Læknablaðið : fylgirit - 01.06.2006, Blaðsíða 44

ÁGRIP VEGGSPJALDA / XVII. ÞING FÉLAGS ÍSLENSKRA LYFLÆKNA
þáttar (VWF) og blóðflögukekkjunar.
Helstu niðurstöður: Lokunartímar CT c/epi og c/ADP lengjast
stighækkandi við lækkandi VWF, og lengjast upp fyrir mælisvið
við Bernard-Soulier heilkenni. Við aðra blóðflögugalla fer CT
c/epi hækkandi eftir því hve svæsinn blóðflögugallinn er samkvæmt
kekkjunarprófi en CT c/ADP lengist ekki. Mesta lengingin á CT
c/epi við blóðflögugalla, aðra en Bernard-Soulier heilkenni, er
eftir aspiríninntöku. Bæði CT c/epi og CT c/ADP höfðu marktæka
neikvæða fylgni við VWF-virkni (mæld sem ristocetin cofactor eða
collagen bindigeta VWF).
AJyktanir: Lokunartími CT c/epi lengist stigvaxandi við vaxandi
frumstorkugalla en CT c/ADP lengist aðeins við lækkun á VWF
og Bernard-Soulier heilkenni. Þannig virðist CT c/ADP ef til
vill vera sérstaklega næmur fyrir göllum í viðloðunareiginleikum
blóðflagna (sem tengjast VWF og/eða GPIb viðtakanum á
blóðflögum), en CT c/epi virðist vera næmt fyrir bæði viðloðunar-
og samloðunareiginleikum.
V 49 Tengsl stærðar QRS-útslaga á hjartalínuriti við
dánartíðni karla
Steinunn Þórðardóttir1. Thor Aspelund2, Árni Grímur Sigurðsson', Vilmundur
Gylfason2, Þórður Harðarson1
‘Lyflækningasvið I Landspítala, 2Hjartavernd
sleinunnl@intemet. is
Inngangur: Þykknun vinstri slegils er niikilvægt teikn þar sem henni
fylgja auknar líkur á hjartabilun, takttruflunum, kransæðastíflu,
skertu útfallsbroti, skyndidauða, ósæðargúl og heilaáfalli. Hefð er
fyrir að greina þykknaðan vinstri slegil með stórum QRS-útslögum
á hjartalínuriti og eru ýmis líkön notuð í þeim tilgangi, þar á
meðal Minnesota-líkanið sem Hjartavernd styðst við. Rannsóknin
fólst í því að kanna forspárgildi líkansins varðandi dánartíðni og
sjúkrahlutfall karla og finna þá stærð QRS-útslaga sem hefðu mest
næmi og sértæki þar að lútandi.
Efniviður og aðferðir: í tilfellahópnum voru þeir karlar sem
greindust með þykknaðan vinstri slegil samkvæmt hjartalínuriti í
Reykjavíkurrannsókn Hjartaverndar (n=209). Samanburðarhópinn
skipuðu hinir þátttakendur rannsóknarinnar (n=8896). Skilmerki
varðandi stærð QRS-útslaga voru þrengd kerfisbundið og
dánartíðni og sjúkrahlutfall þeirra sem uppfylltu þrengri skilmerki
borin saman við hina. Þeir sem ekki uppfylltu þrengd skilmerki
fluttust í samanburðarhóp.
Niðurstöður: Ekki fannst marktækur munur á dánartíðni og
sjúkrahlutfalli þeirra sem uppfylltu skilmerki Minnesota-líkansins
um þykknun vinstri slegils og þeirra sem gerðu það ekki. Þegar
skilmerkin voru þrengd fannst aðeins ein samsetning sem gaf
marktæka aukningu á dánartíðni (p=0,04);
R í aVL >18 mm
R í I, II, III eða aVF >20 mm
R í V5 eða V6 >34 mm
Þó sást leitni í þá átt að stærri útslögum fylgdi aukning á dánartíðni,
en sú leitni var ekki sterk. Eins fannst engin samsetning skilmerkja
sem sameinaði gott næmi og sértæki.
Ályktanir: Stærstu QRS-útslögum á hjartalínuriti fylgir aukning á
dánartíðni og sjúkrahlutfalli af völdum hjarta- og æðasjúkdóma.
Leitnin í þessa átt er þó ekki sterk og virðist helst um að kenna
hversu lágt hlutfall karla (0,5%) hafa nægilega stór útslög til að
fram komi marktækur munur á þeim og þeim sem ekki ná að
uppfylla svo ströng skilyrði. Því má segja að stærð QRS-útslaga á
hjartalínuriti sé ófullkomið tæki til forspár um dánartíðni karla.
V 50 Hjartamýlildi
Theódór Skúli Sigurðsson1, Jón Þór Sverrisson1, Jóhannes Bjömsson2
‘Lyflækningadeild FSA, 2meinafræðideild HÍ
theodor@fsa.is
Tilfelli: Fimmtíu og sjö ára gamall maður, almennt heilsuhraustur,
án þekktra áhættuþátta hjarta- og æðasjúkdóma, leitaði til
hjartalæknis í janúar 2002 vegna brjóstverkja við áreynslu. Við
áreynslupróf koma fram 2 mm ST-lækkanir í vinstri brjóstleiðslum
sem vekja grun um kransæðasjúkdóm auk þess sem ísótópaskann af
hjarta er jákvætt. Hjartaómun er hins vegar eðlileg og hjartaþræðing
skömmu síðar sýnir engar marktækar þrengingar á kransæðum.
Tímabundið hlé var á einkennum næstu mánuði. Á vormánuðum
2003 fer svo að bera á auknum einkennum, með vaxandi
þróttleysi og bjúgsöfnun. Endurtekin hjartaómun sýnir miklar
breytingar samanborið við fyrri rannsókn. Merki er um restrictive
hjartasjúkdóm og vaknar strax grunur um hjartamýlildi (cardiac
amyloidosis). Frekari rannsóknir leiða í ljós sjúkdóm í blóðmerg
(AL amyloidosis). Vegna sterks gruns um hjartamýlildi er ákveðið
að taka hjartavöðvasýni sem sýnir klárar mýlildisútfellingar og
staðfesta greiningu. Hafin var ónæmisbælandi lyfjameðferð í júlí
2003 í samráði við blóðmeinasérfræðing. Áður en meðferð gat
hafist að fullu lést maðurinn skyndidauða í ágúst 2003.
Uniræða: Hjartamýlildi er skilgreint sem uppsöfnun mýlildis-
útfellinga í hjartavöðva með klínískum einkennum um vanstarfsemi
í virkni hjartavöðvans eða leiðslukerfi hjartans. Sjúkdómurinn getur
verið erfiður í greiningu, orsök er oftast vegna sjúkdóms í blóðmerg,
en langvarandi bólgur eða sýkingar, erfðagallar, nýrnaskiljun og hár
aldur geta líka verið orsök. Meðferðarúrræði eru fá, hjartaskipti
hafa verið reynd með takmörkuðum árangri. Sjúkdómsgangur
er yfirleitt hraður og horfur afar slæmar. Meðallifun einstaklinga
með hjartabilun er sex til níu mánuðir, en rúmir 12 mánuðir hjá
einstaklingum með vægari einkenni frá hjarta.
V 51 Algengi ofnæmis í frumbernsku í Póllandi
Iwona Maria Gabriel, Krystyna Stencel-Gabriel
Medical University of Silesia Póllandi, Landspítali
ginsiar@interia.pl magnij@landspitali. is
Inngangur: Tilgangur rannsóknarinnar var að ákvarða algengi
ofnæmis meðal ungbarna í Silesiu í suðurhluta Póllands.
Efniviður og aðferðir: Rannsóknin fór fram milli 2002 og
2005 í stærsta þéttbýlissvæði Póllands (18.000.000 íbúa eða um
20% íbúafjölda Póllands). Rannsóknarþýðið samanstóð af 500
44 Læknablaðið/Fylgirit 52 2006/92