnur þetta aldrei.
Traust hennar á bókmáli hafði alltaf verið fremur takmarkað.
■—- Það er bezt að ég sími, bætti hún við og var óðar búin að slá á skífuna.
En þá í miðjum klíðum kemur gamla konan upp úr kjallaranum í miklu
uppnámi: Það er ókunnur maður að snuðra eitthvað niðri í ganginum.
Frúin hljóðar lágt við símann, en eiginmaðurinn sprettur upp og er rokinn
fram, en snýr aftur, því að hann gáði ekki að því, að hann var snöggklæddur
og snarar sér í jakkann. Hann rétt lítur í spegilinn í anddyrinu og sér, að
hann er hæfilega hörkulegur og einbeittur á svip, ef hann aðeins man að
hnykla brýnnar og bíta á jaxlinn. Glímuskjálfti fer um hann, og andartak
sér hann ægileg átök og sviptingar fyrir sér, brak og bresti, svo að allt ætlar
undan að láta. Ef þjófurinn væri fílefldur og vopnaður? Á eldhúsbekknum
liggur búrhnífur, sem hann stingur í snatri inn á sig. Hann læðist niður stig-
ann og inn dimman voveiflegan kjallaraganginn.
-— Halló, halló — hver er þar? hrópar hann inn í myrkrið og finnur hráan
gust úr rökum yfirhöfnum slá á móti sér. Það liggur við, að geigurinn hafi
gert byrsta röddina óstyrka.
Gamla konan stendur í stiganum fyrir aftan hann, en frúin hefur í ofboði
hlaupið upp á loft að ná í liðsauka, þar sem bakari býr með konu sinni og
kraðaki.
— Hver er þar? hrópar hann á ný og fálmar eftir breddunni í brjóstvasanum.
— Býr hér ekki maður sem heitir Ólafur? er spurt hálfvesældarlega innan
úr myrkrinu.
— Hvaða Ólafur?
— Ég held hann sé Jónsson, er svarað og í ljós kemur hrokkinhærður og
bólgugrafirm unglingssláni.
— Hér býr enginn Ólafur Jónsson.
— Nú þá hef ég víst farið húsavillt, segir unglingurinn og ætlar að smokra
sér framhjá húsráðanda.
— Nei bíddu hægur, kallinn minn, segir húsráðandi. Hann er orðinn ró-
legur og öruggur. Við þetta grey hefur hann í fullu tré. Og nú er frúin komin
að ofan með sköllóttan og spikaðan bakarann.
— Já, í hvaða húsi átti þessi Ólafur Jónsson að eiga heima? spyr hann
hörkulega í hlutverki rannsóknardómara. Hann horfir hvasst á piltinn sem
fölnar ögn við í gulu stigaljósinu.
Ákærður ókyrrist og honum vefst tunga um tönn að svara fyrir sig. Hann
veit ekki, í hvaða húsi þessi Ólafur Jónsson átti að eiga heima né í hvaða
húsi hann er nú staddur. Eiginmaðurinn horfir sigri hrósandi til konu sinnar
og bakarans, og það fipar hann andartak, að honum sýnist ekki betur en
aðdáun lýsi úr augum henni. Þama hafði maður hennar handsamað þennan
voðalega þjóf upp á eigin spýtur. Upphátt segir hann mynduglega: Það er
bezt að þú komir með upp.
Unglingurinn svarar þvermóðskufullur: þú átt ekkert með það — lofaðu mér
að fara. En þá tekur húsbóndi þéttingsfast í öxl piltinum og leiðir hann með
sér.