Tímarit Máls og menningar - 01.11.1945, Blaðsíða 32

158
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
fara að verða færar um að flytja út aftur, og þess er ekki langt að
bíða, mun innflutningurinn aftur leita í sínar gömlu eðlilegu rásir.
Af þessu ætti það að vera ljóst, að það er nú minni ástæða til að
bera kvíðboga fyrir efnalegri framtíð þjóðarinnar en nokkru sinni
áður. Við höfum betri aðstöðu en nokkur önnur þjóð til að afla
allverulegs bluta af allri fiskneyzlu Evrópuþjóðanna og með aðferð-
um nýtízku tækni að koma þeim fiski á markaðinn, sem margbreyti-
legri og góðri vöru. Þetta er og verður okkar haglega hlutverk, og
það mun geta tryggt okkur örugga og batnandi afkomu. Það ætti
ennfremur að vera ljóst, að okkar eðlilegu viðskiptasambönd eru
við Evrópu, en ekki við Bandaríki Norður-Ameríku. Það'er við
Evrópulöndin, sem okkur ber að treysta samböndin. Þar liggur
okkar viðskiptalega framtíð. Af Bandaríkjunum getum við við-
skiptalega aldrei notið verulegs góðs, nema sem styrkþegar í einni
eða annarri mynd.
Það er því vafasöm hagsýni í því, að ganga, með sölu herstöðva
hér á landi, á hönd hinu bandaríska stórveldi í beinni andstöðu við
hagsmuni allra landa Evrópu, þeirra landa, þar sem við viðskiptalega
höfum mestra hagsmuna að gæta. Sem endurgjald ættum við svo
að öðlast það lán að mega vera niðursetningar Bandaríkjanna, líkt
og Indíánaþjóðflokkar þeir, er eitt sinn voru frumbyggjar þess
mikla lands, en nú draga fram lifið á afmörkuðum landsvæðum,
styrktir af opinberu fé. Á það fyrir okkur íslendingum að liggja
að selja frumburðarrétt okkar fyrir jafnvesalan baunadisk?