Árbók skálda - 01.12.1956, Blaðsíða 91

89
hnúum fyrir augun til að stöðva táraflauminn sem kom alltaf í kjölfar þessa
draums. í þessum tárum eimdi eftir af skelfingu draumsins, í þeim var sam-
bland af ógn og sneypukenndri gleði yfir dauða föður hans, óttinn við björn-
inn sem lagði hann í einelti, lyktina og hramminn sem greiddi honum þetta
voðahögg á öxlina, þetta rann saman við löngunina að vakna og veruleik
vökunnar. Svona var hver einasti morgunn.
Tímóteus vissi að ef faðir hans heyrði hann ekki senn fara framúr mundí
hann koma inn aftur þótt það kostaði að rakstrarathöfnin yrði stöðvuð í
miðjum klíðum, svo Tímóteus tróð verinu upp í augun til að þerra tárin,
skreiddist framúr og snaraðist í fötin í flöktandi morgunskímunni.
Hann bauð móður sinni góðan dag. Hún var alltaf veik svo hún fór ekki
framúr á morgnana, en hún var alltaf vakandi, hún sagðist aldrei sofa. Hann
óskaði þess hann væri alltaf veikur og svæfi aldrei heldur. Systur hans tvær,
báðar eldri, voru komnar á kreik með stírur í augum, geispandi og morg-
unljótar. Hann þóttist vita þær mundu aldrei giftast, og ef svo færi yrðu það
tómir prettir. Fyrsta morguninn yrði um seinan að minnast kvöldsins og þess-
ir frísklegu greindu menn sæju þá þeir væru kvæntir fyrirlitlegum ófreskjum
sem voru ljósfælnar eins og moldvörpur eða náttuglur.
Frá því Tímóteus fæddist hafði móðir hans ekki haft heilsu til að fara á
fætur á morgnana, síðan voru níu ár, ellefu mánuðir og þrjár vikur. En henni
þótti jafnvænt um hann fyrir því, sagði hún. En eins og hún var alltaf að
nauða á (með þessum raddblæ sem fylgir luktum augum) þótti henni líka
vænt um föður hans (sem gat alls ekki verið satt), og auðvitað þykir pabba
vænt um þig Tímóteus, hann ætlast bara til svo mikils af þér því þú ert sonur-
inn sem hann vonaðist alltaf eftir, en þú bregzt stundum vonum hans, hann
er einn þeirra sem gera ströngustu kröfur til sjálfs sín og sinna nánustu.
Tímóteus lagði því ekki trúnað á neitt sem hún sagði um kærleikann, eink-
um þegar hún sagði auðvitað þykir þér vænt um systur þínar, bræðrum á
alltaf að þykja vænt um systur sínar því að fjölskyldukærleikur og tryggð
er það sem allra mestu varðar og elsku Jesús á himnum gleðst þegar hann
sér fjölskyldur sem lifa í ást og eindrægni einsog við gerum öll.
Ef kærleikurinn var ekki annað en þetta — margþvæld varaþjónusta við
einhverja fjölskyldukreddu — þá var kærleikurinn ekki neitt, og hugtak kær-
leiksleysisins snart Tímóteus ekkert.
Um fjölskyldutryggðina gegndi allt öðru máli, þar var eitthvað sem hann
gat skynjað og skilið, rækt og brugðizt, brotið gegn og komizt í sátt við.
Einn daginn hafði hann trúað skólabróður sínum Pétri Craddock fyrir því
hann vildi hann ætti annan föður en þann sem honum hafði hlotnazt. Hann
hafði fundið nautn og sekt í þessari játningu, hún fól í sér blandna tilfinn-
ingu eins og hjá strák sem danglar annan í glensi og horfir síðan í aðra
átt, alsaklaus. En um kvöldið var engu líkara en faðir Tímóteusar hefði feng-
ið veður af þessum tryggðarofum og það skein óvenjuköld fyrirlitning úr
gráum augum hans. Kærleiksleysi mátti einu gilda. En ótryggðin og óttinn
sem hún vakti var snar þáttur í hinu orðfáa sambandi feðganna.
Faðir Tímóteusar var enn að raka sig, þessi stranga óumflýjanlega at-