Læknablaðið - 15.07.2010, Blaðsíða 33

UMRÆÐUR 0 G
LÆKNAR FLYTJA
F R É T T I R
Ú R L A N D I
„Ég hlakkaði mjög
til að hefja störfá
Landspítalanum," segir
Sigurður Böðvarsson
krabbameinslæknir sem
er að flytja búferlum til
Bandaríkjanna.
á störf afmælisnefndarinnar sem ber allan heiður
af því hve vel tókst til."
Landspítalinn - rekinn eins og
einkafyrirtæki
„Mér þykir mjög vænt um Landspítalann.
Ég ól allan minn aldur sem læknanemi við
Hringbrautina og þar starfaði ég sem unglæknir
í þrjú ár eftir útskrift. Mér þykir vænt um
starfsfólkið þar og í hópi lækna spítalans eru ekki
aðeins kollegar mínir, heldur einnig lærifeður
og fyrirmyndir. Ég held að mér hafi verið farið
eins og flestum þegar ég kom heim úr sérnámi
árið 2001 að ég hlakkaði mjög til að hefja störf
á Landspítalanum, bæði til að innleiða þar nýja
þekkingu og ný vinnubrögð og ekki síst að þjóna
íslenskum sjúklingum. Reyndar viðurkenni ég að
ég hlakkaði líka gríðarlega til að fá mér skyr og
samloku með hangikjöti og majónesi í matsalnum.
Hvað sem öðru líður rak ég mig auðvitað fljótt
á vinnustaðamenningu Landspítalans: „Vert þú
ekkert að setja þig á háan hest karlinn minn, hér
gerum við hlutina svona . . ." Ég skildi þetta
allt betur nokkrum árum seinna eða á árunum
2007-2009 en þá tók ég meistaragráðu í stjórnun
heilbrigðisþjónustu. Vinnustaðamenning og breyt-
ingastjórnun voru í sérstöku uppáhaldi hjá mér í
náminu og mér þótti gaman að tengja þau fræði
við reynslu mína af Landspítala, reyndar svo
gaman að ég skellti oft á tíðum uppúr í eins manns
hljóði."
Sigurður talar tæpitungulaust um reynslu
sína af Landspítalanum fyrstu árin. Hann lýsir
ástandi sem vart verður kallað annað en spilling
í ljósi þeirrar umræðu sem orðið hefur opinber
undanfarnar vikur og mánuði.
„Þessi fyrstu ár á Landspítalanum voru leiðinleg
og ég nenni ekki að rifja þau upp hér. Menn
geta gert það sjálfir með því að glugga í hvaða
fjölmiðil sem er frá þessum tíma sem endurspegla
deilur, fjársvelti, niðurskurð og svo framvegis.
Læknar voru óánægðir, mikið var kvartað til
Vinnueftirlitsins, sameining sjúkrahúsanna var
erfið, sviðsstjórar - ný stétt millistjórnenda -
urðu til, handvaldir af forstjóra án auglýsingar.
Þannig hlutu sumir fyrirhafnarlausan frama en
aðrir héldu ekki störfum sínum jafnvel þótt þeir
leituðu réttar síns fyrir dómstólum. Þú mátt ekki
misskilja mig svo að ég hafi persónulega eitthvað
á móti þeim sem völdust í störf sviðsstjóra. Þeirra
á meðal er hið mætasta fólk. Það breytir því ekki
að það var einnig hið mætasta fólk sem aldrei átti
kost á því að sækja um þessi störf. Þannig minnti
rekstur Landspítalans í sumu tilliti á þessum árum
meira á einkafyrirtæki en opinbert fyrirtæki.
Nokkur straumhvörf urðu þegar Hulda
Gunnlaugsdóttir réðst til spítalans árið 2008.
Hulda hafði þann kost að vera utanaðkomandi
og starfsmenn úr öllum geirum spítalans tóku
henni vel. Hún hafði einnig að mér fannst lag á
því að vekja athygli á því góða sem spítalinn gerði
og hvetja fólk með jákvæðni og viðurkenningu.
Ég kynntist Huldu svolítið í gegnum starf
LÆKNAblaðið 2010/96 485