Helgafell - 01.09.1942, Blaðsíða 25

ÞÚ MÁTT EKKI SOFA
253
Þú veizt þau lýðsvik, er múgsins mergð
til ,,manndóms“, ,,trúfesti“ og ,,sæmdar“ hvetja.
Þú veizt, að barnið vill heita ,,hetja“
og rjálar fegið við fána og sverð.
Og senn verða ,,hetjunum“ hlutverk dæmd:
að hanga og rotna í gaddavírspoka,
til uppdráttar Hitlers ariska hroka.
Þú veizt það er mannsins mesta sæmd.
Ég vissi þetta ekki. Því fór sem fór.
Mitt fall var maklegt. Mín sök var stór.
Ég trúði á réttarins mark og mið:
á menningu, kærleika, starf og frið.
En hver, sem ei lífinu hættir í flokki,
má hætta því e i n n — á böðuls stokki.
Ég hrópa út úr myrkrunum! Hjálp vil ég bera!
Hér er ei nema um eitt að gera:
Ver þig, í fólksins samfylgd, sjálfan
og svo þín börn! Því hún logar, álfan!“
Ég nötraði af kulda og klæddist skjótt.
í kring var tindrandi stjörnunótt.
En árdagsblika með illum roða
árétti draumsins fyrirboða:
Dagrenning handan hafs og fells
hófst í vígroða blóðs og elds,
— stóð á öndinni stjörf af geig,
svo stjörnurnar virtust titra af beyg.
Ég hugsaði: Hin skarpa skálmöld rennur.
Vort skeið er fullnað. Vor álfa brennur!