Frúin - 01.06.1963, Síða 41

V TRUN
Ballgríms Péturssonar
Hallgrímur Pétursson, trúarskáldið
mikla, lá banaleguna.
Guðríður Símonardóttir kona hans
sat við rúmið hans og hagræddi hon-
um. Guðríður þessi hafði verið her-
tekin af Tyrkjum og lært að trúa á
Múhameð spámann. Var henni kór-
aninn kunnari en Biblían, Allah æðri
en Jahve og Múhameð kærari en
Kristur. Höfðu mörg af andríkustu
trúarljóðum skáldsins verið meðfram
ort í því augnamiði, að sannfæra hana
um ágæti kristindómsins, og fylla sál
hennar kvalahrolli eilífrar útskúfun-
ar, svo að hún iðraðist og sneri sér
í tíma til trúar á hinn pínda og upp-
risna endurlausnara kristinna manna.
Árangurslaust hafði hann lesið
henni passíusálma sína. Annara 'hjörtu
bræddu þeir upp í báleldi trúarinn-
ar, en hjarta hennar gátu þeir ekki
snortið.
„Þetta er vel ort og gott til síns
brúks, Hallgrímur minn, og samboð-
ið preststöðu þinni, en það kemur
ekki mál við mig,“ sagði hún.
Því átakanlegra varð þetta fyrir
hann, þar sem hann unni konu sinni
hugástum og fannst hann hlyti að
standa ábyrgðarfullur fyrir sálarvel-
ferð hennar frammi fyrir allsvaldandi
guði, þótt hann væri sjálfur svo vel
búinn fyrir sér að gera, að hann ef-
aðist aldrei um eigin sáluhjálp.
Að öllu öðru leyti var sál hans
löngu undir það búin að yfirgefa
.syndum seldan mannheiminn, flytja
sig úr fúna og brotna líkamshreys-
inu og svifa á englavængjum í misk-
unnarfaðm frelsarans fagra.
Hugarangur séra Hallgríms sendi
æ daprari og myrkari skuggamyndir
á sóllöndin, sem framundan lágu.
Sjón trúar hans, sem sá nú enn
skýrar eftir að líkamsaugu hans voru
lokuð, leit í anda miskunnarhönd
guðs lyfta sér í dýrðina eilífu, sem
rétttrúuðum mönnum er fyrirbúin.
Og á sömu stundu kom loppa ein
mikil, grá og loðin, og dró Guðríði
hans niður í kolsvört undirdjúp eymd-
arinnar óendanlegu, sem geymir van-
trúarmenn, trúvillinga og heiðingja.
Út frá þessum hugleiðingum féll
á hann sætur blundur rétt fyrir and-
Þessi fallega frásögn sýn-
ir okkur táknrænt, að trúin
sjálf er í raun og veru það
sem máli skiftir. Ef trúin
gerir mennina betri nær
hún tilgangi sínum. Kristnir
inenn ættu að hugleiða, að
trúin á guð er aðalatriðið
og skiftir ekki höfuðmáli
liverju nafni trúflokkarnir
nefnast.
látið. Og hann sá engil drottins koma
inn um baðstofudyrnar. Engillinn
snerti hann, þar sem hann hvíldi í
rúminu, og á sömu stundu varð hann
heill og ungur og bjartur eins og í
gamla daga, þegar hann dreymdi meir
um dýrð heimsins en himinsins, og
hann leit með öðrum og víðsýnni aug-
um yfir trúarlíf mannanna. Og eng-
illinn lagði enn fremur sína mildu
hönd yfir konuna hans öldruðu, og
einnig hún varð björt og fögur og
ung, svo hann hafði aldrei séð hana
þvílíka. En svo mikið ljós fylgdi engl-
inum, að baðstofan og allt, sem í
henni var, nema þau þrjú, hvarf í
geisladýrðinni. Og án þess að séra
Hallgrímur gæti greint að engillinn
hefði flutt þau burtu úr baðstofunni,
fannst honum hann vera í himnaríki,
og hann sá guð í hásæti og alla út-
valda umhverfis hann. Þá undraðist
.séra Hallgrimur, laut englinum og
mælti:
„Herra! Getum við verið í himna-
ríki án þess að hafa komizt þangað?“
En engillinn svaraði honum bros-
andi og sagði:
„Himnaríki er allsstaðar þar sem
guð er.“
Að svo mæltu leiddi engillinn þau
hjónin fram fyrir guð almáttugan.
En mitt í sælu sinni gat þó séra Hall-
grímur ekki gleymt kvíðanum fyrir
forlögum konu sinnar. Hann féll fram
á ásjónu sína, frammi fyrir hásæt-
inu, og hóf upp augu sín til guðs,
mælandi:
„Réttláti drottinn Abrahams, ísaks
og Jakobs, og faðir frelsara vors, Jesú
Krists, hvers nafn, kenning, pínu,
dauða og konungdóm ég aumur og
vesæll þjónn hef í veikleika reynt
að kunngjöra mönnunum, með sálm-
um, bænum og prédikunum, lít í náð
þinni til mín, og minnstu ei framar
misgerða minna, sem sonur þinn
elskulegur leið fyrir og hvítfágaði
með. sínu blessaða blóði —.“
Hér þagnaði séra Hallgrímur and-
tak. Hann varð að upphugsa kröftug-
ustu hjálparyrðin, sem íslenzkan átti,
því nú ætlaði hann að biðja kon-
unni sinni, trúvillingnum, miskunn-
ar hjá guði almáttugum. Hann leit
kvíðandi augum framan í drottin,
en andlit guðs var einn dýrlegur un-
aðsljómi. Og miskunn og skilnings-
full samúð skein úr hverjum geisla
augna hans. Séra Hallgrímur fann,
FRÚIN
41