Árbók skálda - 01.12.1956, Qupperneq 94

92
að sofna, eins og svefninn væri nokkurskonar lyf sem deyfði mann fyrir
rreynslu næturinnar. Niðri var útidyrunum hrundið upp og skellt. Hann heyrði
gengið að fatahenginu og síðan að stofudyrum. Hurðinni lokað. Nokkur
stund leið. Þá vissi hann að móðir hans var — auðvitað sárnauðug — að
útskýra hversvegna henni væri svona illt. Tímóteus (veslings barnið veit
ekki hvað hann er að gera mér) hefði verið óþekkur og því hefði hún fengið
annað kast, en það gerir ekkert til, góði, þetta er svo sem ekki neitt og líður
bráðum hjá, það er ástæðulaust að hegna barninu, ég er viss um að honum
er farið að líða illa af að vita ljótt upp á sig.
Stofudyrnar opnuðust aftur, svo myndi koma þögn, því það brakaði aldrei
í níu neðstu þrepunum, en aftur á móti tíunda (tíunda tólfta og fjórtánda),
og hann fann til kitlandi hryllings að svarti skugginn sem steðjaði upp stig-
ann skyldi vera svona ógnandi þögull. Þegar dyrnar lukust upp var Tímó-
teus farinn að nötra og hann kreisti aftur augun þegar faðir hans kveikti.
„Svo þú hefur verið að brjóta af þér rétt einu sinni?"
„Ha? Hvað ... sæll pabbi — hvað er ..."
„Þú heyrðir til mín." .
„Nei," laug hann. „Hvað varstu að segja?"
Stundum sagði hann — þú hefur bara verið móður þinni til óþurftar og
ama síðan þú fæddist og þú virðist njóta þess að særa hana af því hún er
góð við þig, og auðsærð. Stundum var hann ýmist sótvondur eða neyðar-
legur. Og alltaf kom höggið fyrr en Tímóteus varði og um seinan hófust armar
hans ósjálfrátt á loft til varnar. Alltaf glúpnaði hann og fór að gráta af smán.
Skólinn. Skólinn, þar sem Tímóteus fann athvarf og leynda hugbót í fé-
lagsskapnum við Pétur Craddock. Samlokurnar voru þeir kallaðir.
„Pabbi minn segir að pabbi þinn verði tekinn í gegn í kvöld," sagði Pétur.
„Hvernig í gegn?" spurði Tímóteus.
„Ráðið ætlar að sauma rækilega að honum í þetta sinn. Pabbi segir að
í þetta sinn hafi pabbi þinn gengið of langt og þeir ætli að hanka hann á því."
„Nú jæja," sagði Tímóteus, en varð ekkert dátt við.
Svona bein og hlakkandi árás á föður hans frá öðrum en honum sjálfum
kom hálf-illa við hann. Honum fannst hann eiga einkarétt á að gagnrýna
hann, aðrir mættu ekki gera það nema að hans hvötum og undirlagi. Hann
iðraði stundum trúnaðar síns við Pétur af þessum sökum. En Pétur hafði
sérstöðu sem trúnaðarmaður hans og átti þar að auk aðgang að vitneskju
um föður Tímóteusar (frá föður sínum sem var líka í Ráðinu) sem Tímó-
teus var óðfús að öðlast.
Tímóteus vissi naumast hvað faðir hans gerði. Hvert það starf eða embætti
sem aðrir feður voru kenndir við var sviplaust og sagði ekki neitt þegar
faðir hans átti í hlut, ekkert einkenndi hans eins í vitund drengsins og hinn
karlmannlegi myndugleiki hans, þungbúinn strangleikinn í návist hans, þessi
harðneskjulega einbeitni og dómharka, og framandlegur tóbakseimurinn af
andlitinu sem hann kyssti kannski stundum, breitt svart bak sem grúfði yfir
skrifborðið á kvöldin („uss börn, faðir ykkar er að vinna"). I byrjun hvers