Læknablaðið : fylgirit - 01.06.2006, Qupperneq 26

ÁGRIP ERINDA / VEGGSPJALDA / XVII. ÞING FÉLAGS ÍSLENSKRA LYFLÆKNA
ÁGRIP VEGGSPJALDA
V 1 Hjartabilun með varðveitta slegilvirkni (hlébilsbilun).
Samanburður á hlé- og slagbilsbilun
Auöur Sigbergsdóttir1, Axel F. Sigurösson2
'Læknadeild HÍ, 2Landspítali
axeljfsig@landspitali. is
Inngangur: Flestar klínískar rannsóknir á hjartabilun hafa
verið gerðar á sjúklingum með skertan samdrátt í vinstri slegli
(slagbilsbilun). Rannsóknir benda til að stór hluti sjúklinga
með hjartabilun hafi varðveitta slegilvirkni. Rannsókn þessi
nær til sjúklinga sem þurftu á sjúkrahúsinnlögn að halda vegna
hjartabilunar. Tilgangurinn var að gera samanburð á sjúklingum
með slag- og hlébilsbilun, með tilliti til aldurs, kyns, orsaka sem að
baki liggja og afdrifa.
El'niviður og aðferðir: Skoðaðar voru sjúkraskrár einstaklinga sem
fengu hjartabilunargreiningu á Landspítala tímabilið 01.03. 2002-
31.12. 2003. Sjúklingar voru flokkaðir eftir útfallsbroti hjarta í tvo
hópa. Útstreymisbrot <40% var skilgreint sem slagbilsbilun (hópur
A) og útsreymisbrot >40% var skilgreint sem hlébilsbilun (hópur
B) .
Niðurstöður: í hópi A (n=147) voru 108 karlar (74%) og 39
konur (26%) í hópi B (n=199) voru 92 karlar (46%) og 107 konur
(54%). Meðalaldur í hópi A var 72 ár og í hópi B 77 ár (p<0,01).
í hópi A lést 21 í sjúkrahúslegunni en 12 í hópi B (p<0,01).
Kransæðasjúkdómur var algengasta orsök hjartabilunar, 65%
hjá hópi A og 51% hjá hópi B. Háþrýstingur var algengari orsök
hjartabilunar hjá hópi B (11%) en hópi A (5%). Hópur B hafði
að meðaltali þykkari hjartavöðva og stærri vinstri gátt en hópur A,
samkvæmt niðurstöðum hjartaómskoðana. Ekki var marktækur
munur á lyfjameðferð við útskrift.
Alyktanir: Algengt er að sjúklingar sem leggjast inn á sjúkrahús
vegna hjartabilunar hafi varðveitta slegilvirkni. Þessi sjúkdómsmynd
virðist algengari meðal kvenna en karla. Þótt meðalaldur sé hærri
virðast skammtímahorfur betri hjá sjúklingum með hlébilsbilun en
hjá sjúklingum með slagbilsbilun.
V 2 Insúlíndælur á íslandi
Ágúst Hilmarsson, Arna GuöniundsdoUir
Landspítali
arnag@internet. is agnsth@gmail. com
Inngangur: Notkun á insúlíndælum við sykursýki hefur aukist
til muna á síðastliðnum áratug. Slik meðferð var hafin á Islandi
í janúar 2004 og eru nú 33 einstaklingar með dælu. Valdir voru
einstaklingar sem uppfylltu tiltekin skilyrði, voru með góða
blóðsykurstjórnun og mældu blóðsykur minnst fjórum sinnum á
dag. Markmið rannsóknarinnar er að kanna hversu vel meðferðin
hefur reynst, bæði með lilliti til sykurstjórnunar og fylgikvilla.
Efniviður og aðferðir: Rannsóknin er afturvirk. Tíu dælur voru
settar upp árið 2004 og 12 árið 2005. Skoðuð voru sjúkragögn
þeirra 14 einstaklinga sem hafa verið með insúlíndælu í eitt ár
eða lengur. Athugað var hvaða áhrif meðferðin hafði á HbAlc og
þyngdarstuðul. Einnig var gerð úttekt á því hvort insúlínmagnið á
dag breyttist samanborið við meðferð með insúlínpennum.
Niðurstöður: HbAlclækkaði hjá 11 einstaklingum um að meðaltali
0,7 (dreifing 0,1-1,8). Hjá þremur einstaklingum hækkaði HbAlc,
hjá tveimur um 0,1 og einum um 0,4. Að meðaltali var lækkunin
6% (95% vikmörk 2%-10%). Dagleg notkun insúlíns minnkaði
hjá 13 einstaklingum um að meðaltali 14 einingar (dreifing
5-34). Hjá einum jókst insúlínskammtur um tvær einingar.
Meðalþyngdarstuðull (BMI) var 25,1 (dreifing 21,8-30,5) og var
hann svo til óbreyttur eftir eitt ár. Einn einstaklingur fékk sýkingu
í húð og þarfnaðist sýklalyfjameðferðar. Almenn ánægja er með
meðferðina meðal sjúklinga og hefur enginn óskað þess að hefja
meðferð með pennum á ný.
Ályktanir: Árangur meðferðar með insúlíndælum hérlendis er
góður. Þessar fyrstu niðurstöður staðfesta að meðferðin er örugg og
stenst samanburð við önnur meðferðarform. Betri sykurstjórnun
náðist um leið og insúlínþörfin var minni. Insúlíndælur eru að
ryðja sér til rúms hér á landi og með áframhaldandi framförum í
tæknibúnaði má gera ráð fyrir auknum vinsældum þeirra.
V 3 Bætt sykurstjórnun barna og unglinga eftir meðferð
með langvirku insúlíni
Rannveig L. Pórisdóttir1, Ragnar Bjarnason2-3, Elísabet Konráösdóttir2, Árni V.
Þórsson1*2
'Læknadeild HÍ, 2Barnaspítali Hringsins Landspítala, 3GP-GRC, Drottning Silvias
barn- och ungdomssjukhus, Sahlgrenska Akademi við Gautaborgarháskóla
arnivt@simnet.is
Inngangur: Langvirk insúlínafbrigði hafa verið notuð í vaxandi
mæli á síðastliðnum árum við meðferð hjá bömum og unglingum
með sykursýki af tegund 1. Tilgangur rannsóknarinnar var að meta
árangur sykurstjórnunar eftir að insúlínmeðferð var breytt úr NPH
í meðferð með langvirku insúlíni (insúlín glargine (Lantus)) hjá
íslenskum börnum og unglingum, sem fylgt er eftir við göngudeild
Barnaspítala Hringsins.
Efniviður og aðferðir: Upplýsingum var safnað frá 59 sjúklingum
(34 stúlkum og 25 piltum) í sex mánuði fyrir og 12 mánuði eftir að
meðferð með langvirku insúlíni hófst. Skráður var fjöldi alvarlegra
blóðsykurfalla, niðurstöður mælinga á blóðrauða (hemoglobin)
Alc (HbAlc) mældar með DCA 2000. Ennfremur voru skráðir
daglegir insúlínskammtar.
Niðurstöður: Meðalaldur (+/-SD) við upphaf meðferðar með
langvirku insúlíni var 13,9+/-3,2 ár. Eftir sex mánuði hafði
meðalgildi HbAlc hjá öllum hópnum lækkað úr 9,5+/-l,5 í 8,8+/-
1,3% (p<0,001). Eftir 12 mánuði hafði meðalgildi HbAlc lækkað
í 8,6+/-1,0% (p<0,001). Mesta lækkunin kom fram hjá þeim
einstaklingum sem mældust í upphafi með HbAlc yfir 10,5%. Hjá
þeim hópi var lækkunin l,5+/-0,4%. Ellefu tilfelli af alvarlegum
blóðsykurföllum komu fram á fyrstu sex mánuðum meðferðarinnar
(37,2/100 sjúklingaár), en 15 slík tilfelli voru skráð á síðasta hálfa
árinu fyrir meðferð með langvirku insúlíni (50,8/100 sjúklingaár).
Engar marktækar breytingar urðu á insúlínskömmtum þegar borin
voru saman tímabilin sex mánuðir fyrir og eftir að meðferðin hófst
(p>0,5).
26 Læknablaðið/Fylgirit 52 2006/92