Félagsbréf - 01.07.1956, Síða 34

Eiríkur Hreinn Finnbogason:
Jakob Thorarensen
Erindi flutt á bókmenntakynningu Almenna
bóka.félagsins 8. júní 1956.
Um síðustu aldamót, þegar Jakob Thorarensen var að alast
upp og gera fyrstu tilraunir sínar til ljóðagerðar, áttum við
marga andans jöfra í heimi ljóðlistarinnar, unga og aldna. Næg-
ir að nefna þá Steingrím, Matthías, Hannes Hafstein, Þorstein
Erlingsson og Einar Benediktsson. Þessi skáld voru öll eftir-
breytnisverð, og hlýtur að hafa verið freistandi fyrir ungan
sveitadreng, sem var að klífa fyrstu klettana áleiðis að tindi
listarinnar, að sveigja inn á leið einhvers þeirra og leita sér
stuðnings, enda er slíkt eigi fátítt um ung skáld. En Jakob
Thorarensen virðist strax hafa verið of sjálfstæður og sérlund-
aður til þess að hagnýta sér slík þægindi, a. m. k. eftir þeim
kvæðum að dæma, sem prentuð hafa verið. Hann valdi sér eigin
leið upp klettana norðanverða, þar sem vindar gnauðuðu og út-
hafsaldan lamdi fjallsræturnar.
Fyrsta kvæðabók Jakobs Thorarensens, Snæljós, sem út kom
1914, varð strax vinsæl meðal ljóðelsks fólks, og lærðu ýmsir
utan bókar mörg kvæði úr henni. Oft heyrði ég raulaða í bernsku
minni, mörgum árum eftir að Snæljós komu út, þessa vísu úr
Jökulsá á Sólheimasandi:
Hann á skilið, hesturinn,
hlýlegt klapp á makkann,
þegar ertu alkominn
upp á sigurbakkann.
Með Snæljósum var líka myndarlega af stað farið. Ljóðin voru
stórbrotin og nýstárleg. Þarna voru afbragðskvæði eins og
Jökulsá, hið mjög svo þróttmikla sögukvæði Guörún Ósvífurs-