Helgafell - 01.09.1942, Blaðsíða 33

SYMFONIA PASTORALE
261
maður, sem á sér einskis von framar,
veit ég ekki fyrri til, en ég er umvafinn
hinum dýrðlegu tónum Pastoral-hljóm-
kviðu Beethovens, rétt eins og ég væri
kominn í himnaríki og gengi milli ald-
intrjánna í kvöldsvalanum mér til
hressingar. Það er útvarpsviðtæki í
einu horni skrifstofunnar, og þaðan
kemur hin yndislega tónlist, en á
miðju gólfi er skrifborð, — og við það
situr maður. Það er forstjórinn. En
hinir dýrðlegu tónar Pastoral-hljóm-
kviðunnar ganga mér svo til hjarta, að
ég kem ekki upp nokkru orði, heldur
rétti forstjóranum reikninginn þegj-
andi. — Og það gagntekur mig svo
mikill fögnuður af því að heyra slíka
tónlist í skrifstofu, þar sem ég kom að
innheimta peninga, að mér liggur við
gráti; og ég horfi niður á skrifborðið
án þess að vita, að það sé skrifborð.
Ég sé útundan mér, að á veggnum
hægra megin hangir mynd af Beethov-
en, en ég stari án afláts niður á skrif-
borðið, án þess að vita hverskyns hlut-
ur það sé, og án þess að vita, að ég sé
innheimtumaður, og man ekki lengur,
hve illa mér gekk að æfa Fantasíu eft-
ir Hándel,------þangað til ég heyri
sagt, eins og út úr heimi, sem ég hugði
hvergi nálægan:
Gjörið þér svo vel!
Þá tók ég eftir því, að forstjórinn er
að telja mér peningana fyrir reikning-
inn. Ég tók peningana og stakk þeim í
töskuna. Ennþá hafði ég ekkert sagt,
— ekki svo mikið sem: Gott kvöld.
En nú fannst mér endilega ég þyrfti
að segja nokkur orð við þennan mann,
sem hlaut að hafa yndi af tónlist. Þess
vegna sagði ég við hann: Þetta eru út-
lönd, er það ekki ? Því að ég trúði illa,
að þessi tónlist væri frá útvarpi brezka
hersins, þó að þetta ætti sér stað milli
5 og 6.
— Ja, sagði forstjórinn, nema það
sé Bretinn.
— Jæja, sagði ég. Ég hélt ekki, að
þeir hefðu svona góða músík. Ég man
ekki til að hafa heyrt svona góða mús-
ík hjá þeim.
Þá velti forstjórinn til höfðinu, ívið
til hægri og ívið til vinstri. Síðan sagði
hann: Ja há, þetta er víst góð músík.
-----Þá datt mér allt í einu í hug,
þegar verið var að krossfesta Jesúm —
Fyrirgefið þeim, því þeir vita ekki
hvað þeir gera — en aðeins augnablik,
því að forstjórinn hélt áfram, eins og
ekkert hefði í skorizt, eins og hann
hefði aldrei sagt: Ja há, og svo fram-
vegis-------Hann sagði: Nei hei, ég
minnist þess nú ekki heldur. — Og
nú velti hann höfðinu enn meira en
áður, eins og hann væri alveg hissa
að heyra slíka tónlist.--------Og svo
hélt hann áfram að snúa til höfðinu,
eins og hann yrði meira og meira
hissa. En þá varð mér litið á vegginn,
þar sem myndin af Beethoven hékk,
og þar hékk þá engin mynd af Beet-
hoven eftir allt saman, heldur mynd
af Vilhjálmi Þýzkalandskeisara, sem
er dáinn að vísu og beið ósigur í síð-
ustu heimsstyrjöld. Þá brosti ég lítil-
lega til myndarinnar, lyfti hattinum í
virðingarskyni við forstjórann og gekk
mína leið. Þannig lýkur þessari litlu,
hversdagslegu sögu. Jón ós\ar.