Frúin - 01.06.1963, Blaðsíða 23

SEM VILL VERÐA LÆKNIR
Þegar Júlíana Hollands-
drottning og maður hennar,
Bernhard prins, áttu silfur-
brúðkaup fyrir nokkrum
árum síðan, notuðu þau
peningagjöfina, sem þjóðin
færði þeim, til þess að
stofna sjóð, í þeim tilgangi,
að halda uppi skoðanakönn-
un meðal æskufólks í Hol-
landi. Sjálf eiga þau ungar
dætur, sem aldrei hafa farið
í felur með, hvað þeim
finnst, hvað þær hugsn og
hvað þær ætla sér. Næst-
yngsta dóttir þeirra, Mar-
griet, sneri bakinu við prins-
essutitlinxun, og stundar nú
læknisfræðinám við elzta
háskóla Frakklands í há-
skóla Montpellier. Sorgar-
saga yngstu systur hennar,
sem er blind, er álitin hafa
valdið úrslitiun um þessa
ákvörðun hennar.
„Máske tekst henni að lækna
Marijke,“ svaraði drottningin, en gat
þó ekki leynt óróanum í röddinni.
„Er hún læknir?“ spurði Margriet.
„Nei, en hún getur beðið til guðs
um að hjálpa Marijke, og máske
heyrir hann bænir hennar.“
Snemma á árinu 1947, þegar Júlí-
ana drottning átti von á barni, kom
skip með flóttamenn innanborðs, frá
Indonesiu til Amsterdam. Margir af
farþegunum lágu veikir. Þeir höfðu
sýkzt af slæmum mislingafaraldri,
og hafði drottningunni verið ráðið
frá að fara um borð til þess að taka
á móti flóttafólkinu. En drottningin
vildi ekki heyra það nefnt — skyldan
gekk fyrir öllu. Svo fór hún um
borð í skipið — og smitaðist. Þann
18. febrúar sama ár, fæddist Marijke,
sem var fjórða barn drottningarinn-
ar. Það kom brátt í ljós, að hún var
alveg blind á öðru auganu, og hafði
mjög daufa sjón á hinu.
Næstu árin sneri Júlíana drottn-
ing sér til allra helztu augnlækna
bæði í Hollandi og erlendis. En
enginn þeirra gat læknað augu prins-
essunnar. Jafnvel ekki með upp-
skurðum tókst að ráða nokkra veru-
lega bót á sjón Marijke.
í örvæntingu sinni sneri Júliana
drottning sér til Guðs. Fulltrúi Guðs
í þessu tilfelli var hollenski prédik-
arinn Greet Hoffmans. Því var hald-
ið fram, að hún hefði læknað íjölda
manns með bænum og handaálagn-
ingum. Drottningin sendi eftir henni,
og dvaldist hún langdvölum sem
gestur drottningar í Soestdijkhöll-
inni, unz henni var hent út, ef svo
mætti að orði komast, af Bernhard
prins, en hann hafði ekki trú konu
sinnar á lækningamætti svartklæddu
konunnar.
Það eina, sem leiddi af heimsókn
Greet Hoffmans í Soestdijk, var að
farið var að tala um hjátrú drottn-
ingar manna á milli, og blöðin tóku
að ræða það, hvort sæmandi væri
fyrir drottninguna að leita ráða þess-
arar „nornar“ eða yfirleitt að trúa
á svartagaldur hennar. Stærsta dag-
blaðið De Telegraaf, tók þá málstað
drottningarinnar. „Hver getur álas-
að móður, sem berst fyrir sjúku
barni sínu, þótt hún haldi dauðahaldi
í hina minnstu von um hjálp, enda
þótt ekki sé stranglega farið eftir
læknisfræðilegum leiðum?“
En ekki voru allir svona umburð-
arlyndir. Orðrómurinn breiddist út,
þetta var orðið hneyksli, og Júlíana
drottning og fjölskylda hennar urðu
óþægilega fyrir barðinu á heimsblöð-
unum. Það vakti ánægju, að Bern-
hard prins skyldi sýna sig andvígan
Greet Hoffmans, og getið var upp á
missætti og jafnvel skilnaði Júliönu
og Bernhards.
Hollenzka prinsessan er við nám
í háskólabœnum Montpellier í Suður-
Frakklandi.
Erfitt er að meta sannleiksgildi
allra þessara skrifa um lífið á Soest-
dijk þetta örlagaríka sumar árið
1956. En eitt er víst: Það, sem skeð
hafði djúp og varanleg áhrif á
Margriet prinsessu, sem þá var 13
ára gömul. Hún var verndarvættur
Marijke litlu, og sú systranna, sem
stóð henni næst á allan hátt. Þegar
systurnar léku sér saman, var það
ætíð hönd Margriet, sem blinda
stúlkan greip í. Hún var alltaf nálæg,
og hjálpaði og huggaði systur sína,
þegar þörf gerðist.
Þrátt fyrir þennan harmleik, var
FRÚIN
23