Þjóðlíf - 01.04.1989, Side 52

MENNING
Magnús Jónsson, Bonna Sunberg og
Niels Moller í óperunni II Trovatore eftir
Verdi. Hún var frumraun Magnúsar á sviði
Konunglega leikhússins í Kaupmannhöfn.
Petta kom ákaflega flatt upp á mig, ég vissi
ekki almennilega hvað ég átti að segja. Ég
gat þó stunið því upp að ég væri að pakka
ofan í tösku og á leið heim til íslands og
spurði hvort ég gæti ekki bara fengið að
halda þessu opnu. Ég var ekki tilbúinn að
svara þessu á stundinni og áður en ég vissi af
var samtalinu lokið.
Auðvitað var algjört rugl að grípa ekki
gæsina á meðan hún gafst, enda sagði ég við
sjálfan mig þegar ég loks rankaði við mér á
leiðinni til íslands: Djöfuls asni geturðu
verið Magnús! Þúsundir söngvara gera allt
hvað þeir geta bara til þess að fá að komast í
prufusöng á Metrópólítanóperunni og ég sit
hér í flugvélinni! Þetta er það eina sem ég sé
eftir á söngferlinum. Þar með er ég alls ekki
að segja að ég hefði komist inn, — en þetta
var ákveðin upphefð. En mér fannst ég líka
vera orðinn of gamall.
Af þessu frétti enginn hérna heima fyrr en
þrem mánuðum seinna að þetta barst eitt-
hvað í tal uppi í Söngskóla. Jón Ásgeirsson
heyrði þetta og varð alveg vitlaus og spurði
hverslags andskotans fífl ég gæti verið! En
svona er þetta. Tækifærin geta komið eitt
augnablik og verið svo farin aftur. Og
þegar þau koma þýðir ekkert að láta hlutina
vefjast fyrir sér. Þegar ég var yngri gerði ég
heldur ekkert í því að koma mér á framfæri
við þessi stóru hús.
íslenska óperan og Garðar
Cortes
Núna í mars voru liðin tíu ár frá því að ég
tók þátt í fyrstu uppfærslu íslensku óperunn-
ar. Þá fluttum við 1 Pagliacci í Háskólabíói
við mjög erfiðar aðstæður, — æfðum t.d. á
nóttunni því að húsið var setið á daginn og
kvöldin.
En í framhaldi af þessu verður íslenska
óperan til, — mest fyrir bjartsýni og dugnað
Magnús Jónsson í
Rigoletto eftir Verdi.
Boð um að prufusyngja á
Metrópólítan
Árið 1977 fór ég til Bandaríkjanna í söng-
ferðalag og svo aftur ári síðar, fimmtugur að
aldri. Þá var ég farinn að finna fyrir sjúkdómi
sem hefur hrjáð mig síðan, — astma. Ég hélt
konsert í New York sem mér fannst ganga
vel og ætlaði daginn eftir heim til íslands.
Nokkrum klukkustundum áður en ég átti að
mæta út á völl var ég uppi á hótelherbergi að
taka saman föggur mínar. Þá hringir Ivar
Guðmundsson frá sendiráði íslands í
Bandaríkjunum og segir mér að ég
geti átt von á símtali frá Metró-
pólítanóperunni, — menn það-
an hafi verið að leita að mér.
Það er nefnilega það, hugs-
aði ég. En það stóð heima.
Skömmu síðar hringir
maður og kynnir sig sem
einn af forráðamönnum
óperunnar. Hann segir
að kunningi sinn hafi
verið á tónleikum mín-
um kvöldið áður og
hann hafi eindregið
mælt með því að ég yrði
fenginn í prufusöng.
Hann hafi talið að ég
ætti heima á sviði Met-
rópólítanóperunnar
ekki síður en ýmsir aðr-
ir. Maðurinn frá óper-
unni sagði að af prufu-
söngnum gæti því
miður ekki orðið
strax þar sem
undirbúningur
undir veturinn
væri í fullum
gangi og sviðið
því ásetið. Ég
yrði að bíða í
fjóra
daga.