Morgunblaðið - 14.12.2013, Síða 64

64 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. DESEMBER 2013
✝ Stefanía Þórð-ardóttir fædd-
ist á Sléttabóli í
Vestmannaeyjum
20.10. 1930. Hún
lést á Sólvöllum á
Eyrarbakka 1. des-
ember 2013. For-
eldrar hennar voru
Þórður Þórðarson,
skipstjóri í Vest-
mannaeyjum, f.
12.1. 1893, d. 1.3.
1942 og Guðfinna Stefánsdóttir,
f. 11.10. 1895, d. 5.5. 1971.
Systkini Stefaníu eru: Sigríður,
Eyrarbakka, 30.12. 1950, börn
þeirra: 1. Rúnar, f. 29.11. 1950,
maki Auður Hjálmarsdóttir. 2.
Jón Sigurbjörn, f. 19.1. 1952,
maki Þórdís Þórðardóttir. 3.
Emma Guðlaug, f. 14.10. 1954,
maki Hafþór Gestsson. 4. Þórð-
ur, f. 25.9. 1959, maki Erla
Karlsdóttir. Barnabörn Stefaníu
og Eiríks eru 12 og barna-
barnabörnin 23.
Stefanía gekk í Barnaskóla
Vestmannaeyja. Árið 1948 flutti
hún til Eyrarbakka með móður
sinni og systkinum. Framan af
starfsævi vann Stefanía við fisk-
vinnslustörf og síðar við versl-
unarstörf.
Útför Stefaníu verður gerð
frá Eyrarbakkakirkju í dag,
laugardaginn 14. desember
2013, og hefst athöfnin klukkan
14.
f. 24.3. 1921, d.
12.1. 1996, Ása
Magnea, f. 19.5.
1922, d. 19.12.
1931, Bára, f. 23.2.
1924, d. 12.1. 2001,
Eyþór, f. 4.11.
1925, d. 16.10.
1998, og Ási Mark-
ús, f. 22.6. 1934, d.
18.8. 2002.
Eftirlifandi eig-
inmaður Stefaníu
er Eiríkur Runólfsson, f. að
Bjargi í Fáskrúðsfirði 17.9.1928.
Þau gengu í hjónaband að Hvoli,
Mamma, elsku mamma,
man ég augun þín,
í þeim las ég alla
elskuna til mín.
Mamma, elsku mamma,
man ég þína hönd,
bar hún mig og benti
björt á dýrðarlönd.
Mamma, elsku mamma,
man ég brosið þitt;
gengu hlýir geislar
gegnum hjarta mitt.
Mamma, elsku mamma,
mér í huga skín,
bjarmi þinna bæna,
blessuð versin þín.
Mamma, elsku mamma,
man ég lengst og best,
hjartað blíða, heita –
hjarta, er sakna ég mest.
(Sumarliði Halldórsson.)
Elsku besta mamma mín, takk
fyrir allt og allt.
Þinn
Rúnar.
Kallið er komið, komin er nú
stundin. Í dag er borin til grafar
einlæg vinkona mín, tengdamóðir
og mamma, já allt í senn, Stefanía
Þórðardóttir frá Sléttabóli í Vest-
mannaeyjum.
Margs er að minnast og margt
er að þakka sem sennilega verður
aldrei fullþakkað. Nú um þessar
mundir eru fjörutíu og fimm ár
liðin frá því að leiðir okkar lágu
fyrst saman. Unglingurinn hafði
verið sendur í skóla á bakkann.
Fljótlega eftir að á bakkann var
komið kynntist ég Emmu á Ing-
ólfi, einkadótturinni úr fjögurra
systkina hópi. Þegar kynni okkar
Emmu fóru að taka á sig alvar-
legri mynd og við farin að hugsa
ögn lengra til framtíðar var
Stebba mín á Ingólfi ekki par hrif-
in, einkadóttirin á hraðri leið til
glötunar, hún átti nú betra skilið
en þennan dreng. Og vandamálin
á Ingólfi ærin fyrir þó ég bættist
ekki í þann hóp.
Oftlega hefur þetta verið rifjað
upp síðan og þá gjarnan mikið
hlegið. Nú reið á að standa sig,
sanna sig fyrir verðandi tengda-
foreldrum sem reyndist harla
auðvelt. Þar með eignaðist ég ekki
bara tengdaforeldra heldur líka
foreldra sem tóku hlutverk sitt al-
varlega og buðu mér alla leið,
einkatengdasonurinn varð því
einn af sonum þeirra. Ég varð
hissa, hálfundrandi þegar ég átt-
aði mig á hversu foreldrar gátu
orðið góðir vinir barna sinna sem
þau hjónin voru og eru. Láta sig
allt varða, vera alltaf til staðar,
leiðbeina, styðja, hvetja og taka
þátt í gleði og sorg. Einstaklega
góðar og kærleiksríkar fyrir-
myndir.
Undanfarna daga hafa hrann-
ast upp góðar minningar um liðna
tíð, langflestar skemmtilegar þó
ein og ein minna skemmtileg
slæðist með einkum frá næstliðn-
um árum því veikindin voru oft
erfið. Ekki eru það ýkjur þótt ég
segi að undanfarna marga áratugi
höfum við hist að jafnaði einu sinni
á dag og aldrei hefur fallið skuggi
á okkar samband. Hafðu þökk fyr-
ir, Stebba mín. Kærleiksríkum
Guði vil ég þakka fyrir að leiða
okkur saman í gegnum Emmu.
Það eru forréttindi að hafa fengið
að vera samferða jafn einstakri
manneskju og Stebbu Þórðar.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Eiríkur minn, Rúnar, Nonni,
Emma, Þórður og ástvinir, ykkur
bið ég Guðs blessunar og hugg-
unar á erfiðri stundu. Guð geymi
ykkur öll.
„Einkatengdasonurinn“
Hafþór Gestsson.
Það var árið 1972 sem ég varð
formlega tengdadóttir hennar
Stefaníu Þórðardóttur, eða
Stebbu, eins og hún var alltaf köll-
uð. Ég var feiminn krakkakjáni úr
borginni og gekk með hennar
fyrsta barnabarn. Hún hafði oft
orð á því að hún hefði tekið við af
móður minni með uppeldið á mér
og kennt mér m.a. að borða skötu.
Sjálfri fannst mér fínt að eiga
tvær súpermömmur. Stebba tók
mér vel strax í upphafi og þannig
hélst það alla tíð og ég held mér sé
óhætt að segja að aldrei hafi borið
skugga á samband okkar. Við vor-
um kannski ekki alltaf sammála
en bárum virðingu hvor fyrir ann-
arri.
Það er æði margt sem ég lærði
af tengdamóður minni og ekki alls
fyrir löngu hafði hún orð á því
hversu vel var búið um rúmið okk-
ar. „Og hver skyldi nú hafa kennt
mér það?“ sagði ég við hana og er
þá fátt eitt nefnt.
Ömmu Stebbu-kleinur voru
þær allra bestu og jólin voru alveg
á næsta leiti þegar hún kom fær-
andi hendi með nýbakaðar flat-
kökur ár eftir ár.
Hún var natin við heimili sitt og
gestrisin. Fagurkeri var hún,
hafði mikinn áhuga á fötum og var
alltaf fín í tauinu. Af hálsklútum
og varalitum fékk hún aldrei nóg
og fóru börn fjölskyldunnar ekki
varhluta af því og fengu snyrtingu
hjá ömmu. Henni var umhugað
um okkur öll og ef hún rakst á eitt-
hvert barna sinna eða ömmu-
barna á förnum vegi og ekki var
nógu hlýtt að hennar mati tók hún
af sér trefilinn eða klútinn og vafði
honum um hálsakot viðkomandi.
Öll hennar ömmu- og lang-
ömmubörn hafa notið þess að róa í
fangi hennar undir vísunni „Róum
úr og norður“ og höfum við þau
fullorðnu tekið þetta upp líka.
Þannig mun þessi skemmtilegi
leikur viðhaldast.
Það er svo ótal margs að minn-
ast eftir öll árin okkar, jólaboðin,
afmælin, orlof barnanna og þann-
ig mætti lengi upp telja. Stebba
var líka göngugarpur og á hverj-
um degi í langan tíma komu
Stebba og Eiríkur við hjá okkur
og tóku Tinnuna okkar með sér í
göngu. Það urðu ætíð mikil fagn-
aðarlæti á báða bóga þegar þau
hittust.
Í dag kveðjum við yndiskonu en
sem betur fer getum við huggað
okkur við minningar, myndir og
upprifjanir.
Elsku Eiríkur tengdapabbi og
stórfjölskyldan öll, við stöndum
saman nú sem endranær og bless-
um minningu mömmu og ömmu
Stebbu.
Elsku Stebba, takk fyrir sam-
fylgdina og elskulegheit okkur til
handa.
Þín tengdadóttir,
Auður Hjálmarsdóttir.
Amma Stebba var æðisleg
kona í alla staði.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um hana sem munu ávallt
geymast.
Það voru alveg óteljandi mörg
skipti sem við fórum til ömmu eft-
ir skóla til að spjalla og bragða á
ljúffengu kleinunum hennar.
Kleinurnar hennar ömmu voru
frægar meðal vina okkar sem
komu stundum í heimsókn til
hennar með okkur.
Þegar við vorum börn þá var
aðalsportið að fara í „bláa“ her-
bergið til að leika sér með hús-
dýrin og spila á melódikkuna og
ég veit að við vorum ekki einu
barnabörnin sem höfðu gaman að
því.
Amma Stebba var einnig al-
gjör pæja og gat maður því alltaf
stólað á það að fá varalit frá henni
þegar maður kom í heimsókn.
Henni fannst einnig mjög gaman
að vita hvernig manni gekk í lífinu
og aðalspurningin hennar var
vanalega: „Jæja, ertu trúlofuð/
trúlofaður núna?“
Hún var góð við alla sem hún
hitti og minnumst við hennar
þannig.
Við ætlum að enda þetta á orð-
um sem við segjum áður en við
förum að sofa: „Góða nótt, guð
geymi þig, við elskum þig.“
Ástarkveðjur,
Álfrún Auður
og Ægir Máni.
Mig langar til að byrja þessa
minningargrein á að senda afa
mínum Eiríki Runólfssyni dýpstu
samúðarkveðjur vegna andláts
ömmu. Ekki aðeins vegna ein-
stakrar ástar og virðingar sem
þau báru hvort til annars, heldur
líka vegna þess að núna hefur
hann og við öll misst eina bestu
eiginkonu, mömmu, ömmu, lang-
ömmu og langalangömmu sem
hugsast getur. Það sem við getum
gert til að komast yfir þá sorg er
að hugsa um allt það góða sem
amma Stebba hefur gefið okkur
öllum. Og þar er af nógu að taka.
Ég man ekki eftir ömmu öðruvísi
en brosandi og í góðu skapi, fal-
legri konu sem ég bæði gat alltaf
leitað til og talað við. Það var svo
auðvelt og gott því einkenni
ömmu var að hún gat alltaf sett
sig inn í mínar aðstæður og talað
við mig sem jafningja. Amma
hafði alltaf mikinn áhuga á ást-
armálum mínum, ég man ekki
hversu ungur ég var þegar hún
spurði mig fyrst um hvort ég ætti
kærustu, og alltaf var henni
ömmu sérstaklega umhugað um
hvernig mér gengi í lífinu. Hlý-
leiki, léttleiki, ást og umhyggja
eru orð sem pössuðu vel við
ömmu. Þetta eru stór og um-
fangsmikil orð sem oft er erfitt að
festa fingur á, en ég get ekki lýst
minningu minni um elsku ömmu á
annan hátt og þegar ég hugsa til
baka og minnist hennar þá hrann-
ast upp minningar sem hvorki
þessi orð né önnur ná yfir.
Elsku amma, þín verður sárt
saknað, af mér og fjölskyldunni
þinni. Þú varst manneskja sem ég
leit upp til og mun reyna að taka
mér til fyrirmyndar í mínu lífi.
Hvíldu í friði, elsku amma, þú átt
það svo sannarlega skilið.
Guðmundur Þór Þórðarson.
Þá hefur hún elsku amma
Stebba kvatt okkur. Ég var í raun
búin að syrgja hana ömmu mína í
þó nokkurn tíma fyrir andlátið og
meira að segja skrifa nokkrar
minningargreinar um hana í hug-
anum, eins fáránlega og það kann
að hljóma. Mig langaði bara svo
að muna hana nákvæmlega eins
og hún var áður en þessi leiðinda-
sjúkdómur tók völdin. Síðustu ár
voru að mörgu leyti erfið enda
sárt að horfa upp á ástvin tapa sín-
um persónuleika og reisn. En heilt
yfir var allur okkar tími saman
dásamlegur og ég er ótrúlega
þakklát fyrir að hafa orðið þeirrar
gæfu aðnjótandi að eiga ömmu í
tæp 40 ár. Og hún var svo sann-
arlega ekki bara amma, hún var
vinkona sem hægt var að sitja
með tímunum saman, drekka með
henni kaffi og spjalla um lífið og
tilveruna.
Það var margt sem einkenndi
ömmu Stebbu. Löngu fyrir al-
mennar vinsældir útiveru og
hreyfingar var hún farin að arka
Bakkann þveran og endilangan
sér til heilsubótar og þreyttist
ekki á því að segja manni frá því
hvað svona ganga gerði manni
gott. Amma vildi hafa fínt í kring-
um sig og var sjálf alltaf vel til-
höfð. Út úr húsi fór hún ekki án
þess að hafa fína slæðu og varalit
og það breyttist ekki einu sinni þó
hún væri farin að gleyma ansi
miklu, hún mundi alltaf eftir vara-
litnum. Hún var alltaf glöð og já-
kvæð og bar umhyggju fyrir fólki,
bæði börnum og fullorðnum. Um-
hyggjan beindist ekki síst að þeim
sem minna mega sín og mörgum
þeirra sendi hún ætíð jólakort og
gjafir. Hún átti vinkonur á öllum
aldri og það skipti engu hvort við-
komandi var tíu árum eldri eða
yngri en hún. Áhugi á hennar nán-
asta samfélagi og fólkinu í kring-
um hana var ömmu í blóð borinn.
Hún afgreiddi í fjölda ára í versl-
unum á Eyrarbakka og hafði allt-
af gaman af því starfi. Sem barn
var ég að sjálfsögðu ákveðin í því
að verða búðarkona eins og
amma. Það var því mikil upphefð
fyrir mig þegar ég, 12 ára gömul,
fékk fyrst vinnu í búðinni hjá Ása
frænda og fékk að afgreiða þar við
hlið ömmu Stebbu.
Amma fæddist á Sléttabóli í
Vestmanneyjum og ólst þar upp.
Hún missti föður sinn 12 ára göm-
ul og fluttist nokkrum árum síðar
á Eyrarbakka þar sem hún kynnt-
ist afa. Þar stofnuðu þau heimili
og bjuggu alla tíð. Þrátt fyrir það
var hún alltaf mikill Vestamanna-
eyingur í sér og hafði gaman af því
að koma á heimaslóðir. Á síðasta
ári buðum við krakkarnir ömmu
og afa í dagsferð að sumri til, eins
og við höfum gert undanfarin ár.
Þessi ferð var sérstök að því leyt-
inu til að þetta var síðasta ferð
ömmu til Vestmannaeyja og er
okkur því sérstaklega dýrmæt
minning.
Ég er þakklát fyrir allar okkar
góðu stundir. Ég er þakklát fyrir
að hafa búið í nágrenni við ömmu
mína og afa undanfarin ár og fyrir
það að hafa átt kost á því að end-
urgjalda þeim að einhverju leyti
alla þá góðmennsku sem þau hafa
sýnt mér í gegnum tíðina. Ég er
líka þakklát fyrir það að börnin
mín skyldu hafa fengið að kynnast
langömmu sinni jafn náið og raun-
in var.
Kærar kveðjur frá okkur
Reyni, takk fyrir samfylgdina,
elsku amma.
„Dísin þín,“
Sandra Dís.
Elsku amma mín. Nú ertu farin
frá okkur öllum sem elskum þig
og lítum upp til þín. Það er óend-
anlega erfitt að þurfa að kveðja
þig en allar góðu og hlýju minn-
ingarnar hjálpa til við að komast í
gegnum sorgina.
Alltaf var jafn gaman að koma
til ömmu Stebbu og afa Eiríks á
Vesturbrún og oftar en ekki voru
á boðstólum heimsins bestu klein-
ur og þær allra bestu flatkökur
sem mögulegt var að fá. Vinir
mínir og vinkonur komu oft með
mér og allir voru jafn velkomnir
og fóru saddir og sælir. Vinir mín-
ir voru vinir ykkar afa.
Minningarnar um Ólabúð og
Kaupfélagið eru mér ofarlega í
huga. Ég man að ég varð alltaf
hálffúll þegar ég kom að versla
fyrir mömmu og pabba og þú áttir
ekki vaktina í búðinni. En þá kom
maður bara við á Vesturbrún í
bakaleiðinni austur á Háeyrarvelli
og fór þaðan umvafinn hlýju,
saddur og sæll. Mér er svo minn-
isstætt þegar froskurinn stökk
upp á handarbakið á þér þegar þú
varst að opna bananakassann í
Ólabúð og þú komst í blöðin í við-
tal og allt. Ég var sérlega montinn
að eiga þessa ömmu sem lenti í
slíku ævintýri. Að sama skapi man
ég að blaðamaður kom í barna-
skólann og bað mig sem barna-
barn hetjunnar að halda á frosk-
inum og tók mynd og smá viðtal
við mig sem birtist svo aldrei og
þú varst sármóðguð fyrir mína
hönd.
Að „róa“ í kjöltu þinni eru ein-
hverjar dýrmætustu minningar
mínar. Þá söngstu vísuna Róum
og róum og vaggaðir mér í fangi
þínu og það gerðirðu svo einnig
við syni mína og höldum við feðg-
arnir róðrinum áfram. Allir í fjöl-
skyldunni þekkja þetta og munu
halda þessu við.
„Ógurlega ertu ber í hálsinn,“
sagðir þú gjarnan við mig og
skelltir á mig trefli þó mér væri
kannski mjög heitt og maður varð
stundum hálffúll en lét ekki á
neinu bera og fór með trefilinn
heim. Ég skildi að sjálfsögðu, eftir
því sem ég eltist, að þetta gerðirðu
með hag minn fyrir brjósti.
Ég gæti skrifað heila ritgerð
um allar minningarnar. Orlofin
hjá ömmu og afa voru alltaf jafn
vinsæl og skemmtileg. Þá gistum
ég, Eyrún og Gummi, fengum
nammi, höfðum kósý og lékum í
„bláa“.
Oft sagðir þú við mig: „Ég og
þú erum svo lík.“ Þetta þykir mér
svo vænt um nú þegar ég kveð þig.
Helga, konan mín, og strák-
arnir mínir; Rúnar Benedikt og
Draupnir Már, munu einnig sakna
þín, elsku amma mín.
Elsku afi og stórfjölskyldan öll,
megi góður Guð vaka yfir okkur
og passa ömmu Stebbu. Hvíl í
friði, elsku amma Stebba.
Eiríkur Már og fjölskylda.
Það er erfitt að kveðja þá sem
fara og sérstaklega erfitt að
kveðja jafn mikilfenglega konu og
þig, amma Stebba. Við frænkurn-
ar minnumst margs. Þú áttir eng-
an þinn líka. Það fyrsta sem rifj-
aðist upp hjá okkur báðum var til
dæmis þegar við komum með
handavinnudótið til þín og þú
þessi mikla prjónakona hafðir nú
ýmislegt um okkar prjónaskap að
segja. Þér fannst til dæmis Stebba
prjóna allt of fast, en þér fannst
Elín Katrín prjóna allt of laust.
Oftar en ekki þurftir þú að hjálpa
okkur að klára verkefni vetrarins í
handavinnu.
Alltaf þegar við komum til þín
fengum við ömmu Stebbu-kleinur
og flatkökur. Við höfum aldrei
smakkað eins góðar kleinur og
þínar voru.
Þér fannst við líka oft ansi
kuldalegar og áttir það þá til að
taka af þér trefilinn eða finna
slæður uppi í skáp til að binda um
hálsinn á okkur. Oft var allt fullt í
hillunum heima hjá okkur af slæð-
um og treflum frá þér, sem við átt-
um eftir að skila. Það fengu líka
allir varalit sem komu til þín og þá
skipti engu máli hvort það voru
Stefanía
Þórðardóttir
HINSTA KVEÐJA
Sáran söknuð finn,
sorg í hjarta ber,
létt ei lífið er,
laugast tári kinn.
Finn ei faðmlag þitt,
framar lífs á slóð,
þjáðum varst þú góð,
þú varst skjólið mitt.
Elsku móðir mín,
mér þú varst svo kær,
líkt og lindin tær,
ljúf var ásýnd þín.
Bak við himins hlið,
heilsar englaval,
Guðs í sælum sal,
seinna hittumst við.
( Kristján Runólfsson)
Elsku mamma, takk fyr-
ir allt. Guð geymi þig.
Þín
Emma.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ARNMUNDUR KRISTINN JÓNASSON,
lést á Landspítalanum, Fossvogi, fimmtu-
daginn 12. desember.
Útförin fer fram frá Langholtskirkju mánu-
daginn 23. desember kl. 13.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem
vilja minnast hans er bent á KFUM&K og Íþróttafélag fatlaðra
í Reykjavík.
Aðalheiður Sighvatsdóttir,
Arnfríður Inga Arnmundsdóttir, Hafþór Ragnarsson,
Sighvatur Arnmundsson, Elísabet Gunnarsdóttir,
Erla Guðrún Arnmundsd. Beausang, Jeffrey Beausang,
Gyða Rut Arnmundsdóttir,
Arnar Sölvi Arnmundsson, Arna Björgvinsdóttir
og barnabörn.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
EINAR ÓSKAR ÁGÚSTSSON,
Bugðulæk 8,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Droplaugarstöðum
aðfaranótt laugardagsins 7. desember.
Útför hans fer fram frá Laugarneskirkju fimmtudaginn
19. desember kl. 15.00.
Jóna Kristín Sigurðardóttir,
Ágúst Einarsson,
Sigurður Einarsson,
Kolbrún Einarsdóttir, Gísli Þór Sigurþórsson,
Ingveldur Einarsdóttir, Hallgrímur Baldursson,
Margrét Einarsdóttir,
Arnar Einarsson, Sigrún Grétarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.