Árbók skálda - 01.12.1956, Síða 102

100
þurrt eins og það h'efði verið í sandstormi eyðimerkurinnar eða yxi við skil-
yrði kaktusanna, farið að þynnast, hann var amerískur líka, langur og mjór.
Honum hafði verið útungað með viðhöfn af hinum frægu menntunarvélum
Princetonháskóla og sagði það frétta að Mister Truman Capote hefði haft
þann sið að hverfa dögum saman og þá hefði hann verið að skrifa á ýms-
um dularfullum og jafnvel skuggalegum stöðum. Eftir þetta tromp hafði
ameríkaninn sem kallaði sig Terry mest hunda á hendinni. Þau fóru að tala
við svarthærðan mann frá París með hlédræg brún augu og fínlegar hendur
sem svaraði spurningu þeirra og sagðist heita Pierre Duiesque. Þá sagðist
stúlkan heita Jennifer og Terry sagði að hún væri kölluð Yen. Mikið voru
þau fegin að hitta mann sem talaði ensku. Maðurinn frá Princeton sagði
þeim sem kom frá París allt sem hann vissi um Truman Capote í næstum
10 mínútur, og spurði hvort hann þekki ódýrt mötuneyti í Palma.
Já.
Skipið Jaime II sigldi inn í Palmahöfn og þegar þau stóðu á bryggjunni
var þyrping um þau og mikil sól og lykt af gulleitu mjöli sem annað skip
var að afferma og nokkrum þýzkum ferðamönnum á stuttum leðurbuxum
sem höfðu svitnað við að troðast fram fyrir þau í biðröðinni væntanlega til
þess að gegna erindum í þágu mannkynsins. Ofan úr bænum heyrðist spor-
vagn hlunkast áfram, asni rumdi og í þvögunni í kringum þau voru allir að
segja: Quiere pension completa, muy modemo, hay comfort moderno, hay
bagno, telefono, hay todo, muy barato, hay todo, hay todo.
Undir forystu Pierre sluppu þau út úr hrópandi þvögunni og gengu í kyrrð-
inni með léttan farangur sinn um hvítar götur í morgunferskleikanum og
fengu sér bjór sem kallast cerveza.
Eigandi Pensjónarinnar sem var einhentur og sköllóttur Frakki frá Mar-
seilles sem drakk absinth þegar hann gat bar þeim hádegisverðinn sjálfur
en hann var mállaus í dag því ekkert absinth var til. Húsið var hvítt tvílyft
með grænum gluggahlerum og fyrir birtingu byrjuðu hrópin á markaðs-
torgi fyrir handan og samferða því heimsljósi sem þessum degi var ætlað
að lýsa hinum blindu manneskjum kom lykt af fjölbreytilegustu ávöxtum
og grænmeti og sagi og múlösnum og blómum.
Meðan þau töluðu saman deplaði Terry litlum gráum lesþreyttum aug-
um sem voru innrömmuð af rauðum hvörmum bak við sterk gleraugu, sem
þeir sem voru að tala við hann gátu speglað sig í. Á laun dreymdi hann um
að skrifa eins og Truman Capote. Þau ferðuðust saman sem tveir upplýstir
hvítir nútímaameríkanar who do the european tour, leggja á sig nokkurra
mánaða ferðalag um hina gömlu menningarlegu Evrópu til að fá vitsmuna-
lega kjölfestu í sitt ævifley: það var óerótískt og andlegt allt saman, og há-
fleygt, — og skipulagt (af American Express).
En undir niðri var Terry Vanderhook þessi langi mjói maður með þykku
gleraugun líka lítill feiminn drengur, og hann elskaði Yen á laun, auk þess
að langa til að skrifa.
Hún tók ekkert eftir því. Á ferðalagi þeirra hélt hann henni langa lærða
fyrirlestra um Mallarmé og The French Symbolists eins og gamall geldur