Stígandi - 01.07.1943, Qupperneq 61

STÍGANDI
FRÚIN Á GRUND
51
Lítið kvaðst frú Valgerður hafa notið frændsemi sinnar við
sýslumanninn hjá konu hans.
Gekk hún að útivinnu og gætti búfjár, oft berfætt í kulda og
bleytu, svo að nágrönnum blöskraði. Gáfu þá einhverjar góð-
hjartaðar konur henni sokka og skó. Sagðist hún þá hafa heitið
því að launa þeim síðar, ef hún hefði efni til, og einnig því, að
hún skyldi aldrei bjóða nokkrum unglingi slíka ævi, ef hún ætti
húsum að ráða, og þau heit hefði guð hjálpað sér að efna.
Ung giftist hún einum mikilhæfasta lögfræðingi landsins, og
skömmu síðar er hún orðin sýslumannsfrú í Eyjafjarðarsýslu —
frúin á Grund.
Þá var heimilið á Grund mannmargt, eins og oft síðar og fyrr.
Þar var aðalsamkomustaður sveitarinnar, og þangað lágu leiðir
flestra, sem um héraðið fóru. Unga frúin hafði um margt að
hugsa, því að börnin voru mörg og lítill aldursmunur. En henni
fataðist ekki heimilisstjórnin, og umhyggja hennar náði til allra,
stærri og smærri.
Þeir, sem heimilisfastir höfðu verið á Grund, vitnuðu æ síðan
í orð og athafnir frúarinnar, þótt fáir hafi líklega gengið eins
langt í því eins og bóndinn, sem verið hafði vinnumaður þar, en
giftist síðan og fór að búa. Þegar kona hans ól fýrsta barn þeirra
hjóna, kallaði hann til hennar: „Hljóðaðu hærra, Helga mín,
hljóðaðu miklu hærra — hærra hljóðaði frúin á Grund“.
Öllum kom saman um, að frúin á Grund hefði verið mjög
glæsileg kona, stór vexti og virðuleg í framkomu. Hárið var
alltaf mjög mikið. Hafði verið glóbjart framan af, en varð silf-
urhvítt með aldrinum. Svipurinn var hreinn og tígulegur og
augun óvenjulega gáfuleg og fögur. Var sem ljómaði úr þeim
mannúð og mildi við hvern, sem hún talaði. Ekki var hún skart-
klædd hversdagslega, því að hún gekk að heimilisstörfum sum-
ar og vetur með dætrum sínum og vinnukonum, eftir því sem
tími vannst til. Grannkonur hennar leituðu til hennar með
vandamál sín. „Hún er eins og ein af okkur“, sögðu þær, en þær
fundu, að hún var eitthvað miklu meira, því að hún gat hjálpað
þeim og hughreyst þær, svo að þær fóru jafnan glaðari frá
henni aftur.
Sumir sögðu, að maður hennar væri á móti því, að hún hefði
svo mikil afskipti af smælingjum sveitarinnar. Ekki veit ég um
sönnur á því. Eg heyrði lítið talað um Gunnlaug Briem sýslu-
mann annað én það, að hann hefði verið röggsamt yfirvald og