Frúin - 01.06.1963, Blaðsíða 24

gleBi og fjölskylduhamingja samt
ríkjandi þáttur í lífinu á Soestdijk.
Oft mátti heyra prinsessurnar og
föður þeirra hlæja dátt, þegar þau
voru í leik saman. Júlíana drottning
hafði sjaidan tækifæri til þess að
taka þátt í leikjunum. Hún gegndi
skyldum sínum sem drottning lands-
ins af lífi og sál. Ræður hennar þóttu
afbragð, og oft sat hún á skrifstofu
sinni langt fram á nótt til þess að
vinna að þeim. í flóðunum miklu
árið 1953, fór hún á þá staði, sem
verst urðu úti, og gekk um í háum
gúmmístígvélum með skýluklút um
höfuðið. Hún gaf stórfé af eigin fjár-
munum til þeirra, sem bágstaddir
voru.
Margriet var kátasti og hlýasti
sólargeislinnn í konungsfjölskyld-
unni. Hún liktist föður sínum í því
að hafa gaman að klæða sig í ýmis
konar búninga og leika leikrit, og
hún gat hermt skemmtilega eftir
fólki. Eitt sinn þegar hún var smá-
hnokki, gerði hún mömmu sína
dauðhrædda, er hún kom askvað-
andi inn á ríkisráðsfund með pípu-
hatt forsætisráðherrans á höfðinu,
með uppblásnar kinnar og nefið upp
í loftið, reigingsleg eins og ríkisstjóra
ber. Hans velæruverðugheit varð
heldur hvumsa, en neyddist þó til
að láta sem ekkert hefði í skorizt og
hlæja eins og hinir ráðherrarnir.
Drottningin gat meira að segja ekki
stillt sig um að brosa er hún sendi
litla prakkarann út úr salnum.
í annað skifti var Bernhard nærri
búinn að flengja dóttur sína, þegar
hann uppgötvaði að hún hefði hellt
fljótandi lími í eldspýtustokkinn
hans.
Nú eru þeir dagar liðnir, er
Margriet gat leyft sér að vera prakk-
ari. Nú er hún orðin skynsöm og
alvarlega hugsandi ung stúlka. Sú
var tíðin, að æðsta ósk hennar var
að verða leikkona, en þær bollalegg-
ingar er hún búin að leggja á hilluna.
Hún er ákveðin í að verða læknir!
Það er ákaflega líklegt, að örlög
blindu systur hennar, hafa átt
stærstan þátt í þessu vali hennar.
Margriet hefur brotið heilann um
þetta og hugsað, að það hlyti að vera
dásamlegt, að geta hjálpað sjúkum
og ólánsömum — þótt henni tækist
sennilega ekki að hjálpa systur
sinni.
Smátt og smátt hafa þessar hugs-
anir hennar orðið að fastri ákvörð-
un, og haustið 1961 innritaði hún
sig í læknadeildina við háskólann í
Montpellier, sem er borg á Rivier-
ströndinni. Þetta er elzti háskóli
Frakklands, þar sem m. a. Petrarca
og Rabelais stunduðu nám.
í sínu eigin landi hefur Margriet
prinsessa vanist því að ganga á
venjulega borgaralega skóla með
venjulegum börnum. Hún hefur ver-
ið alin upp á borgaralega vísu af
hinni alþýðlegu móður sinni, og ósk-
ar þess helzt, að fá að vera eins og
hver önnur borgaraleg stúlka, án
þess að vekja sérstaka athygli eða
láta snúast í kringum sig eins og
prinsessu. í háskólaborginni Mont-
pellier, sem er 100.000 manna borg
í fögru sveitaumhverfi, býr hún í
lítilli götu í einu herbergi, sem hún
hefur leigt hjá lækni, sem er mót-
mælendatrúar. Einasti munaðurinn,
sem hún veitir sér, er Renault-bíll,
sem hún ekur sjálf, aðallega til þess
að komast hjá forvitni fólks. Dag-
lega ekur hún í og úr háskólanum,
og venjulega 'er í för með henni
einn eða fleiri af námsfélögunum.
Hún er lítil og snotur, klæðir sig
mjög blátt áfram, notar næstum
enga skartgripi, en hnýtir sítt hárið
með silkislaufu. Útlit hennar og
framkoma er svo blátt áfram, að
engum kemur til hugar, að þarna fari
konungborin persóna.
Margriet prinsessa hóf nám sitt í
Montpellierháskólanum, með því að
fylgjast með fyrirlestrum í „franskri
menningu," sem er almenn fræðsla
í franskri tungu, sögu og menningu.
Að þessu námi loknu byrjar hún svo
í læknisfræðinni. Eftir prófið hugsar
hún sér að gerast starfandi læknir
á spítala í Frakklandi eða í sínu
eigin landi. Þá rætist henni eftirlætis
draumur hennar: Hún verður ávörp-
uð sem doktor en ekki prinsessa.
Prinsessan dafnar eins og blóm í
eggi í stúdentalífi hins æruverðuga
gamla háskóla. Hún hefur eignast
marga góða vini, og í þeirra hópi
hefur hún skoðað fornminjar borg-
arinnar og landið í kring, og á
kvöldin situr hún með félögum sín-
um á útimatstöðunum við Place de
la Comedia, þar sem heimsins gagn
og nauðsynjar eru rædd fram á
rauðan morgun. Það er eini staður-
inn í Montpellier, sem ber keim af
Paris og listamannahverfi hennar,
Saint Germain-des-Pres.
„Hérna líður mér vel,“ segir
prinsessan, „hér vil ég fá að vera
eins og venjuleg stúlka, stúdent eins
og hin.“
„Ja, venjuleg stúlka svo langt sem
það nær, þegar um prinsessu er að
ræða“ hugsa hinir stúdentarnir.
Prinsessum eru fyrirfram búin örlög
í fæðingu. Þær verða að gegna skyld-
um sínum sem konungsdætur. Það
stóð heldur ekki á örlagaríkum við-
burðum í kringum vöggu Margriet
prinsessu.
Þegar Júlíana drottning átti von
á þriðja barni sínu, árið 1943, bjó
hún í útlegð í Kanada. Þjóðverjar
höfðu hernumið land hennar, og til
þess að barnið, sem hún átti von á,
gæti fæðst á hollenzkri grund, hafði
verið ráðgert, að fæðingin skyldi
eiga sér stað á hollenzku herskipi
sem lá utan við strönd Kanada. En
þegar ofsi kpm í vetrarstormana,
tóku kanadisku stjórnarvöldin í
taumana, lét útbúa sjúkrastofu á
borgarsjúkrahúsinu í Ottawa handa
drottningu, og lýstu yfir, að sjúkra-
stofan væri hollenzkt land í bili!
Brezka flaggið var tekið af flagg-
stönginni, og í þess stað flaggað með
hollenzkum fánum.
Fæðingin gekk vel, og gamla
drottningin, Wilhelmina, gaf sjálf
út yfirlýsingu í hollenzka frelsisút-
varpinu í London, að fæðst hefði
prinsessa þann 19. janúar 1943 og
hafi henni verið gefið nafnið
Margriet Francisca.
Margrietu-blómið hafði í síðasta
stríði orðið tákn hollenzku þjóðar-
innar um frið og frelsi. Þegar Wil-
helmina drottning fór í útlegð, bar
hún blóm þetta í hnappagatinu sem
tákn. Og þegar konungsfjölskyldan
steig loks aftur fæti á hollenzka
grund, var tekið á móti þeim með
heilu hafi af marglitum blómum.
(Hinar prinsessurnar heita líka tákn-
rænum nöfnum: Beatrix þýðir
blessun, Irene er gríska orðið yfir
frið, og Marijke er stytting á Maria,
þ. e. heilög guðsmóðir).
Viðstödd skírn Margriet prinsessu
voru m. a. Mary, ekkjudrottning
Englands, og Roosevelt forseti. Eftir
stríðslokin kom Winston Churchill
í heimsókn til Soestijk, og lék við
Margriet litlu og systur hennar í
hallargarðinum. Margriet var fjög-
urra ára gömul þegar Marijke fædd-
ist. Þetta var fyrsti sorglegi viðburð-
ur lífs hennar, og hin dapurlegu ör-
lög litlu systur hennar höfðu ósjálf-
ráttáhrif á lífsviðhorf hennar sjálfrar.
Þegar Margriet prinsessa varð 19
ára, tók hún endanlega ákvörðun
um framtíð sína. Hún vill lifa já-
kvæðu lífi með því að fórna því fyr-
ir aðra. Hún yfirgaf hirðlífið til þess
að gerast „venjuleg" manneskja og
til þess að hjálpa samborgurum
sínum.
24
FRÖIN