Stígandi - 01.10.1943, Síða 31

STÍGANDI
Thomas Mann:
VONBRIGÐI
Ingvar Brynjólfsson þýddi.
Ég játa, að orð þessa undarlega rnanns gerðu mig alveg ruglað-
an, og ég óttast, að ég muni heldur ekki enn vera fær um að end-
urtaka þau þannig, að þau snerti aðra á h'kan hát og þau snertu
mig kvöldið góða. Ef til vill stöfuðu áhrifin aðeins af hinni
óvæntu hreinskilni, sem lá í orðum þessa bráðókunnuga manns.
Haustmorgun einn á Markúsartorginu, fyrir hér um bil tveim-
ur mánuðum, vakti þessi ókunnugi maður athygli mfna í fyrsta
sinn. Á hinu mikla torgi var aðeins fátt manna á ferli, en fánar
blöktu í hægri hafgolu fyrir framan hina marglitu undrabygg-
ingu, sem bar svo heillandi við mildan, ljósbláan himin, með
útlínum sínum, íburðarmiklum og æfintýralegum, og gullnu
skrauti. Beint fyrir framan aðaldyrnar hafði geysimikill dúfna
hópur safnazt saman nmhverfis unga stúlka, sem stráði maís úr
hendi sér, en stöðugt dreif fleiri að úr öllum áttum. — Sýn þessi
var svo full bjartrar og hátíðlegrar fegurðar, að hún var hafin yfir
allan samanburð.
Þá mætti ég honurn, og hann stendur mér mjög skýrt fvrir hug-
skotssjónum, meðan ég er að skrifa. Hann var tæplega meðalmað-
ur á hæð og gekk hratt og álútur, en hélt göngustaf sínum báðum
höndum á baki sér. Hann var klæddur ljósum yfirfrakka og dökk-
röndóttum buxunt og bar svartan, harðan hatt á höfði. Af ein-
hverjum ástæðum tók ég liann fyrir Englending. Hann gat verið
þrítugur að aldri, einnig ef til vill fimmtugur. Hann var skegg-
laus, nefið í gildara lagi, augun grá og þreytuleg, og unr munn
hans lék jafnan óskiljanlegt og dálítið aulalegt bros. Hann leit
aðeins endrum og eins í kringum sig, um leið og hann lyfti brún-
um, horfði síðan aftur niður fyrir fætur sér, sagði nokkur orð við
sjálfan sig, hristi höfuðið og brosti. Þannig gekk hann í sífellu
fram og aftur urn torgið.
Upp frá þessu virti ég hann daglega fyrir mér, því að liann virt-