Þjóðlíf - 01.04.1989, Side 44

MENNING
í raunveruleikanum var það borgun til uppljóstrara sem kom upp um morðingjana. í
myndinni er það eiginkona eins þeirra sem leysir frá skjóðunni. Konan sem giftist
hatrinu.
sína fyrri samstarfsmenn (Peter Biziou kvik-
myndatökumann og Trevor Jones tónskáld,
ásamt fleirum) og þrátt fyrir uppruna sinn
(hann er Breti og býr í London og Los Ang-
eles), þá tekst honum að gera heilsteypt
listaverk um mannfólk og menningu sem er
alveg sér á parti, menningu skorna í sundur
af svörtum og hvítum lit, menningu brenni-
merkta kynþáttahatri. Myndin verður sýnd í
Háskólabíói.
En rigningin slekkur
eldinn
Kvikmyndin Rainman, eða Regnmaður-
inn, er á margan hátt mjög sérstök. Eftir að
hafa gengið í gegnum hrikalegar þrengingar
á handritsstigi og leikstjórastigi, þar sem
leikstjórar eins og Martin Brest (Beverly
Hills Cop, Midnight Run), Steven Spielberg
(E.T., Raiders of the Lost Ark, The Color
Purple, Empire of the Sun) og Syndney Poll-
ack (Out of Africa, Tootsie), gáfust allir
upp. Þá loks tókst Barry Levinson (Diner,
Good Morning Vietnam), að samræma sjón-
armið handritshöfunda og aðalleikara og ýta
þessu verki úr höfn. En það má segja að það
sé öðrum aðalleikara myndarinnar, Dustin
Hoffman, að þakka að myndinni og hug-
myndinni var ekki hreinlega hent á tímabili.
Regnmaðurinn fjallar um bræðurna
Raymond og Charlie Babbit, en Charlie er
leikinn af Tom Cruise. í byrjun myndarinnar
fylgjumst við með Charlie þar sem hann er
við iðju sína, en það er bílabrask. Metnaður
hans felst í að græða sem mesta peninga og
komast áfram í lífinu á þann hátt. Hann frétt-
ir að faðir hans sé dáinn og vongóður um
vænan arf fer hann á fund lögfræðings, en
fréttir þá aðeins að allur arfurinn hafi runnið
til manns sem hann hefur ekki hugmynd um
hver er, en fréttir síðar að sé bróðir hans sem
hann hafði aldrei heyrt um.
Charlie fer ásamt vinkonu sinni (Valerie
Goliono), til að heimsækja bróður sinn á hæl-
ið sem hann dvelur á, til þess að reyna að
finna út hvernig hann geti náð alla vega
helmingnum af arfinum. Til að gera langa
sögu stutta, þá hreinlega „rænir“ Charlie
eldri bróður sínum af hælinu til þess að reyna
að fá umráðarétt yfir honum, því þá fær hann
jú arfinn. Þeir bræður leggja síðan af stað í
ferðalag til Los Angeles. En á leiðinni lenda
þeir í ýmsum ævintýrum og Charlie kynnist
bróður sínum og fer að meta lífið og lífsvið-
horfin töluvert öðruvísi en hann hafði gert í
byrjun.
Hann kemst meðal annars að því að ein-
hverfi bróðirinn hefur ótrúlega hæfileika á
ýmsum sviðum. Hann getur lært símaskrána
utan að á tveimur tímum, en hann kann samt
ekki að nota síma. Hann getur lagt saman
ótrúlegustu upphæðir, en skilur samt ekki
muninn á dollar og „senti“. Hann hefur ótrú-
legt minni en getur samt ekki notað sér það á
nokkurn hátt. Hann er algerlega innhverfur,
lifir í sínum eigin hugarheimi og virðist ekki
geta haft eðlilegt samband við nokkurn
mann. Snillingur lokaður frá umheiminum, í
sínum eigin umheimi.
Regnmaðurinn er sérstök fyrir Hollywood
myndir vegna þess að hún er laus við alla
klisju. Hún hefur engan „happy“-endi, en
hún endar heldur ekki sorglega. Barry Lev-
inson leikstjóri spilar á einfaldleikann og
túlkun leikaranna til þess að ná fram sem
trúverðugastri mynd af samskiptum þessara
tveggja ólíku bræðra. Regnmaðurinn er
fyndin, hlý mynd, krydduð stórkostlegum
leik Dustin Hoffman, sem er hér í einu af
sínum eftirminnilegustu hlutverkum, hlut-
verki sem skilur eftir góðar minningar og
bros á vör. En samt hlutverki sem vekur
mann til umhugsunar í langan tíma á eftir.
Hoffman hefur náð sér á strik eftir „skell-
inn" Ishtar, sem var næstum algerlega mis-
heppnuð gamanmynd og bauð ekki upp á
það sem svona stórleikari sem hann er ætti
að láta bjóða sér.
Með Regnmanninum hefur Barry Levin-
son leikstjóri fest sig í sessi sem einn athyglis-
verðasti leikstjórinn í Hollywood í dag og
með frábærri tónlist, góðum leik og góðri
heildarmynd hefur hann gert „Regnmann-
inn“ að þeirri stórgóðu skemmtun og augna-
konfekti sem hún og er.
Óskar og frændur hans
Bæði Rainman og Mississippi Burning eru
tilnefndar til Óskarsverðlauna og þegar
þetta birtist þá er búið að skera úr um það
hvor þeirra það er, eða hvort það verður
einhver hinna þriggja (Working Girl, Dang-
erous Liasons eða The Accidental Tourist),
sem hlýtur verðlaunin. En þá er það hugleið-
ing um Óskarsverðlaunin illræmdu. Oftar en
ekki hafa margir ef ekki flestir verið ósam-
mála um úthlutun þessara eftirsóttu verð-
launa kvikmyndaiðnaðarins. Málið er það
að það eru u.þ.b. 5.000 meðlimir kvik-
myndaakademíunnar sem kjósa hverjir
hljóta verðlaunin.
Þessir 5.000 meðlimir verða auðvitað að
sjá sem flestar myndir til þess að geta dæmt
um hver eigi að hreppa hnossið. Það er hér
sem hundurinn liggur grafinn. Þessar 5.000
manneskjur sjá nefnilega ekki margar þeirra
mynda sem athyglisverðar eru, bæði vegna
anna og vegna áhugaleysis, þær fara á þær
myndir sem þær hafa heyrt um og sleppa
síðan hinum. Ef þær fara þá á þessar svoköll-
uðu athyglisverðu myndir. Tökum sem dæmi
einn meðlim akademíunnar sem óskar nafn-
leyndar. Hann hefur viðurkennt að af þeim 5
myndum sem eru útnefndar sjái hann
kannski ekki nema 3. Þar af leiðandi getur
hann ekki valið um nema þessar 3, og þar af
leiðandi eru líkur hinna orðnar mun minni
en ella. Þetta er jú stór galli á þessu fyrir-
komulagi og gerir það að verkum að Óskars-
verðlaunin eru mun ómerkilegri en þau ættu
að vera.
Það vekur t.d. töluverða athygli að hin
stórkostlega mynd Dead Ringers, sem hefur
hlotið mikið af verðlaunum hjá gagnrýnend-
um og á kvikmyndahátíðum, fær enga til-
nefningu, þrátt fyrir mjög góðan leik, gott
44