Listin að lifa - 01.10.2002, Blaðsíða 24

Klukkan
stoppaði á
meginlandinu
Anna Þorsteinsdóttir missti húsið sitt og bernskuheimili
undir hraun en klukkunni tókst að bjarga og íslenska
búningnum.
Æskuheimili Önnu, Laufás, var eitt fallegasta hús í Vestmannaeyjum. Sagt er að
húsið, málað í hlýlegum gulum lit, hafi fallið vel við græn tún og móbrúna klettinn í
baksýn. Úr bókinni „Vestmannaeyjar byggð og eldgos". Höf. Guðjón Armann Eyjólfsson.
Glæsileiki er yfir húsfreyjunni að lll-
ugagötu isb og heimili hennar. Húsið
er á einni hæð, en líkist útsýnisturni,
myndræn fuglabjörg blasa við úr
stofu og eldhúsi. Málverkin á veggj-
unum segja margt um uppruna kon-
unnar. Svipsterk vangamynd af föður
hennar, Þorsteini lónssyni skipstjóra,
sem starir fjarhuga út á hafið -
tengdur sjónum eins og eiginmaður-
inn, |ón Guðleifur Ólafsson, sem var
yfirfiskmatsmaður og útgerðarmaður.
Anna Þorsteinsdóttir er frá Laufási,
einu fallegasta húsi í Vestmannaeyj-
um fyrir gos. Anna og Leifi höfðu
byggt sér glæsilegt hús í nágrenni við
Laufás, eins og systkini Önnu. Alls
fóru níu hús Laufásættarinnar undir
hraun. Æskuheimilið Laufás og hús
þeirra hjóna eru nú aðeins myndir á
vegg - en minningin lifir.
Á grónu heimili með fögrum munum
er ekki að sjá að allt hafi glatast, en
glæsilega rauða sófasettið með „póler-
aða” útskurðinum var eitt sinn grænt
með brunablettum. Sláttur stofuklukk-
unnar minnir á hjartslátt tímans, oft er
sagt að klukkur séu með sál, svo
reyndist rétt með klukku þeirra hjóna.
Húsfrúin ber fram kaffi og konfekt.
Sest síðan þögui. Hún er búin að búa
sig undir þessa heimsókn, búin að búa
sig undir að greina frá þeim atburði
sem hafði mest áhrif á lífssöguna - og
situr enn eins og djúpt sár í hjartanu.
„Ég var ekki sofnuð þegar þetta
byrjaði, er haldin þeirri áráttu að lesa
fram eftir. Skyndilega fannst mér eins
og högg komi á húsið. Síðan glamra
rúðurnar í forstofunni og þá fara
brunalúðrarnir í gang. Ég fer upp á
loft, horfi út um glugga á suðurkvisti
og hrópa: Guð hjálpi mér, Oddstaðirn-
ir hafa sprungið! Leifi kemur til mín
og segir: „Þetta er jarðeldur.”
Það var undarlegt að ép skyldi vera
heima þessa örlaganótt. Eg hafði ætl-
að mér, ásamt þremur systrum mínum,
24