Árbók skálda - 01.12.1956, Síða 60

58
Og þá undir bragandi norðurljósum á auðri snævi þaktri götunni fann
eiginmaðurinn allt í einu til fátæktar sinnar, til umkomuleysis síns og van-
máttar gegn þeim sem stela. Og hverju verður ekki stolið? Var nokkur sá
hlutur til sem maður gæti ábyrgzt gegn þjófnaði, því seinast yrði maður öllu
sviptur.
Eiginmanninum varð hugsað til konu sinar sem biði hans í hlýrri stofunni.
Hann sá alveg fyrir sér frítt og smágert andlit hennar. Hafði henni þá aldrei
dottið í hug að öllu yrði stolið hversu vel, sem maður gætti þess — óhjákvæmi-
lega, og þó gætum við aldrei vitað hver þjófurinn í rauninni væri. Nei, þ*að
hafði henni áreiðanlega aldrei dottið í hug — og honum raunar ekki heldur
fyrr en nú, að það hafði runnið svo hatrammlega upp fyrir honum. Ábyrgjast,
hvað það hafði verið barnalegt af þeim að tala þannig —
Eiginmaðurinn var orðinn svo niðursokkinn í heimspekilegar hugleiðingar
sínar um hverfulleik lífsins, hugleiðingar, sem í rauninni áttu illa við hann,
að hann gáði ekki að sér, fyrr en hann stóð fyrir framan útidymar heima
hjá sér. Frúin kom alveg í fangið á honum, þegar hann kom inn í anddyrið
og ferskum ilmi úr hári hennar sló fyrir vit honum. Hún hafði notað tímann
til að snyrta sig sérlega til, meðan hann var í burtu, og svona upp í fangið
á honum hafði hún ekki komið langa lengi.
Honum féll allur ketill í eld.
— Hvernig gekk þér, hvíslaði hún fín og innileg.
— Jú, það gekk náttúrlega sæmilega, sagði hann á báðum áttum.
— Hvað sagði lögreglustjórinn?
— Jú hann var mjög þakklátur.
— Heldurðu að það komi í blöðunum á morgun — ég meina að það hafi
verið þú sem handsamaðir hann?
— Nei, ég bað þá að láta blaðamenn ekkert komast í það. Það er nóg að
hann sé kominn undir lás og slá.
Konan hjúfraði sig upp að manni sínum: þama var hin horfna hetja til-
hugalífsins komin fram á ný, maðurinn, sem hafði sigrað hana og hún gat
örugg leitað skjóls og athvarfs hjá.
Svefnherbergisdyrnar stóðu í hálfa gátt. Það var komið fram á nótt.
— Vinur minn, hvíslaði hún, þér hlýtur að vera kalt.