Listin að lifa - 01.10.2002, Side 32

Aflakóngur
Hilmar R
Aflakóngar eru þeir kallaðir
fengsælustu skipstjórarnir - og
hafa löngum verib mikils
metnir. Skipsrúm hjá þeim
þýddi öruggar tekjur, bátarnir
töldust happafleytur, svo ekki
sé talað um ef skipstjórinn var
aflakóngur fleiri vertíðar í röð,
eins og Hilmar Rósmundsson.
Hilmar prófaði síldarbátinn og
togarann, en hallaði sér að
bátaútgerð. Hann er góður
fulltrúi þeirrar atvinnugreinar
sem Vestmannaeyjar byggja á.
Hilmar býr í fallegri íbúð í Bláa húsinu,
sem upphaflega var byggt fyrir starfs-
fólk sjúkrahússins, en síðar breytt í
kaupleiguíbúðir fyrir ellilífeyrisþega.
Hann tekur á móti okkur, léttur á fæti,
með hafblik í augum og stígur aðeins
ölduna. Auðvitað er hann búinn að
hella upp á könnuna og yfir kaffibolla
eigum við þægilegt spjall.
Hilmar er ekki innfæddur, en hefur
verið heimamaður í Eyjum í hálfa öld.
„Ég hef alltaf kunnað ákaflega vel við
mig í Eyjum og á marga vini hérna.
Það sást best í sjötugsafmælinu mínu
þegar 250 manns komu til að árna mér
heilla. Ég óska Vestmannaeyjum og
Vestmannaeyingum ávallt alls hins
besta.”
Já, Hilmar Rós eins og Vestmanna-
eyingar kalla hann, er nú landkrabbi í
Eyjum. Skagfirðingur í báðar ættir, en
fæddur og uppalinn á Siglufirði. „Ég
ólst þar upp á gullgrafaratíma sfldarár-
anna, á bryggjunum við hafið.” Strák-
urinn fékk fljótt að velta tunnum fyrir
síldarstelpurnar og hefur sjálfsagt
strax fengið hafblik í augun.
„Spriklandi silfur í sólareldi, sökk-
hlaðinn bátur í áfangastað...” segir
Asi í Bæ. Sérstakt andrúm á sfldarár-
unum. Hilmar kemst ungur á síld-
veiðibát og „sjómannslífið" verður
„draumur hins djaifa manns...” eins
og í ljóði Lofts Guðmundssonar.
Er erfítt að vera orðinn land-
krabbi, Hilmar?
„Nei, ég var á sjötugsaldri þegar ég
hætti, vökur og stöður orðnar erfiðar,
30% af þrekinu fara í að standa báruna.
Sjólagið getur verið leiðinlegt, ég veit
hvað sjóveiki er, en ekkert meira. Eftir
32