Stígandi - 01.10.1943, Blaðsíða 76

Í38
UM BÆKUR
STÍGANDI
maður, sem í heimalandi sínu lilaut
nafnið ,.æfintýraprinsinn“, svo mjög
leitaði hann æfintýranna og fann þau
í ótrúlegri fjölbreytni. En loks varð
Kyrrahafið dirfsku hans og ferðafærni
yfirsterkara, er hann ætlaði að sigla
yfir það þvert á lítilli skútu árið 1939.
Ur þeirri ferð hefur ltann ekki komið,
og ekkert til hans spurzt. Þetta er
fyrsta bók Halliburtons, sem þýdd
hefir verið á íslenzka tungu, en hann
hefur ritað ntargar ferðasögur og hlotið
ntiklar vinsældir fyrir í ættlandi sínu.
Halliburton var blaðamaður. Og í
ferðalag það, er hann segir frá í þessari
bók. leggur hann sem blaðamaður með
þau fyrirmæli upp á vasann að faia
livert á land, sem liann vill, að vera
fljótur i förum, koma á ntarga og
merkilega staði, komast í tæri við eitt-
hvað, sem skemmtilegt eða fróðlegt sé,
og að skrifa um það. Og Halliburton
fylgir fyrirmælunum trúlega. Hann
leiðir lesandann við hönd sér um fjórar
heimsálfur, og alls staðar ber eitthvað
nýstárlegt og æfinlýrakennt á górna,
full-æfintýrakennt finnst lesandanum
stundum og minnist þess, að höf. er
blaðamaður. sem kannske verður fyrst
og fremst að vera „skemmtilegur og
spennandi". En honum tekst það líka
víðast hvar. Um fróðíeikinn finnst les-
andanum ef til vill minna. Stafar það
að sumu leyti af því, að sumt það, sem
frá er sagt, er ekki svo veigamikið, að
sérstakur fengur þyki í því, en sumt er
svo einstætt og ótrúlegt, að trúgirni
lesandans setur fyrir sig fætur. En oft
leikur höfundurinn sér þá að því að
koma með snjallar athugasemdir og
hugleiðingar, sem að vísu eyða ekki
lortryggninni til fulls, en skilja lesand-
ann forvitinn eftir, hann langar að vita
fleira og meira urn ýmislegt, þar sem
Halliburton stígur niður á sjö mílna
skónuni sínum. — íslenzki búningurinn
virðist yfirleitt fara bókinni mjög vel.
Bragi Sigurjónsson.
Leiðréttingar.
Mjög leiðinleg mistök urðu á prófarkalcstri síðasta heftis Stíganda, og skal hér
nefnt það helzta:
í kvæðinu Verði ljós, bls. 5, 2. 1. 3. vísu stendur Hörður fvrir Höður.
í kvæðinu Þjóðvísa, bls. 17, 2. 1. 2. vísu er haminjuspár fyrir hamingjuspár.
í kvæðinu Frá höfninni, bls. 29, í. 1. 5. vísu stendur gamal fyrir gamla.
í greininni Fjöll og firnindi, bls. 33, 7. 1. er heiðarhamur fyrir hciðarharmur.
í kvæðinu Samtíð mín og ég, bls. 36, 7. 1. í síðustu vísu stendur von fyrir vopn.