Stígandi - 01.04.1944, Blaðsíða 21

Stígandi - 01.04.1944, Blaðsíða 21
STÍGANDI KONA VÍGA-GLÚMS 99 fyrir eigin hagsæld. Orðin, sem hann mælir til hennar, þegar þau koma heim frá hildarleiknum á Hrísateigi, eru þrungin reiði- blandinni ásökun: „För vár mundi haía orðit góð í dag, ef þú hetðir heima verit, ok hefði Þórarirm eigi lífs brott komizt“. Er til nokkur átakanlegri sönnun þess, hversu djúpt blóðhefndar- boðorðið hefir verið rist í hjarta íslendingsins á þeirri tíð? — Andsvar Halldóru Gunnsteinsdóttur er stillt og einlægt — ófals- að innsigli á unnið verk. Sú kona, er beitti sér þannig gegn hin- um stoltasta vígahug, hefir verið búin skörungsskap og þrótti, jafnt og hjartahlýju, og langt á undan samtíð sinni í réttsýni og siðgæði.--------- Enn í dag er bjart um Bergþóru Skarphéðinsdóttur, er við sjáum hana í anda ganga inn í eldana við hlið þess manns, sem hún hafði ung heitið tryggðum. Enn leggur ljóma af Auði Vé- steinsdóttur, þar sem hún gengur fram á kleifarnar í Geirþjófs- firði til síðustu varnar fyrir eiginmann sinn, útlagann ofsótta. Og enn lútum við í auðmýkt ofurmagni þess ástríkis, er Ásdís á Bjargi umvefur tára soninn, þegar hún fórnar Illuga, yngsta syn- inum, svo að hann mætti öðlast stundarfró. Er ekki vafasamt, hvort nokkru sinni hafi verið meiru fórnað á íslandi? Þessar konur hafa unnið sér aðdáun kynslóðanna um aldir. Sæmd þeirra mun uppi, á meðan Hávamál og Sonatorrek finna hljómgrunn í sál hinnar íslenzku þjóðar. Þær hafa unnið sér að- al kvengöfginnar með hugprýði sinni, ást og fórnum — og þó eru þær ekki merkisberar neinnar óskiljanlegrar eða yfirnáttúr- legrar gæzku, heldur aðeins fullkomlega mannlegar í breytni sinni. Allir þeir, er þær liðu fyrir, voru ástvirúr þeirra. Og hversu þungar fórnir getur ástin ekki fært, og hversu djúpstæðar þján- ingar getur hún ekki þolað vegna óskabarna sinna? Halldóra Gunnsteinsdóttir stendur því feti framar, þegar vandlega er hugað, því að hún helgaði sig hinum mesta í heimi, hinum víð- sýna, óeigingjarna kærleika, sem lætur ekkert mannlegt sér óvið- komandi. í þeirri hugsjón að binda um sár annarra, úr hvorra liði, sem þeir eru, felst kjarni þeirrar lífsfegurðar, sem manns- andinn þekkir æðsta. Húsfreyjan á Munkaþverá átti þá hugsjón, og — hún sarmaði hana í verki. Með för sinni til Hrísateigs gekk hún einstigi þeirrar af- burðamennsku, sem ætti að vera aðdáunarefni hverrar kynslóð- ar, eins lengi og Liljuljóð og Passíusálmar ylja íslenzku hjarta. Jórunn Ólafsdóttir, Sörlastöðum. 7*
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Stígandi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Stígandi
https://timarit.is/publication/1085

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.