Læknablaðið : fylgirit - 01.06.2006, Blaðsíða 43

ÁGRIP VEGGSPJALDA / XVII. ÞING FÉLAGS ÍSLENSKRA LYFLÆKNA
V 46 Notkun samfelldrar blóðskilunar við meðferð
svæsinnar blóðnatríumlækkunar hjá sjúklingi með bráða
nýrnabilun. Sjúkratilfelli
Ólöf Viktorsdótfir'. Runólfur Pálssoiv. Ólafur Skúli Indriðason2
'Svæfinga- og gjörgæsludeild og 2nýrnalækningaeining og lyflækningasvið I
Landspítala
rimolfiir@landspitali. is
Inngangur: Við meðferð blóðnatríumlækkunar (hyponatremia) er
mælt með að leiðrétta S-Na ekki hraðar en um 10-12 mmól/1 (mM)
á sólarhring til að forðast miðbrúarafmýlingu (central pontine
myelinolysis). Meðferð svæsinnar blóðnatríumlækkunar er sérlega
vandasöm hjá sjúklingum sem þarfnast skilunarmeðferðar þar sem
lægsti Na-styrkur í skilunarvökva er 125-130 mM og því líklegt að
leiðrétting á S-Na verði of hröð.
Tilfelli: Fimmtug kona með sögu um langvarandi áfengisneyslu
var send á bráðamóttöku Landspítala frá Vogi þar sem hún hafði
verið lögð inn til meðferðar tveimur dögum áður. Þar hafði borið
á vaxandi slappleika og rugli hjá henni, auk þess sem hún mun
hafa dottið og fengið höfuðhögg. Við komu var konan mjög sljó
en svaraði þó einföldum spurningum; hún var ekki áttuð. Lífsmörk
voru ómarkverð og vökvaástand var metið eðlilegt. Marblettir voru
víða á líkama hennar. Blóðrannsóknir sýndu að S-Na var aðeins 92
mM, S-kreatínín 1439 pmól/1, CK 7582 U/l. Tölvusneiðmyndir af
höfði voru ómarkverðar.
Strax var hafin meðferð með 0,9% NaCl 100 ml/klst. í
æð. Fljótlega kom í ljós alger þvagþurrð og var konan flutt á
gjörgæslu. Daginn eftir komu hrakaði konunni hratt og var hún
sett í öndunarvél vegna aukinnar meðvitundarskerðingar og
öndunarbilunar. Einnig var brýn þörf fyrir skilunarmeðferð.
Ákveðið var að beita samfelldri blóðskilun (CVVHD) og var Na-
styrk í skilunarvökva haldið 6-10 mM hærri en S-Na. Við upphaf
skilunar var S-Na 97 mM. Dagleg hækkun S-Na var mest 7 mM og
eftir 10 daga var S-Na 131 mM.
Eftir þriggja vikna legu hafði nýrnastarfsemi batnað verulega
svo unnt var að stöðva skilunarmeðferð. Meðvitund hafði einnig
batnað umtalsvert þótt enn bæri nokkuð á rugli. Við útskrift af
sjúkrahúsinu átta vikum eftir komu var meðvitundarástand eðlilegt
en eftir sat væg kraftminnkun í vinstri handlegg og handskjálfti.
Segulómun gerð skömmu fyrir útskrift sýndi engar sjúklegar
breytingar í heila eða heilastofni.
Umræða: Meðvitund við komu var skárri en búast mátti við í
ljósi svæsinnar blóðnatríumlækkunar og þvageitrunar og því var
álitið að þróun blóðnatríumlækkunar hafi verið fremur hæg. Með
samfelldri blóðskilunarmeðferð tókst að stýra nákvæmlega hraða
leiðréttingar S-Na. Slíkt hefði ekki verið hægt með hefðbundinni
blóðskilun.
V 47 Lifrarbólga C. Árangur tveggja lyfja meðferðar með
interferóni og ríbavírini
Ólöf Viktorsdótlir'. Már Kristjánsson2, Arthúr Löve\ Sigurður Ólafsson2
'Svæfinga- og gjörgæsludeild, 2lyflækningasvið I og ’veirufræðideild Landspítala
sigurdol@landspilali. is
Inngangur: Lifrarbólga C er vaxandi vandamál og algeng orsök
langvinnrar lifrarbólgu og skorpulifrar. Meðferð lifrarbólgu C byggir
á samblandsmeðferð með vikulegum skammti af peginterferóni (P-
INF) gefnum undir húð og daglegum skammti af ríbavírini (RV)
um munn í 24-48 vikur. Árangur meðferðar fer meðal annars eftir
arfgerð veirunnar og meðferðarfylgni. Tilgangur rannsóknarinnar
er að meta árangur lyfjameðferðar á íslandi, meðferðarfylgni og
aukaverkanir.
Efniviður og aðferðir: Um er að ræða aftursæja rannsókn á
sjúklingum sem fengu meðferð með peginterferóni og ríbavírini á
árunum 2001-2004 á Landspítala. Aflað var upplýsinga um aldur,
smitleið, arfgerð og gang meðferðar.
Niðurstöður: Alls fékk 41 sjúklingur meðferð með peginterferóni
og ríbavírini. Karlar voru 27 (66%) og meðalaldur 38 ár. Langflestir
(73%) höfðu sögu um að sprauta sig með fíkniefnum. Enginn var
með lifrarbólgu B en einn (2%) með jákvætt HlV-próf. Alls höfðu
27 (66%) arfgerð 3A, 13 (32%) arfgerð 1 en arfgerð var óþekkt hjá
einum (2%).
Tuttugu og níu (71%) luku fullri meðferð. Samtals var 21
(51%) með neikvætt PCR fyrir lifrarbólguveiru C 24 vikum eftir
lok meðferðar og þar með taldir læknaðir. Af þeim sem luku fullri
meðferð læknaðist 21 (72%). Fjórir (14%) þeirra sem luku meðferð
svöruðu henni ekki og fjórir (14%) mættu ekki í eftirlit eftir að
meðferð lauk þannig að óljóst er um afdrif þeirra. Af 27 sjúklingum
með arfgerð 3A voru 18 (66%) taldir læknaðir en aðeins þrír (23%)
af 13 með arfgerð 1.
Tólf (29%) luku ekki áætluðum meðferðartíma, þar af þrír (7%)
vegna lélegrar meðferðarfylgni og fjórir (10%) vegna aukaverkana.
Hjá fimm (12%) voru skammtar minnkaðir vegna aukaverkana
en helstu aukaverkanir voru þunglyndi, blóðleysi og afturhvarf til
neyslu.
Ályktanir: Um helmingur sjúklinga með lifrarbólgu C sem fær
meðferð með peginterferóni og ríbavírini læknast. Árangur er betri
hjá sjúklingum með arfgerð 3A. Árangur er svipaður og lýst er í
erlendum rannsóknum.
V 48 Um notagildi PFA-100® lokunartíma við greiningu á
frumstorkugöllum
Margrét Ágústsdóttir', Brynja R. Guðmundsdóttir1, Páll Torfi Önundarsonu
'Blóðmeinafræðideild Landspítala, 2læknadeild HÍ
pallt@landspitali. is
Inngangur: von Willebrand sjúkdómur (VWD) og ýmsir
blóðflögugallar valda afbrigðilegri blæðingarhneigð vegna truflunar
á myndun frumstorku. Erfitt getur reynst og kostnaðarsamt að
greina þessa sjúkdóma sökum breytileika í mælingum og skorts á
góðu skimprófi. Við rannsökuðum notagildi lokunartíma (closure
time mælt á Platelet function analyzer, PFA-100®frá Dade-Behring)
til skimunar fyrir mismunandi svæsnum frumstorkugöllum.
Efniviður og aðferðir: Rannsakaðir voru allir þeir 266 einstaklingar,
sem vísað hafði verið til rannsóknar vegna blæðingarhneigðar á
tímabilinu 2000 til 2005 og gerð hafði verið á fullkomin rannsókn
með tilliti til þess. Bornar voru saman greiningar og niðurstöður
lokunartíma (closure time, CT c/epi og CT c/ADP), von Willebrand
Læknablaðjð/Fylgirit 52 2006/92 43