Árbók skálda - 01.12.1956, Qupperneq 72

70
vctr slysið sem við heyrðum um í hittiðfyrra og okkur þótti öllum svo átak-
anlegt. Hann var lagður í sjúkrahús, búin sæng með hvítum lökum, klædd-
ur í blá náttföt —■ lá þar síðan lifandi dauður.
Móðir hans vitjaði hans í kærleik og sat við beð hans svo lengi sem hún
mátti. Hún gaf honum lítið úr til að telja stundimar og dagana, færði hon-
um snotran spegil með handfangi til að skoða heiminn út um gluggann.
Hann reyndi spegilinn einu sinni og ekki framar, úrið gekk þangað til það
stanzaði. Hann var orðfár sem jafnan áður, spurði einskis, lokaði augunum
ef hann meinti nei. Síðan fór móðir hans —- eldri kona en ár hennar töldust,
ein í þeim litlausa hópi sem aldrei á neinu láni að fagna í lífihu og mun því
gleymast á efsta degi.
Tíminn heldur uppteknum hætti sínum: að líða. Snjór vetrarins lemur
gluggann, sólskin sumars vermir hann, regn haustsins dynur á honum. Einn
dag síðla er honum tjáð að móðir hans sé dáin. Ef til vill hafði hann ekki
heyrt það. Hann hélt áfram að anda þungum löngum drætti. Dagurinn leið
að kvöldi, og hann bað um vatn að-drekka.
Það var löng nótt.
En þegar læknirinn kemur að morgni, liggur hann hærra í rúminu en áður
og hefur sveipað svörtum hárþyrlinum frá lágu enninu. Hann horfir fast á
lækninn, og í augum hans bregður fyrir bliki óþreyju og sársauka — það
eru mannsaugu. Hann bendir lækninum að koma til sín, umlar lágt og með
erfiðismunum:
— Ætli mér fari ekki að batna?
Læknirinn svarar eitthvað á þá leið að trúin flytji fjöll og vonin reisi höll,
en sjúklingurinn skilur ekki skáldamál og líkingar. Svipur hans myrkvast
að nýju.
— Um að gera að trúa á batann, segir læknirinn.
Og enn halda hinir þungu dagar áfram að líða, langir eins og hryggð
mannsins á jörðinni. Unz einn morgun bendir hann systur að doka við hjá
rúmi sínu.
— Ég er farinn að geta hreyft tærnar, segir hann lágum rómi og óskýrum,
eins og maður í svefnrofum — og brosir við afskræmdu brosi sínu. Og öðru
sinni á ævinni bregður fyrir í augum hans því bliki óþreyju og sársauka,
sem er aðal mannsins meðan hann lifir.
-— Kannski get ég þá hlaðið það upp, bætir hann við í hálfum hljóðum.
Systir hváir, því hún skilur ekki hvað hann er að fara.
— Leiðið hennar mömmu, segir hann.