Frúin - 01.06.1963, Qupperneq 46

Einn morguninn vaknaði Stella a£
einkennilegum draumi. Hún átti erfitt
með að átta sig á, að þetta hafði
ekki verið raunveruleiki, heldur hefði
hana dreymt það, því að það hafði
verið svo lifandi og ljóst. En allt í
einu glaðvaknaði hún. Þetta var ekki
neinn venjulegur draumur. Þetta var
boðskapur um það, hvernig hún gæti
ef til vill orðið manni sínum að liði.
Hún lá lengi og starði fram fyrir
sig, meðan hún lifði drauminn aftur,
þátt fyrir þátt, staðráðin í að gera
sitt til þess, að hann gæti orðið að
veruleika. Hún fór fram úr og klædd-
ist eins og venjulega, meðan hún
horfði út um gluggann og virti fyrir
sér veðrið, en haustvindar voru farn-
ir að blása. Heili hennar starfaði af
kappi, meðan hún vann venjuleg störf
sín. Ekki var hægt að sjá á henni,
að neitt óvenjulegt gæti verið í vænd-
um. Hún gekk frá morgunverðinum,
en síðan fór hún til að vekja mann
sinn.
Róbert var þegar vaknaður, og
hann leit á hana með raunasvipnum,
sem virtist verða æ dapurlegri með
hverjum deginum sem leið. — Elsku
Stella, sagði hann, þegar hún stóð
við rúmstokkinn hjá honum. — Ég
hef ekki sofið neitt að ráði í nótt,
því að ég hef legið og hugsað um
okkur, og þó sérstaklega um þig. Ég
þoli ekki að horfa upp á það, að þú
sért bundin öryrkja. Þú ert ung og
hraust, og ég vil leysa þig frá hjú-
skaparheiti okkar .... Rödd hans,
sem hafði verið einarðleg í byrjun,
brást honum, er hér var komið, og
hann sneri sér undan og fól andlitið
í koddanum.
— Ó, ástin mín, þú ætlar vonandi
ekki að reka mig frá þér? sagði
Stella og brosti blíðlega til hans. —
Þá ætla ég bara að segja þér, að
ég fer ekki frá þér ótilneydd!
Róbert lyfti höfðinu af koddanum
og leit á hana. Það var eitthvað svo
rólegt og sefandi yfir öllu fasi henn-
ar, að þunglyndið, sem þrúgaði hann,
hvarf er hann horfði á hana. — Þú
ert yndisleg, Stella mín, sagði hann
og kyssti 'hönd hennar.
— Ég hef annars hugsað mér að
taka mér alveg frí í dag, sagði hún
glaðlega. — Ég kæri mig kollótta
um öll húsverk og geri bara það,
sem mig langar til. Má ég það? Hún
brosti til hans. — Ég hafði hugsað
mér að byrja að fara dálitla róðrar-
ferð á vatninu. Mig langar svo til
að prófa kraftana.
Skömmu eftir hádegisverð skildi
hún þess vegna við Róbert í hjóla-
stólnum niðri á vatnsbakkanum. Hún
sótti handa honum bækur og blöð,
veifaði svo til hans að skilnaði og
stökk út í bátinn, sem var bundinn
við bryggjuna.
— Fyrir alla muni, farðu varlega,
af því að það er svo hvasst! kallaði
Róbert á eftir henni.
Hún reri frá landi með sterkleg-
um áratogum, og eftir fáeinar mín-
útur var hún komin drjúgan spöl frá
landi, því að straumurinn var líka
með henni. Hún leit á manninn í
hjólastólnum, og hjartað hamaðist í
brjósti hennar. Það var einmitt svona,
sem það hafði verið í draumnum.
Svo hafði bátnum hvolft ....
Af ásettu ráði hreyfði hún sig
snögglega, og andartaki síðar brauzt
hún um í vatninu undir bátnum, sem
hafði hvolft yfir hana. Hún kafaði
og synti lengi í kafi, áður en hún
kom aftur upp á yfirborðið, strauk
vatnið úr augum sér og leit til lands.
Hjólastóllinn ,stóð á sama stað og
áður .... tómur. Niðri á vatnsbakk-
anum stóð Róbert og teygði handlegg-
ina í áttina til hennar. Róbert, Ró-
bert, hrópaði hún. — Sko, þú getur
gengið!
Hann reyndi að ganga nokkur hik-
andi skref í áttina til hennar, en
hné svo allt í einu niður. Rétt í sama
mund kom 'hún hlaupandi til hans,
faðmaði hann að sér og kyssti hvað
eftir annað, og hún var svo ham-
ingjusöm, að hún gat ekki komið
upp neinu orði.
Eftir langa þögn tautaði Róbert:
— Ég varð svo óskaplega hræddur,
þegar ég sá bátnum hvolfa, gleymdi
alveg, að ég var lamaður og stóð
bara upp og gekk.
— Já, já, Bobby, ég sá það, ég
sá, hvernig þú gekkst. Nú þurfum
við ekki að vera hrædd lengur. Nú
vitum við, að þú verður alheill aftur.
Hún lét marga daga líða, áður en
hún .sagði honum, hvernig í þessu
lá. Það var ekki fyrri en hálfum
mánuði síðar, þegar Robert kenndi
sér einskis meins lengur, að hún sagði
honum frá draumnum, og að hún
hefði verið staðráðin í að láta hann
rætast.
— Mig dreymdi, að ég væri að
drukknun komin, sagði hún, — og
svo sá ég allt í einu, að þú stóðst
á fætur af hjólastólnum og gekkst
til mín. Þetta var eins og teikn af
himnum, og ég vissi, um leið og ég
vaknaði, að mér var ætiað að reyna
að hjálpa þér á þennan hátt.
Róbert svaraði ekki. Hann virti
hana aðeins fyrir sér og úr augum
hans skein einlæg ást hans og traust
á þessum hugrakka lífsförunaut hans.
*
Mark Twain heimsótti eitt sinn nágranna sinn og bað hann að lána
sér bók.
— Með ánægju, sagði nágranninn. En ég verð að biðja yður að lesa hana
hér, ég hefi það fyrir reglu að láta aldrei bók út úr bókasafni minu.
Nokkrum dögum seinna kom nágranninn til Twains og bað hann lána
sér garðsláttuvél.
— Alveg sjálfsagt, sagði rithöfundurinn, en má ég biðja yður að nota
hann hér, það er ein af mínum reglum.
46
FRÚIN