Árbók skálda - 01.12.1956, Side 97

95
„Jæja þú ert óheppinn," sagði Pétur, „ég er feginn að hann er ekki minn."
„En það er ég, og hafðu það."
Nú voru sex dagar til afmælis Tímóteusar. Á hverjum morgni vakti faðirinn
hann með því að reka höfuðið inn um gættina rétt í svip einsog hann mætti
ekki vera að því að koma inn. I tvö önnur skipti vaknaði Tímóteus af þessum
baldna draumi sem endaði ekki eins og vera bar og hann fann niðinn í lík-
amanum, og hörundið var kvikt af svitadropum.
Sunnudaginn eftir drakk hann ekki te hjá Craddock. Nú var farin að
krauma niðrí honum seinvakin reiði í garð Péturs fyrir að hafa eignazt trúnað
hans og misbrúkað hann. Á sunnudagskvöldið þegar tveir dagar voru til
afmælisins rifjaði hann upp öll skipti sín við Craddockana og furðaði sig
dálítið á hvað hann hafði sagt við Pétur, velti fyrir sér hvernig hann hefði
breytzt og hvers vegna, og endurlifði nýja drauminn út í hörgul, rómbrigði
og svip föður síns, og sá fyrir sér ímynd gungunnar sem skreið í skjól undir
eldavélina þar sem enginn kettlingur hafði getað falið sig, svo hcmn hlýtur
að hafa verið yfirtak hræddur að geta gert sig svona lítinn. Hann lá hugs-
andi í rúminu þangað til myndirnar í huga hans teygðust í ferlíki eða skruppu
saman í smádíla, síðan sofnaði hann í kliðandi myrkrinu.
Við matborðið næsta morgun leit hann milli vonar og ótta á föður sinn
áður en hann sagði, „Viltu gera svo vel að rétta sykurinn pabbi," og faðir
hans flutti blaðið frá sykurkerinu, ýtti því til hans og sagði „Fyrirgefðu"
annars hugar. Á eftir fór Tímóteus upp til sín, opnaði sparibaukinn og tók
þaðan aurana sína (það voru tveir skildingar og tvö pens) og gerði svolítil
afmælisinnkaup á leið í skólann.
„Ætlar pabbi þinn þá ekki að lofa þér að hafa afmælisboð á morgun?"
spurði Pétur.
„Ég vildi það ekki," sagði Tímóteus. „Ég drekk bara te með heimilisfólkinu"
„En pabbi minn segir nú að eftir fundinn á morgun muni pabbi þinn ekki
geta haldið nein boð hvort sem þú vilt eða ekki, ef hann heldur áfram upp-
teknum hætti, og það er alveg mátulegt á hann fyrir að vera svona mikið
svín."
Hinir drengirnir fundu fremur en sáu eða heyrðu heiftina í atlögunni þegar
Tímóteus flaug á Pétur. Þeir ultu strax hvor um annan bakvið öftustu bekkja-
röðina og börðu skönkúnum í tryllingi, augu Tímóteusar voru sollin af bræði
og hann sá ekkert nema hræðslufölvann á andliti Péturs, hann hrinti og sló
og fann ekki harða járnbrúnina við bakið þegar þeir skullu á borð og ekki
heldur olnboga Péturs sem rakst inní augnatóttina þegar hann barðist um
og vatt sér undan hendinni sem þrifið var í lurginn á honum, hann fann ekki
þegar neglumar brotnuðu og hnén fleiðruðust, hann skynjaði aðeins heitan
sætan keim blóðsins sem dreyrði úr vömm hans í því hann lét hnefana ganga
á andliti Péturs og skeytti engu þótt Pétur sem var hjálpað á fætur skælandi,
sendi hcnum grimmilegt spark útúr skjaldborg hjálparmanna sinna. En hinir
horfðu á þá spurnaraugum með öryggð hinna hlutlausu, veltu fyrir sér til-
drögum áfloganna og voru farnir að stæla um hvor hefði haft betur.
Þegar heim kom fékk móðir Tímóteusar auðvitað annað kast þegar hún