Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2004, Page 130

ÞROSTUR HELGASON
bætir því þó við að ritstjórnarstefna ritraðarinnar muni taka nokkurt mið
af áhugamálum ritstjóra hennar hverju sinni og í þessu muni raunar
drifkraftur hennar felast að nokkru leyti. Ritstjóri næstu bóka verður
Guðrún Nordal, dósent í íslenskum bókmenntum við Háskóla Islands,
og mun áhersla hennar fyrst og fremst verða á miðaldatexta.
Af sex fyrstu bókunum skera tvær þær fyrstnefndu sig nokkuð úr. Saga
kvikmyndalistarinnar er stutt en þétt og upplýsandi bók um þetta viðamikla
efhi. Farið er yfir söguna allt frá fyrstu skuggasýningum til kvikmynda
samtímans. Parkinson er laginn við að flétta saman meginstraumum í
kvikmjmdatækni, kvikmyndagerð, frásagnarhætti, viðfangsefnum og
greiningu á einstökum myndum kvikmyndasögunnar. I bókinni er
nafnaskrá og valin ritaskrá sem eykur gildi hennar sem uppflettirits. Hún
er einnig skreytt fjölda mynda. Bókin líður nokkuð fyrir það hversu
knöpp hún er enda viðfangsefhið umfangsmikið. Umfjöllun um ólík
tímabil og ólíka höfunda er misýtarleg og auðvitað mætti stundum deila
um áherslur. Enginn inngangur er að bókinni sem er að vissu leyti
skiljanlegt í þessu tilfelli en í stuttum formála hefði þó mátt benda á
hverjar áherslur Parkinsons eru og ræða aðrar leiðir til þess að skrifa
þessa sögu. Bók sem þessa hefur lengi vantað á íslensku og vonandi
hvetur hún íslenska ffæðimenn á þessu sviði til þess að taka aukinn þátt í
umræðu um kvikmyndasögu og -fræði, ekki veitir af. Þess má geta að á
síðasta ári kom einnig út í ritstjórn Guðna Elíssonar greinasafnið
Afangar í kvikmyndafrœðum sem inniheldur 26 þýddar greinar. Með þess-
um tveimur ritum, ásamt Heimi kvikmyndanna sem Guðni hafði einnig
veg og vanda af og kom út 1999, hefur verið lagður góður grunnur að
ffæðilegri umræðu á sviði kvikmyndaffæða á íslensku.
Tóma rým.ió má kalla brautryðjendaverk í leikhúsffæðum en í því lýsir
breski leikhúsmaðurinn Peter Brook meðal annars eigin leikhúsvinnu,
viðhorfum sínum til æfingaferlisins og áhorfenda og áhrifum meistara á
borð við Artaud og Brecht á sig. Bókin kom upphaflega út árið 1968 en
eins og Silja Björk Huldudóttir þýðandi segir í ágætum inngangi að bók-
inni á hún fullt erindi við okkur um þessar mundir. Vangaveltur Brooks
um hlutverk leikhússins og samspil þess við áhorfendur virðast til að
mynda vera þarft innlegg í deilur um íslenskt leikhúslíf nú um stundir.
Ljóst má vera að hún fyllir einnig upp í nánast tómt rými leikhúsfræða
hér á landi. Vel er gengið frá bókinni með rita- og nafnaskrá.
Bækur Parkinsons og Brooks skera sig ffá hinum ritunum fjórum að