Listin að lifa - 01.10.2002, Blaðsíða 28
Gauja og Erlendur við
burstabæinn sinn,
geymsluna fyrir garð-
áhöldin.
-- zz^s
R - Æ iP
Gauja í Gaujulundi
Rætt vib
Gubfinnu Kjartaníu
Ólafsdóttur
„Þú verbur ab sjá Gaujulund," var sagt vib mig eins og alla
ferbamenn sem sækja Vestmannaeyjar heim. Og andstæburnar
eru ógleymanlegar; lundur meb litfögrum blómum, grænum
litatónum í trjám og grasi - og svart hrauniö í kring. Fyrsta
haustlægöin hafbi bariö trjágróöur deginum ábur og vindstyrkur
á Stórhöfba náb sér vel upp. Eldri maöur var ab þvo seltuna af
trjálaufunum sem voru vindbarin og krumpub. Þetta var Erlend-
ur Stefánsson, eiginmabur Gauju.
Að berjast við saerok og sjávarseltu er
mjög erfitt, hvað þá vikurfok! Ótrúleg
þolinmæðisvinna liggur á bak við
grænu lautina í hrauninu. Sýnir að
mannfólkið gefst ekki upp fyrir nátt-
úruöflunum. Ef eldra fólk eins og
Gauja 79 ára og Erlendur 82 ára, geta
gert þetta, hvað þá með yngra fólk?
Gaujulundur vekur aðdáun og for-
vitni. Hver er þessi kona? Hvers vegna
lagði hún á sig þetta erfiði á efri árum
- að skapa blómagarð í úfnu eld-
hrauni, þar sem áður var ekki sting-
andi strá?
Gauja, eins og allir kalla hana í Vest-
mannaeyjum, á merkilega lífssögu.
„Ég er fædd í Fagradal í Mýrdalnum,”
segir hún. „Ég var 27 ára, þegar fyrri
maðurinn minn, Ingi Gunnar Stefáns-
son, dó frá mér, ársgamalli dóttur og
ófæddum syni. Fjórtán árum síðar
giftist ég bróður hans, Erlendi. Við
eignuðumst þrjá syni á sextán og hálf-
um mánuði. Tveir þeirra fæddust sam-
tímis og uppfylltu þann óskadraum
minn - að eignast tvíbura sem væru
spegilmynd hvors annars.
Eg ætlaði alltaf að búa í Vík.
Fannst ég svo hræðilega innilokuð
hérna, eins og á smáskeri. Horfði
alltaf á bílana hendast austur með
fjöllunum. Mýrdalurinn er mér svo
kær. I Fagradal ól ég upp elstu börnin
hjá foreldrum mínum til 12 og 14 ára
aldurs. En allt breyttist eftir gos - og
þegar ég missti annan tvíburann minn.
Hann hneig örendur niður á gamla-
ársdag árið 2000, aðeins 38 ára. Ég
gleymi aldrei hvað við fengum mikla
samúð og samhug frá fólkinu hérna. í
Eyjum er svo einstaklega gott fólk.
Vináttuna og hlýjuna fundum við
aldrei betur en þá og getum aldrei
nógsamlega þakkað.”
Gauja fór fyrst til Eyja 1944 í fisk-
vinnu. Þremur árum síðar fór hún að
vinna á sjúkrahúsinu og kynntist þar
fyrri manni sínum sem hún missir eftir
þriggja ára kynni. „Ég segi stundum
að ég hafi gert það fyrir dóttur mína
að giftast Érlendi bróður hans. Hún
saknaði þess svo að eiga ekki pabba.
„Viltu giftast honum Ella frænda,”
sagði hún oft, en ég vil ekki meina að
það ráðið úrslitum,” segir Gauja og
horfir ástúðlega á Ella sinn. „Ég flyt
28