Stígandi - 01.07.1943, Qupperneq 64

54
FRÚIN Á GRUND
STÍGANDI
í Grundarkirkju. Var það hin síðasta athöfn af því tagi, er fram
fór í Eyjafirði.
Fólkið streymdi til kirkjunnar öllu meira en venjulega eins
og vant er að vera, ef eitthvað nýstárlegt á að ske. Þá voru
kirkjubekkirnir skipaðir eftir efnum og mannvirðingum. Hver
gekk að sínu sæti. Innsta sætið að norðanverðu átti tignasta
konan, en í krókbekknum sama megin sátu þær konur, sem at-
hvarfslausar voru og einskis virtar.
Þar átti seka konan að sitja þennan dag. Hún, sem áður hafði
setið hjá systrum sínum í einu af innstu sætum kirkjunnar, sat
nú þarna ein og útskúfuð, þar til hún hefði fengið uppreisn og
fyrirgefningu safnaðarins, sem þó myndi aldrei þvo hana hreina
í augum fjöldans. Það var auðséð, að mörgum var mikið í hug,
meðan kirkjugestirnir biðu eftir því, að athöfnin byrjaði. Sumir
hvísluðust á, og aðrir litu um öxl til hennar, sem í krókbekknum
sat. Margir hafa þeir sjálfsagt verið, sem vorkenndu henni í þess-
um sporum, en margir voru þeir einnig, sem höfðu dæmt hana
fyrir það að vera alin upp í guðsótta og góðum siðum og láta
þó leiðast út á glapstigu.
Einnig voru nokkrir, sem hlökkuðu í hjarta sínu yfir því, að
presturinn, þessi strangi og siðavandi maður, varð nú að standa
auðmjúkur frammi fyrir söfnuði sínum, vegna þess að dóttir
hans hafði framið siðferðisbrot á hans eigin heimili.
Þá opnaðist kirkjan hægt og hljóðlega, og frúin á Grund stóð
í dyrunum. Allra augu litu til hennar. Hún stóð þarna tíguleg
og svipmikil og renndi djúpum alvöruaugum eftir bekkjaröðun-
um. Svo námu þau staðar við krókbekkinn, þar sem prestsdótt-
irin sat hnipin og skjálfandi. Þangað sveigði frúin, settist við
hlið hennar og horfði á hana eins og ástrík móðir, sem er að
hugga veikt barn.
Það fór eins og sterkur straumur um kirkjuna, margir lutu
höfði og grétu eins og þeir ættu að taka aflausn þennan dag.
Þessi sterka, skaphreina kona, sem aldrei hikaði að fylgja því,
sem hún taldi rétt, hafði lyft söfnuðinum um stundarsakir yfir
dómgirni, kulda og kæruleysi. Þess vegna var öllum, sem þarna
voru, þessi atburður svo ógleymanlegur. Hvað mun þá hafa ver-
ið um prestsdótturina frá Möðrufelli?
Frúin á Grund lifði langa ævi eftir þetta, en þegar hún fór í
kirkjuna á Grund, sat hún jafnan í krókbekknum, en ekki í