Félagsbréf - 01.01.1957, Blaðsíða 48

46
FÉLAGSBRÉF
yrði of áhrifalítil eSa óheil til þess
að megna að fœra heim réttlætiö
pyntaðri þjóð, eða þvingunartæki
okkar of léleg, þá er það von mín,
að mótspyrna Ungverja megi stand-
ast, unz hið gagnbyltingarsinnaða
stjómarfar hrynur alls staðar í
austri undan sínum eigin mótsögnum
og lygum.
Látlausar mannfórnir.
Því að þaS er gagnbyltingarstjóm-
arfar, sem mn er að ræða. Hvað
annað er hægt aS kalla þetta stjóm-
arfar, sem neyðir föSur til að fram-
selja son sinn, son til að krefjast
dauSarefsingar yfir föðumum, eigin-
konu til aS bera vitni gegn manni
sínum, — stjómarfar, sem gerir
starf ríkisnjósnarans aS dyggð? Ut-
lendir skriSdrekar, lögregla, tvítug-
ar stúlkur hengdar, forastumenn
verkalýðsins keflaðir og fangelsaðir,
rithöfundar fangelsaðir og fluttir í
útlegð, dagblöð full af lygum, fanga-
búðir, ritskoSun, dómarar fangelsað-
ir, glæpamaðurinn setur lög, gálginn
hvar sem litið er — er allt þetta
sósíalismi eða hinn bjarti dagur
frelsis og réttlætis.
Nei. YiS vissinn og vitum það,
að allt þetta era hinar sífelldu mann-
fórnir trúarofstækismanna. Sósíalism-
inn í Ungverjalandi er í dag í út-
legS eða í fangelsi.
Ómerkilegir harðstjórar læSast um
stjómarráðsbyggingamar, gráir fyrir
járnum, skjálfandi af ótta heyri þeir
orSið frelsi, og tryllast, ef minnzt er
á sannleika. Sönnun þess er, að dag-
urinn í dag, 15. marz, sem er dagur
sannleika og ósigrandi frelsis fyrir
alla Ungverja, hefur ekki verið ann-
aS en langur skelfingardagur fyrir
Kadar.
Samt hafa þessir harðstjórar, með
aðstoð samstarfsmanna á Yestur-
löndum, sem ekki þurfti aS þröngva
til að láta eldmóð sinn í ljós, hulið
starfsemi sína reykskýi. Ef eitthvað
athugavert virtist koma í ljós úr
dimmunni, þá voru þeir, eða túlkar
þeirra á Vesturlöndum fljótir að
skýra það fyrir okkur, aS allt mundi
lagast á næstu tíu kynslóSum eða
svo, en þangað til horfðu allir fullir
bjartsýni til framtíðarinnar, að yfir-
sjón hinna útlægu hefSi verið sú, að
tefja dálítiS þessa sigurgöngu, að
þeir, sem drepnir höfðu verið, hefðu
verið algcrlega sammála líflátsdóm-
xun sínum, aS menntamennimir
vegna rökvísi sinnar væm hæst á-
nægSir með að vera keflaðir og
loks, aS almenningur væri himin-
glaður við strit sitt, því að sögulega
séð væri það skynsamlegt, jafnvel
þó að hann þyrfti aS vinna fyrir
sultarlaunum og vinna yfirvinnu.
En svo kom aS því, að fólkið fór
sjálft að láta í sér heyra. Það fór
að tala í Berlín, Tékkóslóvakíu,
Poznan og loks í Búdapest. Og á
sama tíma og sömu stöðum rifu
menntamenn úr sér ginkeflin. Og
báðir aðilar lýstu því einróma yfir,
aS þeir væra ekki á framfarabraut,
heldur öfugt, að manndrápin, nauð-
ungarflutningamir og þrælkuhin
hefði engu áorkað, og að héðan í
frá yrSu allir að fá að þekkja sann-
leikann og frelsið, ef tryggt ætti að
vera, að starfað væri í rétta átt.
Og þá, við fyrsta uppreisnarkallið
í frjálsri Búdapest, var feykt út í
buskann hinum endalausa blekkinga-