Læknablaðið - 15.02.2005, Síða 73

UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 55
Beinagrind og barkabólga
Læknisvottorð óþörf
Stórt fyrirtæki sem þekkt var af því að reka harða
starfsmannastefnu birti eftirfarandi tilkynningu til
starfsmanna:
„Læknisvottorð verða ekki tekin gild framar sem
sönnun veikinda. Ef starfsmaður er nógu hress til
að fara til læknis þá er hann nógu hress til að mæta
í vinnuna."
Sleipur í ættfræði
Pegar heimilislæknirinn tjáði sig um óvenju rjóðan
litarhátt í andliti karlmanns á miðjum aldri sem ný-
skráður var á heilsugæslustöðina sagði maðurinn:
„Hár blóðþrýstingur, læknir minn, hár blóðþrýst-
ingur. Þetta er í fjölskyldunni.“
„Er það í föður- eða móðurætt þinni?“ spurði lækn-
irinn.
„Hvorugt," svaraði maðurinn. „Þetta kemur úr
fjölskyldu konu minnar."
„Hvað meinar þú með því? Hvernig í ósköpunum
ætti fjölskylda konu þinnar að geta gefið þér háan
blóðþrýsting?"
Maðurinn andvarpaði: „Þú ættir bara að hitta þau
einhvern tíma.“
Beinagrind í framsætinu
Bæklunarlæknir í Reykjavík var að flytja úr gömlu hús-
næði í nýtt. Allt starfsfólkið var að hjálpa til við flutn-
inginn. Einn af læknariturunum ákvað að taka stóra
beinagrind, sem aðallega var notuð til kennslu, með
sér í bílinn til þess að hún yrði síður fyrir hnj aski. Beina-
grindin var sett í framsætið þannig að hún sat upprétt
en annar handleggurinn hékk aftur fyrir sætið.
Á ferð um bæinn var komið að rauðu ljósi. Fólk
í bifreið sem stöðvaði við hliðina ætlaði bókstaflega
að stara úr sér augun þannig að læknaritarinn sá sig
knúna til að skrúfa niður rúðuna og segja: „Eg er á
leiðinni með hana til læknisins.“
Ökumaðurinn í hinum bflnum hallaði sér út um
gluggann og sagði grafalvarlegur: „Mér finnst leitt að
þurfa að segja þér frá því, en ég held að það sé of
seint.“
Ein með barkabólgu
Eiginmaðurinn hringdi í heimilislækninn og sagði:
„Konan mín virðist komin með barkabólgu og kemur
varla upp orði.“
„Komdu með hana til mín á stofuna eftir hádegi
og við skulum sjá hvort ekki sé hægt að gera eitthvað
fyrir hana,“ sagði læknirinn.
„í rauninni var ég að vona að þú gætir sagt mér
hvernig ég gæti seinkað því að henni batni.“
Við dánarbeð eiginmannsins
Sjúklingurinn lá banaleguna. í eina viku hafði hann
dvalið á spítalanum án þess að tekist hefði að finna
hvað gengi að honum. Blóðþrýstingurinn var lækk-
andi, beinmergurinn búinn að gefa sig, nýrun hætt að
útskilja og ljóst að hverju stefndi. Læknarnir ákváðu
að hætta allri meðferð og leyfa hjónunum að vera í
einrúmi meðan maðurinn skildi við.
„Elskan mín, ég verð að segja þér svolítið," sagði
maðurinn veikri röddu. „Ég hef haldið fram hjá þér
með ritaranum mínum undanfarin þrjú ár.“
Konan hallaði sér að manninum og sagði: „Ég hef
vitað um það í nokkurn tíma og það gerir ekkert til.“
„Og ég lét skipta út demantinum í hringnum þín-
um fyrir óekta stein til að geta keypt mér forláta
golfkylfur.1' Orðin komu slitrótt og konan skynjaði að
maðurinn ætti skammt eftir ólifað.
„Skartgripasalinn var búinn að segja mér frá því
og það er líka allt í lagi með það,“ sagði konan.
Maðurinn varð blár í framan. „Og þegar ég fór f
svokallaða viðskiptaferð til meginlandsins í síðasta
mánuði var ég í rauninni í spilavítum Parísar þar sem
ég tapaði öllu sparifénu okkar.“
„Ég var líka búin að komast að því en hafðu engar
áhyggjur af því,“ hvíslaði konan.
„Þú ert meiri dásemdarmanneskjan," sagði mað-
urinn og tók andköf. „Hvernig getur þú sagt að allt
þetta sé í lagi eftir allt sem ég hef gert þér?“
Konan leit á dyrnar sem voru lokaðar og hallaði
sér síðan enn nær manni sínum og sagði: „Vegna þess,
hjartað mitt, það var ég sem eitraði fyrir þér.“
Áhyggjurnar í rúmið
Jónatan kom til læknis og kvartaði um svefnleysi.
Læknirinn skoðaði manninn og fann ekkert óeðlilegt
að honum.
„Sko, ef þú ætlar að reyna að fá betri svefn verður
þú að hætta að taka áhyggjurnar með þér í rúmið,"
sagði læknirinn.
„Já, ég skil það,“ sagði Jónatan, „en konan mín
neitar að sofa ein.“
Bjarni Jónasson
bjarni.jonasson@hg.is
Bjarni er heimilislæknir
í Garðabæ.
Læknablaðið 2005/91 213