Árbók skálda - 01.12.1956, Qupperneq 86

84
hjá gömlu hjónunum. Þess vegna hafði ég sent þeim meðlag með honum til
tveggja ára.
Ég reyndi aftur að hella í mig koníaki, áður en ég fór út úr bílnum, hélt
mér myndi líða betur, ef ég fyndi dálítið á mér. Mér hafði liðið afleitlega
allt frá því ég vaknaði um morguninn, af því að ég hafði drukkið of mikið
daginn áður. Lokaatriði drykkjuskaparins var að hafna hjá stúlku, sem ég
þekkti frá því í gamla daga. Það hafði óþægileg áhrif á mig að rifja upp
það, sem skeð hafði.
— Þykir þér vænt um mig? hafði hún spurt. — Elskarðu mig?
Elska, elskal Þetta margþvælda, misnotaða orð. Ekkert var leyfilegt nema
maður elskaði. Mér fannst ég ekki vera vondur maður. Hins vegar gat mig
langað til að vera með stúlku, án þess að elska hana. Samt sem áður var
ég leiður yfir því, sem hafði skeð í gærkvöldi.
Þessi svokallaða ást var fyrirbæri, sem ég bar ekki mikla virðingu fyrir.
Hafði ég ekki elskað konuna mína? Og hafði hún ekki sagzt elska mig út
af lífinu? Og hvernig fór ekki? Fyrr en varði vttr hún farin að elska borða-
lagðan Ameríkana. Dálagleg ást eða hitt þó heldur!
Að vísu hélt hún því fram, að ég hefði aldrei elskað sig í raun og veru.
Vissulega elskaði ég hana eins og menn elska eiginkonur sínar almennt.
Hins vegar hefði hún sjálfsagt viljað, að ég elskaði hana svo mikið, að ég
hefði orðið gereyðilagður maður, þegar hún yfirgaf mig. Sem betur fór varð
henni ekki kápan úr því klæðinu. En ég var sárgramur við hana og fannst
hún hafa hlunnfarið mig. • Svo mikið var víst, að hún hafði metið duttlunga
sína meira en skyldu sína að viðhalda heimilinu fyrir barn sitt og eigin-
mann.
Ég þurfti að bíða talsvert lengi á flugvellinum — og ósjálfrátt fór ég að
hugsa um, þegar ég hafði fylgt drengnum mínum hingað í fyrra. Við höfð-
um farið gangandi í glampandi sólskini og hita og ég leiddi hann og bar
töskuna hans. Þegar ég stanzaði til þess að skipta um hendur á töskunni,
settist hann á stein við vegarbrúnina. Hann sagði ekki neitt en horfði á mig
bláum augum. Þá fann ég skyndilega hve vænt mér þótti um þennan dreng,
og ég tók hann upp, hallaði honum að brjósti mér og bar hann það sem
eftir var leiðarinnar. Og á meðan lét ég hugann reika fram í tímann, þegar
hann yrði stór og við gengjum saman hlið við hlið . . .Furðulegt, hve þessi
mynd var ennþá ljóslifandi í huga mínum.
En þetta var nú þá. Nú var allt öðru vísi — einnig framtíðin.
Ég settist úti í horni hjá veitingaborðinu. Á hillunum innan við það blöstu
við glæpa- og gleðisögurit, tóbak og sælgæti.
Ölvaður náungi kom ranglandi, settist skammt frá mér og bað um pilsner,
sem jórtrandi afgreiðslustúlka skákaði fyrir hann með ólundarsvip. Skyldi
honum finnast hann — í sljóu sálarástandi sínu — vera laus við óþægindin,
sem oft fylgja því að vera hugsandi maður? Ég hélt það. Ætli ég gæti orðið
svona fullur? Vafalaust — en þó áreiðanlega ekki eins og hann. Það yrði
öðru vísi.