Stígandi - 01.04.1944, Side 21

Stígandi - 01.04.1944, Side 21
STÍGANDI KONA VÍGA-GLÚMS 99 fyrir eigin hagsæld. Orðin, sem hann mælir til hennar, þegar þau koma heim frá hildarleiknum á Hrísateigi, eru þrungin reiði- blandinni ásökun: „För vár mundi haía orðit góð í dag, ef þú hetðir heima verit, ok hefði Þórarirm eigi lífs brott komizt“. Er til nokkur átakanlegri sönnun þess, hversu djúpt blóðhefndar- boðorðið hefir verið rist í hjarta íslendingsins á þeirri tíð? — Andsvar Halldóru Gunnsteinsdóttur er stillt og einlægt — ófals- að innsigli á unnið verk. Sú kona, er beitti sér þannig gegn hin- um stoltasta vígahug, hefir verið búin skörungsskap og þrótti, jafnt og hjartahlýju, og langt á undan samtíð sinni í réttsýni og siðgæði.--------- Enn í dag er bjart um Bergþóru Skarphéðinsdóttur, er við sjáum hana í anda ganga inn í eldana við hlið þess manns, sem hún hafði ung heitið tryggðum. Enn leggur ljóma af Auði Vé- steinsdóttur, þar sem hún gengur fram á kleifarnar í Geirþjófs- firði til síðustu varnar fyrir eiginmann sinn, útlagann ofsótta. Og enn lútum við í auðmýkt ofurmagni þess ástríkis, er Ásdís á Bjargi umvefur tára soninn, þegar hún fórnar Illuga, yngsta syn- inum, svo að hann mætti öðlast stundarfró. Er ekki vafasamt, hvort nokkru sinni hafi verið meiru fórnað á íslandi? Þessar konur hafa unnið sér aðdáun kynslóðanna um aldir. Sæmd þeirra mun uppi, á meðan Hávamál og Sonatorrek finna hljómgrunn í sál hinnar íslenzku þjóðar. Þær hafa unnið sér að- al kvengöfginnar með hugprýði sinni, ást og fórnum — og þó eru þær ekki merkisberar neinnar óskiljanlegrar eða yfirnáttúr- legrar gæzku, heldur aðeins fullkomlega mannlegar í breytni sinni. Allir þeir, er þær liðu fyrir, voru ástvirúr þeirra. Og hversu þungar fórnir getur ástin ekki fært, og hversu djúpstæðar þján- ingar getur hún ekki þolað vegna óskabarna sinna? Halldóra Gunnsteinsdóttir stendur því feti framar, þegar vandlega er hugað, því að hún helgaði sig hinum mesta í heimi, hinum víð- sýna, óeigingjarna kærleika, sem lætur ekkert mannlegt sér óvið- komandi. í þeirri hugsjón að binda um sár annarra, úr hvorra liði, sem þeir eru, felst kjarni þeirrar lífsfegurðar, sem manns- andinn þekkir æðsta. Húsfreyjan á Munkaþverá átti þá hugsjón, og — hún sarmaði hana í verki. Með för sinni til Hrísateigs gekk hún einstigi þeirrar af- burðamennsku, sem ætti að vera aðdáunarefni hverrar kynslóð- ar, eins lengi og Liljuljóð og Passíusálmar ylja íslenzku hjarta. Jórunn Ólafsdóttir, Sörlastöðum. 7*

x

Stígandi

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Stígandi
https://timarit.is/publication/1085

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.