Frúin - 01.06.1963, Qupperneq 12

Lille. Henri de Gaulle var prófessor
í franskri bókmenntasögu við Jesú-
íta-háskóla í París og einn sona hans,
Charles, sem var útskrifaður af her-
skólaum, hafði getið sér gott orð í
skotgröfunum 1914—18.
Charles var framgjarn, samvizku-
samur, duglegur og tíu árum eldri en
Yvonne, og frú Danquin hugsaði með
sér, að þau gætu orðið glæsilegt par.
Á leið sinni frá París heimsótti
hún Vendroux fjölskylduna í Calais
og lagði áætlanir sínar á borðið, full
af áhuga, en frú Vendroux hló. ,,Vina
mín,“ sagði hún. „Yvonne er aðeins
tuttugu ára og allt of ung og ég get
fullvissað þig um það, að hún vill
alls ekki giftast hermanni. Hún verð-
ur að lifa rólegu og friðsömu lífi,
gleymdu því ekki, að hún hefur áð-
ur hafnað liðsforingja.“
Frú Danquin varð fyrir vonbrigð-
um og minntist ekki frekar á þetta,
en þrátt fyrir allt hafði hún sáð for-
vitni í sál frú Vendroux, sem spurði
nokkru síðar upp úr þurru: „Hvern-
ig var þetta með unga liðsforingjann
þinn?“
Þá þekkti frú Danquin köllun
sína, hraðaði sér til Parísar og hag-
ræddi því þannig, að Vendroux-fjöl-
skyldan skyldi koma í fjórtán daga
heimsókn til höfuðstaðarins undir
því yfirskyni að skoða málverkasýn-
ingu, en Yvonne var nú ekki alveg
grunlaus um að eitthvað sérstakt
væri á ferðinni, að henni lék grunur
á hvað um væri að vera. Hún var
kynnt fyrir Charles, sem ekkert
vissi hvað á seyði var og heilsaði hon-
um kurteislega. Þau skoðuðu einnig
málverksýninguna saman. Næsta dag
láu samsæriskonurnar í símanum og
systir frú Danquin greip andann á
lofti og sagði: „Það heppnast, Char-
les var mjög hrifinn af litlu vinkonu
þinni.“ Daginn eftir skipulögðu þær
annað fjölskylduboð í veitingahúsi
við Champs-Elysées og það var
greinilegt að Charles var að láta und-
an síga, og konurnar depluðu aug-
unum sigrihrósandi hvor til annarrar.
Þá kom óhapp fyrir. Charles velti
úr bolla yfir kjól Yvonne. Þjónarnir
þustu að og í fáti vasaklúta og servi-
etta sást öllum yfir það, að Yvonne
reiddist alls ekki. Á heimleiðinni
sagði hún hugsandi: „Ég er hrædd
um að de Gaulle herforingja finnist
ég ekki nógu há fyrir hann.“ Móðir
hennar brosti í laumi.
Frú Danquin hélt áfram að vinna
að málefninu. Hún vakti athygli
Charles á því, að Yvonne Vendroux
væri boðin á verkfræðingadansleik-
Hér birtist ein hinna fágætu mynda af æðstu konu Frakklands, eins
og hún helst vill vera, svartklædd og óþekkt.
utan Parísar, sem hlotnaðist öku-
skírteini.
Lífið hefði getað orðið dásamlegt
og þægilegt, án fjárhagsörðugleika og
fjölskyldusorga. Líf umhverfis höfn-
ina og sveitina, en árið 1900 var ekki
heppilegt sem fæðingarár inn í þenn-
an heim. Yvonne var of ung til þess
að geta notið lystisemdanna sem lif-
að var í til ársins 1914 og árin fjögur
þar á eftir var tímabil örvæntinga
og sorga yfir ættingjum og vinum,
er féllu í skotgröfunum,
Um tvítugt var hún alvörugefin
og rólynd stúlka með djúpar trúar-
tilhneigingar, og fremur aðlaðandi
en fögur. Hið umbrotasama tímabil
um 1920, er gerði kröfu um jafn-
rétti kynjanna, vakti ekki áhuga
hennar, og henni var ekki ljóst, að
foreldrar hennar voru í þann veg-
inn að koma henni frá sér.
Frú Paule Danquin var gamall vin-
ur Vendroux-fjölskyldunnar, og hún
þekkti einnig ágæta og gáfaða fjöl-
skyldu, de Gaulle fjölskylduna í
12
FRÚIN