Listin að lifa - 01.10.2002, Side 23

Skansinn er sögulegt fallbyssuvirki í Eyjum. Hér stóðu menn vörð svo að óboðnir
gestir kæmust ekki inn í höfnina. Jón Kjartansson stendur hér eins og varðmaður.
Tvö hús prýða Skansinn og falla einstaklega vel inn í umhverfið. Þetta eru hin nýja
stafkirkja frá Noregi og húsið Landlyst. Ljósm. O.Sv.B.
breyttist eftir gos, svo margir sem
komu ekki aftur.
Um 500 eldri borgarar eru í Eyjum,
en aðeins 200 félagsmenn. „Ég segi
að áhættusamt sé að ganga í félagið,
dánartalan sé svo há,” segir Jón kími-
leitur. Þau ræða um mikilvægi þess að
sem flestir séu félagsmenn, maður sé
manns gaman og hver félagsmaður
leggi kjarabaráttunni lið. „Það þyrfti
að vera þáttur í blaðinu undir heitinu
Listin að tóra,” segir Jón. „Það eru
ekki mjög margir fátækir í Vest-
mannaeyjum,” segir Kristjana.
Hvort þátturinn
Listin ab tóra sjái dagsins
Ijós er undir lesendum
sjálfum komiö.
Sendib inn efni!
Gosið kemur aftur og aftur upp í
umræðunni. Kristjana og eiginmaður
voru með Eyjabúð. Þegar barið var á
útidyrnar hjá þeim um nóttina og
hrópað: Gos! Var svarið: Settu það
bara á tröppurnar!
„Við sofnuðum aftur. Lögreglan
vakti okkur um morguninn og við fór-
um með flugi. Ég gleymi aldrei eina
samferðamanninum. Sá var búinn að
missa húsið sitt, búið að skjóta skepn-
urnar hans. Þarna sat hann á níræðis-
aldri með kistilinn sinn á hnjánum -
Þorbjörn bóndi á Kirkjubæ.
Lögreglan tók við húslyklunum, en
búið að brjóta allt upp þegar maður
kom aftur. Ég var heppin, bara Islend-
ingasögunum stolið frá mér,” segir
Kristjana. „Það var rosalega miklu
stolið!” Og þau ræða um svarta plast-
poka fulla af illa fengnum varningi.
„Verst hvað maður var illa þokkað-
ur uppi á meginlandinu,” segir Jón
„pípt á okkur í umferðinni sem voru
með V-númer. Lasteignir stórhækkuðu
í verði og sagt að við hirtum allar í-
búðir.
„Þessir andskotans Vestmannaey-
ingar fá allt upp í hendurnar,” sagði
einn heitreiður við mig.
„Þið Reykvíkingar eruð ekki eins
vitlausir og þeir að fara að láta gjósa
undir ykkur,” svaraði ég að bragði.
„Ertu Vestmannaeyingur?” sagði
hann þá.
„Lg var að verða sátt við að búa á
meginlandinu, en bóndinn ekki,” segir
Kristjana „en við urðum að fara heim,
vorum með byggingarvöruverslun og
það vantaði allt úr búðinni.” Kristjana
segist ekki hafa áttað sig á því, hvað
þetta hafði tekið á hana, fyrr en hún
kom aftur til Eyja. „Ég flýtti mér að
setja upp sólgleraugu, ég grét svo
mikið.”
Ég vil þakka Jóni, Krístjönu og
Hilmarí fyrír frábærar móttökur.
Eiimig Sveini, Gauju og Önnu fyrir að
gefa okkur hlutdeild í sínum innra
manni. Vestmannaeyjar eru líkt og Is-
land allt í smásjá. Við búum flest við
hafið, mörg í nálœgð við eldstöðvar.
Að skynja lífsreynslu þessafólks gefur
mikið.
‘®. cHi-. ÉÉ).
23