Læknablaðið - 15.12.2007, Qupperneq 41

R
UMRÆÐUR O G FRÉTTIR
EYNSLUSAGA HEIMILISLÆKNIS
Reynslusaga heimilislæknis íTógó
Nýlega gafst mér tækifæri til að heimsækja Tógó í Vestur-Afríku. Landið er
helmingi minna en ísland, íbúafjöldi um fimm milljónir og landið eitt hið þétt-
býlasta í Afríku. íbúarnir búa við mikla fátækt, meðaltekjur eru einn dollari á
dag, en slíkt er hlutskipti sjötta hluta jarðarbúa.
I Tógó ríkir efnahagsleg stöðnun og miklir örð-
ugleikar við að brjóta sér leið út úr vítahring
fátæktar þrátt fyrir jákvæða þróun stjórnarhátta í
átt til lýðræðis undanfarin ár.
Ég slóst í för með Skoppu og Skrítlu ásamt
fylgdarliði, en dóttir mín Katrín hefur aðstoðað
við leiksýningarnar sem nú átti að sýna mun-
aðarlausum börnum í Tógó. Einnig var samferða
fólk frá hjálparsamtökunum SPES en íslandsdeild
samtakanna sem Njörður P. Njarðvík stýrir hefur
einbeitt sér að Tógó og starfrækir þar í höfuð-
borginni heimili fyrir munaðarlaus börn af mikl-
um myndarskap. Ég hafði áður verið í símasam-
bandi við innfæddan lækni sem ætlaði að gera sitt
besta til að kynna fyrir íslenska heimilislækninum
starfsaðstöðu kollega sinna í Tógó. Ég bað um
að fá að heimsækja sjúkrahús, læknastofur og ef
möguleiki væri að fylgja læknum að störfum.
Þann 25. september sl. komum við til höfuð-
borgarinnar Lomé sem er hafnarborg við gömlu
þrælaströndina og eru íbúar hennar um 700 þús-
und. Fyrstu tvo dagana gafst tóm til að skoða sig
dálítið um. Borgin iðar af lífi og alls staðar sést
glaðvært og vingjarnlegt fólk. Umferðin er þétt og
farartækin aðallega mótorhjól innan um hrörleg-
an bílaflota, fjölmennt er líka á hverju hjóli og
flestir án hjálms. Það er eins og öllum liggi lífið á
og flautan er óspart notuð til að greiða för. Ekki
að undra að slysin séu tíð. Það er skrítið hversu
umferðin er áköf, því mannlífið meðfram veg-
unum er fremur rólyndislegt. Þar er ekki að sjá
skipulagða sorphreinsun og ruslahaugar safnast
upp hér og þar. Þar má sjá börn að leik í draslinu,
einstaka geit að snuðra og hænur á vappi með
unga sína. Ég varð var við að Tógóbúum virtist
almennt heldur illa við að láta taka myndir af sér,
sem kannski hefur eitthvað með andatrúna að
gera - nema börnin, þau þyrptust að manni glöð
og kát og höfðu aldrei séð annað eins undur og
myndavél.
Loks kom að því að lækningaforstjóri háskóla-
sjúkrahússins í Lomé hafði samband og með að-
Greinarhöfundur í vitjun
hjá fjölskyldu sem býr við
erfiðar aðstæður ífátækra-
hverfi Lomé, höfuðborgar
Tógó. Ljósmynd: Lena
Magnúsdóttir (ritari SPES
samtakanna)
Eyjólfur
Guðmundsson
eyjolfur.gudmundsson@
gmail.com
Höfundur er heimilislæknir
L.
LÆKNAblaðið 2007/93 853