Helgafell - 01.09.1942, Blaðsíða 18

246
HELGAFELL
sá, sem verður aftur úr, bíður lægra
hlut!
Það hefur skipazt svo til, að saga
hins gamla Rússlands var óslitinn
hrakfallabálkur, vegna þess að það
dróst aftur úr, vegna þess að það var
svo skammt á veg komið í menningu.
Kahnar Mongóla sigruðu Rússland.
Tyrkneskir beyjar sigruðu það.
Sænskir höfðingjar sigruðu það. Það
beið lægra hlut fyrir aðli Póllands og
Lithaugalands, fyrir auðmönnum
Frakklands og Englands. Og japansk-
ir barónar hrósuðu sigri yfir því. Allir
sigruðu Rússland — vegna þess, að
það var eftirbátur annarra.......
Vér erum 50—100 árum á eftir þeim
löndum, sem lengst eru á veg komin.
Vér verðum að hlaupa þau uppi. Ef
vér gerum það ekki, munu þau mola
oss mélinu smærra........Á tíu árum
verðum vér að þreyta skeiðið, sem er
á milli vor og þeirra auðvaldslanda,
sem lengst eru á veg komin.“
Af þessum orðum Stalíns mátti
merkja, að Rússum svall móður í
brjósti. Þeir horfðu um öxl til hinnar
hörmulegu fortíðar Rússlands. Þeir
höfðu dæmin fyrir sér. Allir höfðu get-
að gengið í skrokk á Rússlandi, og
það hafði borið þrautir sínar og ósigra
með dýrslegu sinnuleysi. En bylting-
arkynslóðin, sem hafði soltið og barizt
fyrir byltingu sína, vildi ekki lengur
una hinum tilbreytingarlausu endur-
tekningum rússneskrar sögu. Hún vildi
gera Rússland að óvinnandi vígi sósí-
alismans og stórveldi á sviði iðnaðar
og framleiðslu. Og sama árið og Stalín
brýndi fyrir iðnaðarforstjórum sínum
að duga nú sem bezt og breyta hinu
heilaga og vanmáttuga Rússlandi í
land stáls og raforku, komu fyrstu
brautryðjendurnir og tjölduðu í auðn-
um Uralfjalla. Þar stendur nú borgin
Magnítógorsk, eitt mesta iðjuver Ev-
rópu og einn hlekkur í keðju stórbrot-
ins framleiðslukerfis Síberíu og Mið-
asíulanda Ráðstjórnarríkjanna.
Iðnaður á austurleið.
Fyrir byltinguna var nálega allur
iðnaður Rússlands í vestur- og suður-
héruðum hins evrópska hluta ríkisins,
hjá Leníngrad, Moskvu og í Ukraínu.
Hin miklu lönd á útjöðrum ríkisins
eða austan Uralfjalla voru eingöngu
hráefnaforðabúr, og ekkert hirt um að
koma þar á fót iðnaði. Þar eru hrá-
efnaauðugustu lönd jarðarinnar og iðn-
aðarmöguleikar nær ótakmarkaðir.
Þegar ráðstjórnin hóf skipulagðan
þjóðarbúskap höfðu landskostir allra
hluta ríkisins verið rannsakaðir í því
skyni að nýta þau hráefni, sem til voru,
og leggja nýtt land undir plóginn. Frá
upphafi vega hafði bolsévíkaflokkur-
inn lagt allt kapp á að draga úr mis-
ræminu milli hinna frumstæðu ríkis-
hluta og hins evrópska Rússlands.
Flokkurinn taldi það lífsnauðsyn við-
gangi sósíalískra framleiðslu- og lifn-
aðarhátta, að hinar gömlu nj'lendur
Rússlands tækju þátt í hinni nýju iðn-
aðarþróun og yrðu ekki hornrekur, svo
sem verið hafði í tíð keisarastjórnar-
innar. En einnig réð miklu um þetta,
að bolsévíkaflokkurinn bjóst við því
að draga mundi til ófriðar í álfunni, að
auðvaldsríkin mundu fara f krossferð
gegn ríki byltingarinnar. Bolsévíkar
töldu friðarárin aðeins setugrið milli
tveggja styrjalda. Og því væri ekki
annars kostur en að efla iðnaðinn sem
mest, vígbúast af kappi og stilla svo
til, að iðnaðinum yrði þar í sveit kom-
ið, að erfitt væri að sækja hann heim