Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2008, Page 129

ÆVINTYRIÐ GENGUR LAUST
uð illviðráðanlegur og skapstór. Hið illa starfar þó ötullega að því að lokka
hann til sín og um þessa togstreitu þallar serían, með tilheyrandi — en þó
ekki of íþyngjandi — sjálfsmyndarkreppu aðalsöguhetjunnar. Hér er því
líkt og í Fables verið að fjalla um valdabaráttu á velli sagnaarfs ýmis konar.
Fyrir utan Raspútín eru helstu andstæðingar Hellboys nomir en þær Baba
Jaga, Hecate og fleiri álíka sameinast iðulega (og sundrast) í baráttu sinni
gegn Hellboy. Hér væri auðvelt að fara út í femímska túlkun og sjá ser-
íuna sem eina samfeflda átakasögu milli hinna kvenlegu náttúrugoðmagna
og hins karflega ótta við slík öfl; sú túlkun myndi þó fletja út öllu marg-
ræðari orðræðu verksins sem meðal annars gengur út á tengsl Hellboy
við myrkravættir og ýmiskonar samúð hans með þeim sem birtist ekki
aðeins í samskiptum hans sjálfs við þær (sem eru reyndar aðallega slags-
mál) heldur einnig í „rödd“ söguhöfundar. Sú „rödd“ er að sjálfsögðu ekki
bara í orðum heldur einnig í myndum sem mestan partinn eru teiknaðar
af iVIignola sjálfum. Myndmál Mignola er mun kantaðara og aggressíf-
ara en myndmál Fables\ hér er engin hreinlína, minna um smáatriði og
meira um grófari útlínur; skyggingar leika aðalhlutverk (enda hóf Mignola
feril sinn sem blekari) og segja á stundum hálfa söguna. Línan gefur til
kynna óreiðu og teikningamar eru hraðar og ýktar. Litirnir eru sömuleiðis
gerólíkir; í anda hreinlínustefhunnar eru litasamsetningar í Fables fremur
klassískar og raunsæislegar þó ekki sé eins mikið um hreina fltafleti og hjá
Hergé. I Hellboy ríkir hins vegar almennt mikið myrkur; Hellboy sjálfur er
eldrauður sem kallar á mikla notkun á gráum, bláum, gulum og fjólubláum
litum, allt bakgrunnar sem undirstrika áhrifamikla aðkomu aðalsöguhetj-
unnar. Allt gefur þetta líka til kynna grimmari og myrkari heim en finna
má í ævintýralandi Fables enda er Hellboy að stærstum hluta hefðbundin
hrollvekja. Þrátt fyrir það eru sögumar fyllilega bamvænar (allavega fyrir
eldri börn sem hafa vit á að hafa gaman að góðum hryllingi) að hætti
þjóðsagna.
Sagan um Hellboy er einnig ólík Fables í uppbvggingu. Fables segir
nokkuð heiflega framhaldssögu (með útúrdúmm) en saga Hellboy er mun
brotakenndari og að því leyti skyldari hefðbundnum ofurhetjusögum.
Þannig era Hellboy-sögumar sjálfstæðari þrátt fyrir að tengjast inn í eina
heild. Dæmi um sögu sem er bæði sjálfstæð og tengd inn í heildarsagna-
heiminn er útgáfa Mignola af „Hafmeyjunni litlu“.36 Sagan hér er ekki
’6 Eg nota hér titdl sögunnar eins og hann er þýddur af Steingrími Thorsteinssyni í
Ævintýri og sögar eftir H.C. Andersen, Reykjavík, Bamablaðið Æskan 1970 (4.
útgáfa).
127