Tímarit Máls og menningar - 01.11.1945, Blaðsíða 53

Á TÓLFTU STUND
179
«ða að henni verði nauðgað af dóna, — hvorn kostinn myndurðu
lieldur kjósa?“
Við skulum hugsa okkur þann möguleika, að til þess kæmi síðar
meir, að við þyrftum að skjóta einhverjum réttindakröfum fyrir
alþjóðlegan dómstól. Myndurn við þá ekki standa betur að vígi, ef
við hefðum aldrei afsalað okkur neinum réttindum með samningi?
Voru það ekki hyrningarsteinarnir undir sjálfstæðiskröfum okkar
á hendur Dönum, að við hefðum aldrei gert og aldrei viljað gera
við þá neina samninga um landsréttindi vor, heldur hefðu þeir hrifs-
að þau lil sín með valdi? Mig minnir að svo væri. Þeir gömlu voru
furðulega „klárir“ og frá sjónarturnum nútíma Sódóma næstum
ótrúlega heiðarlegir, en af því uppskárum við fasta jörð til að standa
á í frelsisbaráttu okkar. En skyldi niðjum okkar hlotnast sú hamingja
að hafa ástæðu til að blessa okkur fyrir svipaðar dyggðir?
Stjórn Bandaríkjanna skuldbatt sig til þess með skriflegum samn-
ingi, þegar við þáðum hernaðarvernd hennar árið 1941 að draga
allan sinn herafla burt úr landi voru, þegar ])áverandi styrjaldar-
ástandi væri lokið. Síðan hafa ýmsir „vinir“ Bandaríkjanna af ís-
lenzku bergi brotnir verið að telja oss trú um, að þau mundu aldrei
kalla herafla sinn héðan aftur, hér mundi hann sitja sem fastast,
eftir að styrjaldarástandinu lyki.
Þetta eru ljótar getsakir og sýnu óhugnanlegri fyrir það, að þáer
eru óskadraumar, sagðir í frómri einlægni. Svo lágkúrulegar eru
hugmyndir þessara manna um millirikjasiðgæði, að þeir hafa ekkert
út á það að setja, finnst það sjálfsögð og meira að segja æskileg
hreytni, að ríkisstjórn svíki gerðan samning við annað ríki og það
á friðartímum, þegar engar hættur og engin styrjaldarhefð knýr
hana til slíkra brigðmæla.
Ég hef verið það heiðarlegri vinur Bandaríkjanna en þessir dátar,
að ég hef aldrei efazt um að þau stæðu við þessa skuldbindingu sína.
Það myndi því hryggja mig stórlega, af því að ég ber vinarhug til
Bandaríkjamanna sem allra annarra þjóða, ef þeir létu á sannast,
að þessir móralskt sljóu landar mínir hefðu farið nær um siðahug-
myndir stjórnarinnar í Washington en ég hef gert.
Stríðsástandinu er nú bráðum lokið. Og enn hef ég enga ástæðu
til að lialda, að Bandaríkin standi ekki við það heit, sem þau gáfu