Stígandi - 01.07.1943, Qupperneq 67

STÍGANDI
BJARNI STÓRHRÍÐ
57
spori, þegar ég kom neðan engjarnar niður af Hemingsstöðum,
skálmaði fram með kvöldlygnu Hemingsvatni og stikaði heim
fagurgrænt túnið. Letilegur fjárhundur heilsaði mér með góð-
látlegu bofsi, en aðra ferlivist var ekki að sjá. Þetta var líka seint
um kvöld, rétt um Jónsmessuleytið. Sólin rann sem rauð kringla
fyrir dalsmynninu í norðri, og sterkur bjarkarilmur umlauk mig
sefjandi friði. Það yrði gaman að draga fyrir í vatninu, veiða á
stöng í ánni, er tóm gæfist, og gaman að starfa að slætti og
þurrki á svo fögru engi og túni. En þó sýndist mér skógurinn
rétt fyrir ofan bæinn dásamlegastur, seiðrænn draumaheimur
undir hörkulegum brúnum hrikalegs veruleikans, hinna geig-
vænlegu Bröttuhjalla.
Hvernig átti mig að gruna, að þegar til kæmi, yrði maðurinn,
Bjarni stórhríð, mér hrikalegri veruleiki en Bröttuhjallar, seið-
rænni dularheimur en skógurinn og hugsæknara umhugsunar-
efni en fyrirdráttur og stangaveiði?
Bjarni var meðalmaður á hæð og grannur að sjá, en ég komst
fljótt að því, að hann bjó yfir ótrúlegu þoli og þreki. Hann var
nauðrakaður, sem sjaldgæft var um bændur á hans aldri, og hár-
ið silfurhvítt, undarlegt með jafn ernan mann og ekki eldri, lið-
lega fimmtugan. Hann var fullur í vöngum og rjóðleitur, eins og
oft vill verða um þá, sem eru úti í öllum veðrum, augun blá og
oft undarlega starandi og fjarhugul, en þó vöktu hendur hans
mest athygli mína. Þær voru svo litlar og mjúkar og alltaf svo
hreinar, að hverju sem hann gekk.
„Þú hefir sannarlega læknishendur“, varð mér einu sinni að
orði við hann. Mér fannst eins og honum brygði lítilsháttar, en
svo svaraði hann blátt áfram með góðlátlegu brosi: „Þær áttu
líka einu sinni að verða það“. Ég hafði alltaf verið forvitinn um
Bjarna frá því fyrsta, að ég sá hann, en ýmiss konar sögur, sem
ég hafði heyrt um hann síðar í sveitinni, höfðu aukið mjög á for-
vitni mína. Hann var ekki upprunninn þar í sveit, heldur „ein-
hvers staðar að vestan“, meira vissi fólk ekki. En ótrúlegustu
sögur gengu um dæmafáan dugnað Bjarna við að bjarga mönn-
um í illviðrum úr Bröttuhjöllum, sérstaklega í stórhríðum, þess
vegna var hann kallaður stórhríð.
Þetta var um laugardagskvöld síðsumars. Það hafði verið ein-
muna þurrkur um daginn, og við Bjarni gengum heim frá fúlg-
unum, sem bornar höfðu verið uppvíðsvegaráengjunum.Bjarni
hafði unnið eins og hamhleypa allan daginn, en það sá ekki á.